Psalmaro 104
1 Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;
Lofva Herran, min själ; Herre, min Gud, du äst ganska härlig, du äst dägelig och allstinges väl beprydd.
2 Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;
Ljus är din klädnad, som du uppå hafver; du utsträcker himmelen såsom ett tapet.
3 Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;
Du hvälfver honom ofvan med vatten; du far i skyn såsom i en vagn, och går på vädrens vingar;
4 Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;
Du, som gör dina Änglar till väder, och dina tjenare till eldslåga;
5 Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.
Du, som grundar jordena på hennes botten, så att hon blifver i evig tid.
6 La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;
Med djupet betäcker du henne, såsom med ett kläde, och vatten stå öfver bergen.
7 De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.
Men för ditt näpsande fly de; för ditt dundrande fara de bort.
8 Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.
Bergen resa högt upp, och dalarna sätta sig ned i det rum, som du dem skickat hafver.
9 Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.
Du hafver satt ett mål, der komma de intet öfver; och måga icke åter betäcka jordena.
10 Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;
Du låter källor uppbrista i dalomen, så att vatten emellan bergen flyta;
11 Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.
Att all djur på markene måga dricka, och vildåsnarna sin törst släcka.
12 Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.
När dem sitta himmelens foglar, och sjunga på qvistarna.
13 Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.
Du fuktar bergen ofvanefter; du gör landet fullt med frukt, den du förskaffar.
14 Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.
Du låter gräs växa för boskapen, och säd menniskomen till nytto; att du skall låta komma bröd utaf jordene;
15 Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.
Och att vin skall fröjda menniskones hjerta, och hennes ansigte dägeligit varda af oljo, och bröd styrka menniskones hjerta;
16 Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;
Att Herrans trä skola full med must stå; de cedreträ på Libanon, som han planterat hafver.
17 Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;
Der hafva foglarna sitt näste, och hägrar bo uppe i furoträn.
18 La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.
De höga berg äro de stengetters tillflykt, och stenklyfterna de kunilers.
19 Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.
Du gör månan, till att derefter skifta året; solen vet sin nedergång.
20 Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;
Du gör mörker, att natt varder; då draga sig all vilddjur ut;
21 La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.
De unga lejon, som ryta efter rof, och sin mat söka af Gudi;
22 Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.
Men när solen uppgår, draga de bort, och lägga sig uti sina kulor.
23 Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.
Så går då menniskan ut till sitt arbete, och till sitt åkerverk intill aftonen.
24 Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.
Herre, huru äro din verk så stor och mång! Du hafver visliga skickat dem all, och jorden är full af dina ägodelar.
25 Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;
Hafvet, det så stort och vidt är, der kräla uti, utan tal, både stor och liten djur.
26 Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.
Der gå skepp; der äro hvalfiskar, som du gjort hafver, att de deruti leka skola.
27 Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.
Allt vänter efter dig, att du skall gifva dem mat i sin tid.
28 Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.
Då du gifver dem, så samla de; när du upplåter dina hand, så varda de med god ting mättade.
29 Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.
Om du fördöljer ditt ansigte, så varda de förskräckte; du tager deras anda bort, så förgås de, och varda åter till stoft igen.
30 Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.
Du låter ut din anda, så varda de skapade, och du förnyar jordenes ansigte.
31 Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.
Herrans ära är evig; Herren hafver behag till sin verk.
32 Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.
Han ser uppå jordena, så bäfvar hon; han kommer vid bergen, så ryka de.
33 Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.
Jag vill sjunga Herranom i mina lifsdagar, och lofva min Gud, så länge jag är till.
34 Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.
Mitt tal behage honom väl; jag gläder mig af Herranom.
35 Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!
Syndarena hafve en ända på jordene, och de ogudaktige vare icke mer till; lofva, min själ, Herran. Halleluja.
