Psalmaro 104
1 Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;
Anima mia, benedici l’Eterno! O Eterno, mio Dio, tu sei sommamente grande; sei vestito di splendore e di maestà.
2 Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;
Egli s’ammanta di luce come d’una veste; distende i cieli come un padiglione;
3 Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;
egli costruisce le sue alte stanze nelle acque; fa delle nuvole il suo carro, s’avanza sulle ali del vento;
4 Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;
fa dei venti i suoi messaggeri, delle fiamme di fuoco i suoi ministri.
5 Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.
Egli ha fondato la terra sulle sue basi; non sarà smossa mai in perpetuo.
6 La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;
Tu l’avevi coperta dell’abisso come d’una veste, le acque s’erano fermate sui monti.
7 De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.
Alla tua minaccia esse si ritirarono, alla voce del tuo tuono fuggirono spaventate.
8 Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.
Le montagne sorsero, le valli s’abbassarono nel luogo che tu avevi stabilito per loro.
9 Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.
Tu hai posto alle acque un limite che non trapasseranno; esse non torneranno a coprire la terra.
10 Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;
Egli manda fonti nelle valli, ed esse scorrono fra le montagne;
11 Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.
abbeverano tutte le bestie della campagna, gli asini selvatici vi si dissetano.
12 Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.
Presso a quelle si riparano gli uccelli del cielo; di mezzo alle fronde fanno udir la loro voce.
13 Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.
Egli adacqua i monti dall’alto delle sue stanze, la terra è saziata col frutto delle tue opere.
14 Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.
Egli fa germogliar l’erba per il bestiame e le piante per il servizio dell’uomo, facendo uscir dalla terra il nutrimento,
15 Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.
e il vino che rallegra il cuor dell’uomo, e l’olio che gli fa risplender la faccia, e il pane che sostenta il cuore dei mortali.
16 Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;
Gli alberi dell’Eterno sono saziati, i cedri del Libano, ch’egli ha piantati.
17 Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;
Gli uccelli vi fanno i loro nidi; la cicogna fa dei cipressi la sua dimora;
18 La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.
le alte montagne son per i camosci, le rocce sono il rifugio de’ conigli.
19 Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.
Egli ha fatto la luna per le stagioni; il sole conosce il suo tramonto.
20 Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;
Tu mandi le tenebre e vien la notte, nella quale tutte le bestie delle foreste si mettono in moto.
21 La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.
I leoncelli ruggono dietro la preda e chiedono il loro pasto a Dio.
22 Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.
Si leva il sole, esse si ritirano e vanno a giacere nei loro covi.
23 Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.
L’uomo esce all’opera sua e al suo lavoro fino alla sera.
24 Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.
Quanto son numerose le tue opere, o Eterno! Tu le hai fatte tutte con sapienza; la terra è piena delle tue ricchezze.
25 Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;
Ecco il mare, grande ed ampio, dove si muovon creature senza numero, animali piccoli e grandi.
26 Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.
Là vogano le navi e quel leviatan che hai creato per scherzare in esso.
27 Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.
Tutti quanti sperano in te che tu dia loro il lor cibo a suo tempo.
28 Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.
Tu lo dài loro ed essi lo raccolgono; tu apri la mano ed essi son saziati di beni.
29 Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.
Tu nascondi la tua faccia, essi sono smarriti; tu ritiri il loro fiato, ed essi muoiono e tornano nella loro polvere.
30 Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.
Tu mandi il tuo spirito, essi sono creati, e tu rinnovi la faccia della terra.
31 Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.
Duri in perpetuo la gloria dell’Eterno, si rallegri l’Eterno nelle opere sue!
32 Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.
Egli riguarda la terra, ed essa trema; egli tocca i monti, ed essi fumano.
33 Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.
Io canterò all’Eterno finché io viva; salmeggerò al mio Dio finché io esista.
34 Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.
Possa la mia meditazione essergli gradita! Io mi rallegrerò nell’Eterno.
35 Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!
Spariscano i peccatori dalla terra, e gli empi non siano più! Anima mia, benedici l’Eterno. Alleluia.
