Psalms 38

1 A Psalm of David, to bring to remembrance. O LORD, rebuke me not in thy wrath: neither chasten me in thy hot displeasure.

مزمور داوود. از خدا می‌خواهد او را به یاد آورد. ای خداوند، هنگامی که غضبناک و خشمگین هستی مرا تنبیه نکن.

2 For thy arrows stick fast in me, and thy hand falleth heavy upon me.

تیرهای تو در بدنم فرو رفته و از ضرب دست تو به خاک افتاده‌ام.

3 [There is] no soundness in my flesh because of thy anger; neither [is there any] rest in my bones because of my sin.

در اثر خشم تو جای سالمی در بدنم نمانده؛ به سبب گناهم استخوانهایم در هم کوبیده شده‌اند.

4 For my iniquities have gone over my head: as a heavy burden they are too heavy for me.

تقصیراتم از سرم گذشته‌اند و همچون باری گران بر من سنگینی می‌کنند.

5 My wounds are offensive, [and] are corrupt because of my foolishness.

به سبب حماقتم، زخمهایم متعفن و چرکین شده‌اند.

6 I am troubled; I am bowed down greatly; I go mourning all the day long.

به خود می‌پیچم و به کلی خمیده شده‌ام. تمام روز می‌نالم و به این سو و آن سو می‌روم.

7 For my loins are filled with a lothsome [disease]: and [there is] no soundness in my flesh.

از شدت تب می‌سوزم و جای سالمی در بدنم نمانده است.

8 I am feeble and grievously broken: I have roared by reason of the disquietness of my heart.

تاب تحمل خود را از دست داده‌ام و به کلی از پای افتاده‌ام؛ غم، دلم را گرفته و از شدت درد می‌نالم.

9 LORD, all my desire [is] before thee; and my groaning is not hid from thee.

خداوندا، تمام آرزوهایم را می‌دانی؛ آه و نالهٔ من از تو پوشیده نیست.

10 My heart panteth, my strength faileth me: as for the light of my eyes, that also is gone from me.

قلب من به شدت می‌تپد، قوتم از بین رفته و چشمانم کم نور شده است.

11 My lovers and my friends stand aloof from my affliction; and my kinsmen stand afar off.

دوستان و رفقایم به سبب این بلایی که بر من عارض شده، از من فاصله می‌گیرند و همسایگانم از من دوری می‌کنند.

12 They also that seek after my life lay snares [for me]: and they that seek my hurt speak mischievous things, and imagine deceits all the day long.

آنانی که قصد جانم را دارند، برایم دام می‌گذارند و کسانی که در صدد آزارم هستند، به مرگ تهدیدم می‌کنند و تمام روز علیه من نقشه می‌کشند.

13 But I, as a deaf [man], heard not; and [I was] as a dumb man [that] openeth not his mouth.

من همچون شخص کری هستم که نمی‌تواند بشنود، مانند شخص لالی هستم که نمی‌تواند سخن بگوید.

14 Thus I was as a man that heareth not, and in whose mouth [are] no reproofs.

مثل کسی هستم که به سبب کری قادر نیست پاسخ دهد.

15 For in thee, O LORD, do I hope: thou wilt hear, O LORD my God.

ای خداوند، امیدوارم و یقین دارم که تو به من پاسخ خواهی داد.

16 For I said, [Hear me], lest [otherwise] they should rejoice over me: when my foot slippeth, they magnify [themselves] against me.

نگذار دشمنانم به ناکامی من بخندند و وقتی می‌افتم خود را برتر از من بدانند.

17 For I [am] ready to halt, and my sorrow [is] continually before me.

نزدیک است از پای درآیم؛ این درد، دائم مرا عذاب می‌دهد.

18 For I will declare my iniquity; I will be sorry for my sin.

من به گناهانم اعتراف می‌کنم و از کردار خود غمگین و پشیمانم.

19 But my enemies [are] lively, [and] they are strong: and they that hate me wrongfully are multiplied.

دشمنانم سالم و نیرومند هستند؛ کسانی که از من نفرت دارند بسیارند.

20 They also that render evil for good are my adversaries; because I follow [the thing that is] good.

آنها خوبی مرا با بدی پاسخ می‌دهند؛ با من مخالفت می‌ورزند زیرا من کوشش می‌کنم کار نیک انجام دهم.

21 Forsake me not, O LORD: O my God, be not far from me.

خداوندا، مرا تنها نگذار؛ ای خدای من، از من دور نباش.

22 Make haste to help me, O LORD my salvation.

ای خداوند، تو نجا‌ت‌دهندۀ من هستی، به کمکم بشتاب!