Job 31

1 I Made a covenant with my eyes; why then should I think upon a maid?

با چشمان خود عهد بستم که هرگز با نظر شهوت به دختری نگاه نکنم.

2 For what portion of God [is there] from above? and [what] inheritance of the Almighty from on high?

خدای قادر مطلق که در بالاست برای ما چه تدارک دیده است؟

3 [Is] not destruction to the wicked? and a strange [punishment] to the workers of iniquity?

آیا مصیبت و بلا سرنوشت شریران و بدکاران نیست؟

4 Doth not he see my ways, and count all my steps?

آیا او هر کاری را که می‌کنم و هر قدمی را که برمی‌دارم نمی‌بیند.

5 If I have walked with vanity, or if my foot hath hasted to deceit;

من هرگز دروغ نگفته و کسی را فریب نداده‌ام.

6 Let me be weighed in an even balance, that God may know my integrity.

بگذار خدا خودش مرا با ترازوی عدل بسنجد و ببیند که بی‌گناهم.

7 If my step hath turned out of the way, and my heart walked after my eyes, and if any blot hath cleaved to my hands;

اگر پایم را از راه خدا بیرون گذاشته‌ام، یا اگر دلم در طمع چیزهایی بوده که چشمانم دیده است، یا اگر دستهایم به گناه آلوده شده است،

8 [Then] let me sow, and let another eat; yes, let my offspring be rooted out.

باشد که غله‌ای که کاشته‌ام از ریشه کنده شود و یا شخص دیگری آن را درو کند.

9 If my heart hath been deceived by a woman, or [if] I have laid wait at my neighbor's door;

اگر شیفتهٔ زن مرد دیگری شده، در کمین او نشسته‌ام،

10 [Then] let my wife grind to another, and let others bow down upon her.

باشد که همسرم را مرد دیگری تصاحب کند؛

11 For this [is] a hainous crime; yea, it [is] an iniquity [to be punished by] the judges.

زیرا این کار زشت سزاوار مجازات است،

12 For it [is] a fire [that] consumeth to destruction, and would root out all my increase.

و مانند آتشی جهنمی می‌تواند تمام هستی مرا بسوزاند و از بین ببرد.

13 If I despised the cause of my man-servant or of my maid-servant, when they contended with me;

اگر نسبت به غلام یا کنیز خود بی‌انصافی می‌کردم، وقتی که از من شکایت داشتند،

14 What then shall I do when God riseth up? and when he visiteth, what shall I answer him?

چگونه می‌توانستم با خدا روبرو شوم؟ و هنگامی که در این باره از من سؤال می‌کرد، چه جوابی می‌دادم؟

15 Did not he that made me in the womb make him? and did not one fashion us in the womb?

چون هم من و هم خدمتگزارانم، به دست یک خدا سرشته شده‌ایم.

16 If I have withheld the poor from [their] desire, or have caused the eyes of the widow to fail;

هرگز از کمک کردن به فقرا کوتاهی نکرده‌ام. هرگز نگذاشته‌ام بیوه‌زنی در ناامیدی بماند،

17 Or have eaten my morsel myself alone, and the fatherless hath not eaten of it;

یا یتیمی گرسنگی بکشد، بلکه خوراک خود را با آنها قسمت کرده‌ام

18 (For from my youth he was brought up with me, as [with] a father, and I have guided her from my mother's womb; )

و تمام عمر خود را صرف نگهداری از آنها نموده‌ام.

19 If I have seen any perish for want of clothing, or any poor without covering;

اگر کسی را می‌دیدم که لباس ندارد و از سرما می‌لرزد،

20 If his loins have not blessed me, and [if] he hath not been warmed with the fleece of my sheep;

لباسی از پشم گوسفندانم به او می‌دادم تا از سرما در امان بماند و او با تمام وجود برای من دعای خیر می‌کرد.

21 If I have lifted up my hand against the fatherless, when I saw my help in the gate:

اگر من با استفاده از نفوذی که در دادگاه داشته‌ام حق یتیمی را پایمال نموده باشم

22 [Then] let my arm fall from my shoulder-blade, and my arm be broken from the bone.

بازویم از کتفم بیفتد و دستم بشکند.

23 For destruction [from] God [was] a terror to me, and by reason of his highness I could not endure.

هرگز جرأت نمی‌کردم چنین کاری را انجام دهم، زیرا از مجازات و عظمت خدا می‌ترسیدم.

24 If I have made gold my hope, or have said to the fine gold, [Thou art] my confidence;

هرگز به طلا و نقره تکیه نکرده‌ام

25 If I have rejoiced because my wealth [was] great, and because my hand had gained much;

و شادی من متکی به مال و ثروت نبوده است.

26 If I have beheld the sun when it shined, or the moon walking [in] brightness;

هرگز فریفتهٔ خورشید تابان و ماه درخشان نشده‌ام و آنها را از دور نبوسیده و پرستش نکرده‌ام؛

27 And my heart hath been secretly enticed, or my mouth hath kissed my hand:

28 This also [were] an iniquity [to be punished by] the judge: for I should have denied the God [that is] above.

چون اگر مرتکب چنین کارهایی شده بودم مفهومش این بود که خدای متعال را انکار کرده‌ام، و چنین گناهی بی‌سزا نمی‌ماند.

29 If I have rejoiced at the destruction of him that hated me, or have lifted up myself when evil found him:

هرگز از مصیبت دشمن شادی نکرده‌ام،

30 Neither have I suffered my mouth to sin by wishing a curse to his soul.

هرگز آنها را نفرین نکرده‌ام و زبانم را از این گناه باز داشته‌ام.

31 If the men of my tabernacle have not said, Oh that we had of his flesh! we cannot be satisfied.

هرگز نگذاشته‌ام خدمتگزارانم گرسنه بمانند.

32 The stranger did not lodge in the street: [but] I opened my doors to the traveler.

هرگز نگذاشته‌ام غریبه‌ای شب را در کوچه بخوابد، بلکه در خانهٔ خود را به روی او باز گذاشته‌ام.

33 If I have covered my transgressions as Adam, by hiding my iniquity in my bosom:

هرگز مانند دیگران به خاطر ترس از سرزنش مردم، سعی نکرده‌ام گناهانم را پنهان سازم و خاموش در داخل خانهٔ خود بنشینم.

34 Did I fear a great multitude, or did the contempt of families terrify me, that I kept silence, [and] went not out of the door?

35 Oh that one would hear me! behold, my desire [is], [that] the Almighty would answer me, and [that] my adversary had written a book.

ای کاش کسی پیدا می‌شد که به حرفهایم گوش بدهد! من دفاعیهٔ خود را تقدیم می‌کنم. بگذار قادر مطلق جواب مرا بدهد و اتهاماتی را که به من نسبت داده شده به من نشان دهد،

36 Surely I would take it upon my shoulder, [and] bind it [as] a crown to me.

و من آنها را مانند تاجی بر سر می‌گذارم!

37 I would declare to him the number of my steps; as a prince would I go near to him.

تمام کارهایی را که کرده‌ام برای او تعریف می‌کنم و سربلند در حضور او می‌ایستم.

38 If my land crieth against me, or its furrows likewise complain;

اگر زمینی که در آن کشت می‌کنم مرا متهم سازد به اینکه صاحبش را کشته‌ام و آن را تصاحب کرده‌ام تا از محصولش استفاده برم،

39 If I have eaten the fruits of it without money, or have caused its owners to lose their life:

40 Let thistles grow instead of wheat, and cockle instead of barley. The words of Job are ended.

باشد که در آن زمین به جای گندم، خار و به عوض جو، علفهای هرز بروید. پایان سخنان ایوب.