Job 29
1 Moreover, Job continued his parable, and said,
Eyüp yine anlatmaya başladı:
2 Oh that I were as [in] months past, as [in] the days [when] God preserved me;
“Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı'nın beni kolladığı,
3 When his candle shined upon my head, [and when] by his light I walked [through] darkness;
Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,
4 As I was in the days of my youth, when the secret of God [was] upon my tabernacle;
Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı'nın çadırımı dostça koruduğu,
5 When the Almighty [was] yet with me, [when] my children [were] about me;
Her Şeye Gücü Yeten'in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,
6 When I washed my steps with butter, and the rock poured me out rivers of oil;
Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!
7 When I went out to the gate through the city, [when] I prepared my seat in the street!
“Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,
8 The young men saw me, and hid themselves: and the aged arose, [and] stood up.
Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;
9 The princes refrained talking, and laid [their] hand on their mouth.
Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;
10 The nobles held their peace, and their tongue cleaved to the roof of their mouth.
Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.
11 When the ear heard [me], then it blessed me; and when the eye saw [me], it gave witness to me:
Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;
12 Because I delivered the poor that cried, and the fatherless, and [him that had] none to help him.
Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.
13 The blessing of him that was ready to perish came upon me: and I caused the widow's heart to sing for joy.
Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.
14 I put on righteousness, and it clothed me: my judgment [was] as a robe and a diadem.
Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.
15 I was eyes to the blind, and feet [was] I to the lame.
Körlere göz, Topallara ayaktım.
16 I [was] a father to the poor: and the cause [which] I knew not I searched out.
Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.
17 And I broke the jaws of the wicked, and plucked the spoil out of his teeth.
Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.
18 Then I said, I shall die in my nest, and I shall multiply [my] days as the sand.
“‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.
19 My root [was] spread out by the waters, and the dew lay all night upon my branch.
Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.
20 My glory [was] fresh in me, and my bow was renewed in my hand.
Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’
21 To me [men] gave ear, and waited, and kept silence at my counsel.
“İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.
22 After my words they spoke not again; and my speech dropped upon them.
Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.
23 And they waited for me as for the rain; and they opened their mouth wide [as] for the latter rain.
Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.
24 [If] I laughed on them, they believed [it] not; and the light of my countenance they cast not down.
Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.
25 I chose out their way, and sat chief, and dwelt as a king in the army, as one [that] comforteth the mourners.
Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.
