Ijob 30

1 Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

그러나 이제는 나보다 젊은 자들이 나를 기롱하는구나 그들의 아비들은 나의 보기에 나의 양떼 지키는 개 중에도 둘만하지 못한 자니라

2 Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

그들은 장년의 기력이 쇠한 자니 그 손의 힘이 내게 무엇이 유익하랴

3 Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

그들은 곧 궁핍과 기근으로 파리하매 캄캄하고 거친 들에서 마른 흙을 씹으며

4 Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

떨기나무 가운데서 짠 나물도 꺾으며 대싸리 뿌리로 식물을 삼느니라

5 El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

무리는 도적을 외침 같이 그들에게 소리지름으로 그들은 사람 가운데서 쫓겨나서

6 En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

침침한 골짜기와 구덩이와 바위 구멍에서 살며

7 Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

떨기나무 가운데서 나귀처럼 부르짖으며 가시나무 아래 모여 있느니라

8 Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

그들은 본래 미련한 자의 자식이요 비천한 자의 자식으로서 고토에서 쫓겨난 자니라

9 Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

이제는 내가 그들의 노래가 되며 그들의 조롱거리가 되었고

10 Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

그들은 나를 미워하여 멀리하고 내 얼굴에 침 뱉기를 주저하지 아니하나니

11 Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

이는 하나님이 내 줄을 늘어지게 하시고 나를 곤고케 하시매 무리가 내 앞에서 굴레를 벗었음이니라

12 Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

그 낮은 무리가 내 우편에서 일어나 내 발을 밀뜨리고 나를 대적하여 멸망시킬 길을 쌓으며

13 Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

도울 자 없는 그들이 내 길을 헐고 내 재앙을 재촉하는구나

14 Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

성을 크게 파괴하고 그 파괴한 가운데로 몰려 들어 오는것 같이 그들이 내게로 달려드니

15 Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

놀람이 내게 임하는구나 그들이 내 영광을 바람 같이 모니 내 복록이 구름 같이 지나갔구나

16 Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

이제는 내 마음이 내 속에서 녹으니 환난날이 나를 잡음이라

17 En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

밤이 되면 내 뼈가 쑤시니 나의 몸에 아픔이 쉬지 아니하는구나

18 Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

하나님의 큰 능력으로 하여 옷이 추하여져서 옷깃처럼 내몸에 붙었구나

19 Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

하나님이 나를 진흙 가운데 던지셨고 나로 티끌과 재 같게 하셨구나

20 Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

내가 주께 부르짖으오나 주께서 대답지 아니하시오며 내가 섰사오나 주께서 굽어보시기만 하시나이다

21 Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

주께서 돌이켜 내게 잔혹히 하시고 완력으로 나를 핍박하시오며

22 Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

나를 바람 위에 들어 얹어 불려가게 하시며 대풍 중에 소멸케 하시나이다

23 Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

내가 아나이다 주께서 나를 죽게 하사 모든 생물을 위하여 정한 집으로 끌어 가시리이다

24 Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

그러나 사람이 넘어질 때에 어찌 손을 펴지 아니하며 재앙을 당할 때에 어찌 도움을 부르짖지 아니하겠는가

25 Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

고생의 날 보내는 자를 위하여 내가 울지 아니하였는가 빈궁한 자를 위하여 내 마음에 근심하지 아니하였는가

26 Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

내가 복을 바랐더니 화가 왔고 광명을 기다렸더니 흑암이 왔구나

27 Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

내 마음이 어지러워서 쉬지 못하는구나 환난 날이 내게 임하였구나

28 Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

나는 햇볕에 쬐지 않고 검어진 살을 가지고 걸으며 공회 중에 서서 도움을 부르짖고 있느니라

29 Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

나는 이리의 형제요 타조의 벗이로구나

30 Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

내 가죽은 검어져서 떨어졌고 내 뼈는 열기로 하여 탔구나

31 Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.

내 수금은 애곡성이 되고 내 피리는 애통성이 되었구나