Psalmaro 2

1 Kial tumultas popoloj, Kaj gentoj pripensas vanaĵon?

Zakaj hrumé narodi in ljudstva si izmišljajo prazno?

2 Leviĝas reĝoj de la tero, Kaj eminentuloj konsiliĝas kune, Kontraŭ la Eternulo kaj kontraŭ Lia sanktoleito, dirante:

Zemlje kralji vstajajo in prvaki se posvetujejo skupaj zoper Gospoda in zoper maziljenca njegovega:

3 Ni disŝiru iliajn ligilojn, Kaj ni deĵetu de ni iliajn ŝnurojn!

Raztrgajmo njih vezí in sè sebe vrzimo njih debele vrvi!

4 La loĝanta en la ĉielo ridas, La Sinjoro mokas ilin.

Sedeči v nebesih se smeje; zasmehuje jih Gospod.

5 Tiam Li parolos al ili en Sia kolero, Kaj per Sia furiozo Li ilin ektimigos, dirante:

Tedaj jih ogovorí v jezi svoji, in v srdu svojem jih prestraši:

6 Mi starigis ja Mian reĝon Super Cion, Mia sankta monto.

Saj sem jaz pomazilil kralja svojega ter postavil čez Sijon, gôro svetosti svoje.

7 Mi raportos pri la decido: La Eternulo diris al mi: Vi estas Mia filo, Hodiaŭ Mi vin naskis.

Oznanim naj sklep: Gospod mi je rekel: Sin si moj, jaz sem te danes rodil.

8 Petu Min, kaj Mi donos al vi popolojn por heredo, Kaj por posedo limojn de tero.

Prosi me, in narode ti dam v posest in kraje zemlje v pravico posesti tvoje.

9 Vi disbatos ilin per fera sceptro, Kiel potan vazon vi ilin dispecigos.

Zdrobiš jih s šibo železno; kakor prsteno posodo jih razsuješ.

10 Kaj nun, ho reĝoj, prudentiĝu; Instruiĝu, juĝistoj de la tero!

Zdaj torej, kralji, poslušajte; poduk sprejmite, o zemlje sodniki!

11 Servu al la Eternulo kun timo, Kaj ĝoju kun tremo.

V svetem strahu služite Gospodu, in radujte se v trepetu!

12 Kisu la filon, ke Li ne koleru, kaj vi ne pereu sur la vojo, Ĉar baldaŭ ekbrulos Lia kolero. Feliĉaj estas ĉiuj, kiuj fidas Lin.

Poljubite Sina, da se ne razsrdi in ne poginete na potu, ako se le kolikaj razvname jeza njegova; blagor vsem, kateri pribegajo do njega.