Job 14
1 Man, that is born of woman, Is of few days, and full of trouble.
“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.
2 He cometh forth as a flower, and is cut down; He fleeth also as a shadow, and continueth not.
Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.
3 And dost thou fix thine eyes upon such a one? And dost thou bring me into judgment with thee?
Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?
4 Who can produce a clean thing from an unclean? Not one.
Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!
5 Seeing that his days are determined, And the number of his months, with thee, And that thou hast appointed him bounds which he cannot pass,
Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;
6 O turn thine eyes from him, and let him rest, That he may enjoy, as a hireling, his day!
Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.
7 For there is hope for a tree, If it be cut down, that it will sprout again, And that its tender branches will not fail;
“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.
8 Though its root may have grown old in the earth, And though its trunk be dead upon the ground,
Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,
9 Through the scent of water it will bud, And put forth boughs, like a young plant.
Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.
10 But man dieth, and he is gone! Man expireth, and where is he?
İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.
11 The waters fail from the lake; And the stream wasteth and drieth up;
Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,
12 So man lieth down, and riseth not; Till the heavens be no more, he shall not awake, Nor be roused from his sleep.
İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.
13 O that thou wouldst hide me in the under-world! That thou wouldst conceal me till thy wrath be past! That thou wouldst appoint me a time, and then remember me! (Sheol h7585)
“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)
14 If a man die, can he live again? All the days of my war-service would I wait, Till my change should come.
İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.
15 Thou wilt call, and I will answer thee; Thou wilt have compassion upon the work of thy hands!
Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.
16 But now thou numberest my steps; Thou watchest over my sins.
O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.
17 My transgression is sealed up in a bag; Yea, thou addest unto my iniquity.
İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.
18 As the mountain falling cometh to nought, And the rock is removed from its place;
“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,
19 As the waters wear away the stones, And the floods wash away the dust of the earth, So thou destroyest the hope of man.
Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.
20 Thou prevailest against him continually, and he perisheth; Thou changest his countenance, and sendest him away.
Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.
21 His sons come to honor, but he knoweth it not; Or they are brought low, but he perceiveth it not.
Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.
22 But his flesh shall have pain for itself alone; For itself alone shall his soul mourn.
Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”
