Ijob 30

1 Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

MAS ahora los más mozos de días que yo, se ríen de mí; cuyos padres yo desdeñara ponerlos con los perros de mi ganado.

2 Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

Porque ¿para qué yo habría menester la fuerza de sus manos, en los cuales había perecido con el tiempo?

3 Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

Por causa de la pobreza y del hambre [andaban] solos; huían á la soledad, á lugar tenebroso, asolado y desierto.

4 Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

Que cogían malvas entre los arbustos, y raíces de enebro para calentarse.

5 El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

Eran echados de entre [las gentes], y todos les daban grita como al ladrón.

6 En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

Habitaban en las barrancas de los arroyos, en las cavernas de la tierra, y en las rocas.

7 Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

Bramaban entre las matas, y se reunían debajo de las espinas.

8 Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

Hijos de viles, y hombres sin nombre, más bajos que la misma tierra.

9 Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

Y ahora yo soy su canción, y he sido hecho su refrán.

10 Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

Abomínanme, aléjanse de mí, y aun de mi rostro no detuvieron su saliva.

11 Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Porque [Dios] desató mi cuerda, y me afligió, por eso se desenfrenaron delante de mi rostro.

12 Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

A la mano derecha se levantaron los jóvenes; empujaron mis pies, y sentaron contra mí las vías de su ruina.

13 Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

Mi senda desbarataron, aprovecháronse de mi quebrantamiento, contra los cuales no hubo ayudador.

14 Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Vinieron como por portillo ancho, revolviéronse á [mi] calamidad.

15 Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Hanse revuelto turbaciones sobre mí; combatieron como viento mi alma, y mi salud pasó como nube.

16 Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

Y ahora mi alma está derramada en mí; días de aflicción me han aprehendido.

17 En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

De noche taladra sobre mí mis huesos, y mis pulsos no reposan.

18 Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Con la grande copia [de materia] mi vestidura está demudada; cíñeme como el cuello de mi túnica.

19 Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Derribóme en el lodo, y soy semejante al polvo y á la ceniza.

20 Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Clamo á ti, y no me oyes; preséntome, y no me atiendes.

21 Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Haste tornado cruel para mí: con la fortaleza de tu mano me amenazas.

22 Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Levantásteme, é hicísteme cabalgar sobre el viento, y disolviste mi sustancia.

23 Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Porque yo conozco que me reduces á la muerte; y á la casa determinada á todo viviente.

24 Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Mas él no extenderá la mano contra el sepulcro; ¿clamarán [los sepultados] cuando él los quebrantare?

25 Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

¿No lloré yo al afligido? Y mi alma ¿no se entristeció sobre el menesteroso?

26 Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Cuando esperaba yo el bien, entonces vino el mal; y cuando esperaba luz, la oscuridad vino.

27 Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Mis entrañas hierven, y no reposan; días de aflicción me han sobrecogido.

28 Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Denegrido ando, y no por el sol: levantádome he en la congregación, y clamado.

29 Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

He venido á ser hermano de los dragones, y compañero de los buhos.

30 Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Mi piel está denegrida sobre mí, y mis huesos se secaron con ardentía.

31 Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.

Y hase tornado mi arpa en luto, y mi órgano en voz de lamentadores.