Ijob 6
1 Ijob respondis kaj diris:
Ījabs atbildēja un sacīja:
2 Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,
Kaut manas vaimanas ar svaru svērtu un turpretī manas bēdas svaru kausā liktu!
3 Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.
Jo tās tagad ir grūtākas nekā jūras smiltis, tāpēc mana mute muld.
4 Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.
Jo tā Visuvarenā bultas ir iekš manis, mans gars dzer viņu ugunis, Dieva briesmas karo pret mani.
5 Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?
Vai gan meža ēzelis zviedz, kad tam ir zāle? Vai vērsis mauj, kad tam sava barība?
6 Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?
Vai jēlu var ēst bez sāls? Vai ir gardums olas baltumā?
7 Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.
Ko mana dvēsele negribēja aizskart, tā nu ir mana bēdu barība.
8 Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!
Kaut mana lūgšana notiktu, un Dievs man dotu, ko es gaidu,
9 Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!
Kaut Dievs mani sadauzītu, kaut tas Savu roku izstieptu un mani satriektu!
10 Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.
Tas man vēl būtu par prieku, un es vēl savās nežēlīgās sāpēs būtu līksms, ka neesmu aizliedzis tā Svētā vārdus.
11 Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?
Kāds ir mans spēks, ka es vēl varētu cerēt, un kāds ir mans gals, ka manai dvēselei būtu jāpaciešās?
12 Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?
Vai mans spēks ir akmeņu spēks, vai mana miesa ir varš?
13 Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.
Vai man palīga netrūkst pavisam, un vai man padoms nav visai pagalam?
14 Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.
Izsamisušam žēlastības vajag no sava drauga, citādi tas arī tā Visuvarenā bijāšanu atmet.
15 Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,
Mani brāļi mani pieviļ kā strauts, kā strauta ūdeņi, kas notek;
16 Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;
Sajukuši tie bija ar ledu, un sasniguši ar sniegu, -
17 En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.
Tai laikā, kad karstums tos spiež, tad tie izsīkst, kad karsts metās, tad tie iznīkst no savas vietas.
18 Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.
Viņu ceļi griežas sānis, tie iet uz tuksnesi un izzūd.
19 Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;
Uz tiem skatās ceļa ļaudis no Temas un cer Šebas ceļa gājēji.
20 Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.
Tie paliek kaunā ar tādu cerību un nosarkst, tur nonākdami.
21 Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.
Tiešām nu jūs neesat it nekas, redzat briesmas un iztrūcinājāties.
22 Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,
Vai es jeb kad sacīju: nesiet man un dodiet man dāvanas no sava padoma?
23 Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?
Jeb glābiet mani no ienaidnieka rokas un pestījiet mani no varas darītāju rokas?
24 Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.
Mācat mani, es cietīšu klusu, un pierādiet man, kur es maldījies.
25 Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?
Cik spēcīgi ir taisni vārdi, bet ko norāj jūsu rāšana;
26 Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.
Vai jūs esat apņēmušies vārdus aprāt? Vējam pieder izsamisuša vārdi.
27 Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.
Vai arī bāriņam gribat valgus mest un bedri rakt savam tuvākam.
28 Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?
Bet nu, lūdzami, uzlūkojiet mani, jums acīs tiešām es nemelošu.
29 Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.
Atbildiet jel, lai nenotiek netaisnība, atbildiet, jo mana taisnība vēl stāv.
30 Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?
Vai tad uz manas mēles būs netaisnība, vai mana mute nemanīs, kas ir blēdība?
