Ijob 14

1 Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

O homem nascido da mulher é curto de dias e farto de inquietação.

2 Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

Sae como a flor, e se corta; foge tambem como a sombra, e não permanece.

3 Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

E sobre este tal abres os teus olhos, e a mim me fazes entrar no juizo comtigo.

4 Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

Quem do immundo tirará o puro? Ninguem.

5 Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

Visto que os seus dias estão determinados, comtigo está o numero dos seus dias; e tu lhe pozeste limites, e não passará além d'elles.

6 Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

Desvia-te d'elle, para que tenha repouso, até que, como o jornaleiro, tenha contentamento no seu dia.

7 Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

Porque ha esperança para a arvore que, se fôr cortada, ainda se renovará, e não cessarão os seus renovos

8 Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

Se se envelhecer na terra a sua raiz, e morrer o seu tronco no pó,

9 Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

Ao cheiro das aguas brotará, e dará ramos para a planta.

10 Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

Porém, morrendo o homem, está abatido: e dando o homem o espirito, então onde está?

11 Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

Como as aguas se retiram do mar, e o rio se esgota, e fica secco,

12 Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

Assim o homem se deita, e não se levanta: até que não haja mais céus não acordarão nem se erguerão de seu somno.

13 Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min! (Sheol h7585)

Oxalá me escondesses na sepultura, e me occultasses até que a tua ira se desviasse: e me pozesses um limite, e te lembrasses de mim! (Sheol h7585)

14 Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

Morrendo o homem, porventura tornará a viver? todos os dias de meu combate esperaria, até que viesse a minha mudança?

15 Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

Chama-me, e eu te responderei, e affeiçoa-te á obra de tuas mãos.

16 Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

Pois agora contas os meus passos: porventura não vigias sobre o meu peccado?

17 Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

A minha transgressão está sellada n'um sacco, e amontoas as minhas iniquidades.

18 Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

E, na verdade, caindo a montanha, desfaz-se: e a rocha se remove do seu logar.

19 Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

As aguas gastam as pedras, as cheias afogam o pó da terra: e tu fazes perecer a esperança do homem.

20 Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

Tu para sempre prevaleces contra elle, e elle passa; tu, mudando o seu rosto, o despedes.

21 Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

Os seus filhos estão em honra, sem que elle o saiba: ou ficam minguados sem que elle o perceba:

22 Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.

Mas a sua carne n'elle tem dôres: e a sua alma n'elle lamenta.