Psalmaro 95

1 Venu, ni kantu al la Eternulo; Ni ĝoje kriu al la rifuĝejo de nia helpo.

Venez, chantons à haute voix à l’Éternel; poussons des cris de joie vers le rocher de notre salut!

2 Ni venu antaŭ Lian vizaĝon kun glorado, Per psalmoj ni ĝoje kriu al Li.

Allons au-devant de lui avec la louange, poussons vers lui des cris de joie en [chantant] des psaumes.

3 Ĉar granda Dio estas la Eternulo Kaj granda Reĝo super ĉiuj dioj,

Car l’Éternel est un grand Dieu, et un grand roi par-dessus tous les dieux.

4 Kiu havas en Sia mano la profundaĵojn de la tero, Kaj al kiu apartenas la altaĵoj de la montoj;

Les lieux profonds de la terre sont en sa main, et les sommets des montagnes sont à lui.

5 Al kiu apartenas la maro, kaj Li ĝin faris, Kaj la sekteron Liaj manoj kreis.

À lui est la mer, et lui-même l’a faite; et le sec, ses mains l’ont formé.

6 Venu, ni kliniĝu, ni ĵetu nin teren, Ni genuu antaŭ la Eternulo, nia Kreinto.

Venez, adorons et inclinons-nous, agenouillons-nous devant l’Éternel qui nous a faits!

7 Ĉar Li estas nia Dio, Kaj ni estas la popolo de Lia paŝtejo kaj la ŝafoj de Lia mano. Hodiaŭ, se vi aŭskultas Lian voĉon,

Car c’est lui qui est notre Dieu; et nous, nous sommes le peuple de sa pâture et les brebis de sa main. Aujourd’hui, si vous entendez sa voix,

8 Ne obstinigu vian koron, kiel en Meriba, Kiel en la tago de Masa en la dezerto,

N’endurcissez pas votre cœur comme à Meriba, comme au jour de Massa, dans le désert,

9 Kiam viaj patroj Min incitis, Esploris kaj vidis Mian faron.

Où vos pères m’ont tenté, éprouvé, et ont vu mes œuvres.

10 Kvardek jarojn Mi indignis kontraŭ tiu generacio, Kaj Mi diris: Ili estas popolo kun koro malĝusta, Kaj ili ne volas koni Miajn vojojn;

Quarante ans j’ai eu cette génération en dégoût, et j’ai dit: C’est un peuple dont le cœur s’égare, et ils n’ont point connu mes voies,

11 Tial Mi ĵuris en Mia kolero, Ke ili ne venos en Mian ripozejon.

De sorte que j’ai juré dans ma colère: S’ils entrent dans mon repos!