Ijob 4

1 Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Entonces intervino Elifaz temanita:

2 Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

Si intentamos razonar contigo te será molesto. Pero, ¿quién puede refrenarse de hablar?

3 Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

Ciertamente tú enseñabas a muchos y fortalecías las manos débiles.

4 Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

Tus palabras levantaban al que tropezaba y afirmabas las rodillas decaídas.

5 Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

Pero ahora te sucede a ti. Te desalientas, te tocó a ti y te turbas.

6 Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

¿No es tu temor a ʼElohim tu confianza, y la integridad de tus procedimientos tu esperanza?

7 Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

Te ruego que recuerdes: ¿Quién pereció jamás por ser inocente? ¿Dónde fueron destruidos los rectos?

8 Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

Según veo, los que aran iniquidad y siembran aflicción, las cosechan.

9 De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

Por el aliento de ʼElohim perecen, y por el soplo de su ira son consumidos.

10 La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

El rugido del león, la voz fiera de la leona y los dientes de sus cachorros son quebrados.

11 Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

El león viejo perece por falta de presa, y los cachorros de la leona se dispersan.

12 Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

Entonces un mensaje me llegó a hurtadillas, y mi oído percibió un susurro de él

13 Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

en inquietantes visiones nocturnas, cuando el sueño profundo cae sobre los hombres.

14 Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

Un terror se apoderó de mí, y todos mis huesos se estremecieron.

15 Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

Al pasar un espíritu frente a mí se eriza el pelo de mi cuerpo.

16 Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

Se detiene, pero no distingo su semblante. Una apariencia está delante de mis ojos, hay silencio… y oigo una voz reposada:

17 Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

¿Será el hombre más justo que ʼElohim? ¿El hombre, más puro que su Hacedor?

18 Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

Ciertamente en sus esclavos no confía, y a sus ángeles atribuye insensatez.

19 Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

¡Cuánto más los que viven en casas de barro cimentadas en el polvo serán desmenuzados por la polilla!

20 De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

Entre la mañana y la tarde son destruidos, y sin que alguno se dé cuenta, perecen para siempre.

21 La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.

¿No les son arrancadas las cuerdas de sus tiendas? En ellas mueren, pero no adquirieron sabiduría.