Plorkanto 5
1 Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:
2 Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.
3 Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;
4 Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.
5 Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!
6 Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!
7 Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:
8 Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.
9 Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;
10 Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.
11 La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;
12 La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.
13 La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;
14 La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.
15 Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,
16 Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!
17 Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:
18 Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.
19 Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!
20 Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?
21 Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!
22 Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.
Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!
