Job 3
1 Darnach tat Hiob seinen Mund auf und verfluchte den Tag seiner Geburt.
Pēc tam Ījabs atdarīja savu muti un nolādēja savu dienu. Un Ījabs iesāka un sacīja:
2 Hiob hob an und sprach:
Tā diena lai pazūd, kur esmu dzimis,
3 Verloren gehe der Tag, da ich geboren bin, die Nacht, da es hieß: Ein Knabe ist gezeugt!
Un tā nakts, kur sacīja: puisītis ieņemts.
4 Verfinstert werde dieser Tag; Gott in der Höhe frage nicht nach ihm, und niemals falle ein Lichtstrahl darauf!
Šī diena lai paliek tumša, lai Dievs no augšienes pēc viņas nevaicā, un spožums pār viņu lai nespīd.
5 Finsternis und Todesschatten nehme ihn ein, Gewölk umhülle ihn und überfalle diesen trüben Tag!
Tumsa un nāves ēna lai viņu aizņem, padebeši lai viņu apklāj un kas vien dienu aptumšo, lai viņu biedē.
6 Und jene Nacht; Das Dunkel raffe sie weg, sie freue sich in des Jahres Tagen nie und komme nicht in die Zahl der Monde.
Šo nakti lai tumsa apņem, ka tā starp gada dienām nepriecājās, lai viņa nenāk mēnešu skaitā.
7 Ja, jene Nacht sei unfruchtbar, kein Jubel ertöne in ihr!
Redzi, šī nakts lai paliek neauglīga, ka tanī nenotiek gavilēšana.
8 Die, so den Tagen Böses losen und imstande sind, den Drachen aufzuwecken, sollen sie verfluchen.
Lai dienu lādētāji to nolād, tie, kas māk Levijatanu uzrīdīt.
9 Verfinstert müssen ihrer Dämmerung Sterne sein, sie warte auf Licht und es bleibe aus; sie schaue auch die Wimpern der Morgenröte nicht!
Lai viņas rīta zvaigznes top aptumšotas, lai viņa gaida uz gaismu, bet nekā, un lai viņa neredz ausekļa spīdumu.
10 Weil sie den Mutterleib mir nicht verschloß und den Jammer nicht vor meinen Augen verbarg.
Tāpēc ka tā manām miesām durvis nav aizslēgusi, un bēdas nav noslēpusi priekš manām acīm.
11 Warum starb ich nicht gleich bei der Geburt und kam nicht um, sobald ich aus Mutterschoße ging?
Kāpēc es neesmu nomiris mātes miesās un bojā gājis, kad no miesām iznācu?
12 Warum kamen mir Knie entgegen und wozu Brüste, daß ich sog?
Kāpēc esmu likts klēpī un kāpēc pie krūtīm, ka man bija zīst?
13 Denn jetzt läge ich da und wäre stille; wäre ich entschlafen, so hätte ich nun Ruhe
Jo tad es gulētu un būtu klusu, tad es gulētu, un man būtu dusa,
14 mit Königen und Landesräten, die sich Steinhaufen erbaut haben,
Līdz ar ķēniņiem un runas kungiem virs zemes, kas sev kapu vietas uztaisījuši,
15 oder mit Fürsten, reich an Gold, die in ihren Häusern Silber häuften.
Vai ar lieliem kungiem, kam zelts bijis, kas savus namus ar sudrabu pildījuši;
16 Oder wäre ich gar niemals dagewesen, wie eine verborgene Fehlgeburt, den Kindlein gleich, die nie das Licht gesehen haben!
Vai kā norakts nelaikā dzimis bērns es nebūtu nekas, tā kā bērniņi, kas nav redzējuši gaismas.
17 Dort hört der Frevler Toben auf, dort finden die Erschöpften Ruh;
Tur bezdievīgie stājās no trakošanas, un tur dus, kam spēks noguris;
18 alle Gefangenen sind dort in Frieden, sie hören die Stimme des Treibers nicht mehr;
Tur cietumnieki visi līdzi ir mierā, tie nedzird dzinēja balsi;
19 Kleine und Große sind daselbst, und der Knecht ist frei von seinem Herrn!
Tur ir mazs un liels, un kalps ir vaļā no sava kunga.
20 Warum läßt er Lebensmüde noch die Sonne sehen und zwingt er betrübte Seelen noch zu leben?
Kāpēc (Dievs) dod bēdīgam gaismu un dzīvību tiem, kam noskumusi sirds,
21 die auf den Tod harren, und er kommt nicht, die nach ihm graben, mehr als nach Schätzen;
Kas pēc nāves ilgojās, bet tā nenāk, un rok pēc tās vairāk nekā pēc mantām,
22 die sich freuen würden und jubelten, die frohlockten, wenn sie ein Grab fänden.
Kas priecātos un gavilētu, kas līksmotos, kad kapu atrastu -
23 [Was soll das Leben] dem Manne, dem sein Weg verborgen ist, den Gott rings umzäunt hat?
Vīram, kam ceļš ir apslēpts, un ko Dievs visapkārt apspiedis?
24 Denn statt zu essen, seufze ich, und meine Klage ergießt sich wie ein Wasserstrom.
Jo maizes vietā man ir nopūtas, un mana kaukšana izgāzās kā ūdens.
25 Denn was ich gefürchtet habe, das ist über mich gekommen, und wovor mir graute, das hat mich getroffen.
Jo briesmas, ko bijos, man uzgājušas, un no kā man bija bail, tas man uznācis.
26 Ich kann nicht ruhen und nicht rasten, und kaum habe ich mich erholt, so kommt ein neuer Sturm über mich.
Man nav miera, man nav dusas, es nedabūju atpūsties, un bēdas nāk uz bēdām.
