Psalmaro 49
1 Al la ĥorestro. De la Koraĥidoj. Psalmo. Aŭskultu ĉi tion, ĉiuj popoloj; Atentu, ĉiuj loĝantoj de la mondo,
Oigan esto, pueblos todos, Escuchen todos los habitantes del mundo,
2 Kaj altrangulo kaj malaltrangulo, Riĉulo kaj malriĉulo kune.
Tanto los humildes como los de alto nivel, Ricos y pobres juntamente.
3 Mia buŝo diros saĝaĵon, Kaj la penso de mia koro prudentaĵon.
Mi boca hablará sabiduría, Y la meditación de mi corazón entendimiento.
4 Mi klinos mian orelon al sentenco; Sur harpo mi esprimos mian enigmon.
Inclinaré al proverbio mi oído. Declararé con el arpa mi dicho.
5 Kial mi devus timi en tagoj de malbono, Kiam min ĉirkaŭas la malboneco de miaj persekutantoj,
¿Por qué tengo que temer en días de adversidad Cuando me rodea la iniquidad de mis adversarios,
6 Kiuj fidas sian potencon Kaj fanfaronas per sia granda riĉeco?
Que confían en la abundancia de sus posesiones, Y se jactan de sus inmensas riquezas?
7 Fraton tute ne liberigos homo, Nek donos al Dio elaĉeton por li
Ninguno de ellos puede de algún modo redimir al hermano, Ni pagar su rescate a ʼElohim.
8 (Multekosta estus la elaĉeto de ilia animo, Kaj neniam tio estos),
Porque la redención de su vida es costosa, Y nunca será suficiente,
9 Ke li restu viva eterne, Ke li ne vidu la tombon.
Para que viva eternamente Y jamás pase a corrupción.
10 Oni ja vidas, ke saĝuloj mortas, Kaj ankaŭ malsaĝulo kaj sensciulo pereas Kaj lasas al aliaj sian havon.
Porque ve que aun los sabios mueren Igual como perecen el ignorante y el necio, Y dejan a otros sus riquezas.
11 Ilia deziro estas, ke iliaj domoj ekzistu por ĉiam, Kaj iliaj loĝejoj de generacio al generacio; Ili nomas siajn bienojn laŭ siaj nomoj.
Su íntima aspiración es que sus casas sean eternas, Sus moradas, por todas las generaciones. A sus tierras dan sus nombres.
12 Sed homo ne restas longe en honoro; Li egaliĝas al bruto buĉota.
Pero el hombre no permanecerá con honra. Es como las bestias que perecen.
13 Tia estas ilia vojo, ilia espero, Kaj iliaj posteuloj aprobas ilian opinion. (Sela)
Esta es la senda de los necios, Y de aquellos que tras ellos aprueban sus palabras. (Selah)
14 Kiel ŝafoj ili estos metataj en Ŝeolon; La morto ilin paŝtos; Kaj matene virtuloj ilin ekposedos, Kaj ilia bildo pereos en Ŝeol, perdinte loĝejon. (Sheol h7585)
Como un rebaño están destinados al Seol, La muerte los pastorea. Los rectos se enseñorearán de ellos por la mañana, Se consumirá su buen parecer, Y el Seol será su morada. (Sheol h7585)
Pero ʼElohim redimirá mi alma del poder del Seol, Porque me llevará consigo. (Selah) (Sheol h7585)
16 Ne timu, kiam homo riĉiĝas, Kiam grandiĝas la gloro de lia domo.
No temas cuando alguno se enriquece, Cuando aumenta el esplendor de su casa.
17 Ĉar mortante li nenion prenos; Ne iros post li malsupren lia honoro.
Porque nada llevará al morir, Ni descenderá su esplendor tras él.
18 Ĉar kvankam li ĝuigas sian animon dum sia vivado, Kaj oni vin laŭdas por tio, ke vi faras al vi bone,
Aunque se congratule mientras vive, Aunque sea alabado porque prospera,
19 Tamen li iros al la generacio de siaj patroj, Kiuj neniam vidos lumon.
Se irá a la generación de sus antepasados Y nunca jamás verá la luz.
20 Homo, kiu estas en honoro, sed ne havas prudenton, Estas egala al bruto buĉota.
El hombre que vive con honor, Pero no entiende [esto], Es como las bestias que perecen.
