Job 3
1 Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.
Дупэ ачея, Йов а дескис гура ши а блестемат зиуа ын каре с-а нэскут.
2 Want Job antwoordde en zeide:
А луат кувынтул ши а зис:
3 De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;
„Блестемате сэ фие зиуа ын каре м-ам нэскут ши ноаптя каре а зис: ‘С-а зэмислит ун копил де парте бэрбэтяскэ!’
4 Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;
Префакэ-се ын ынтунерик зиуа ачея, сэ ну Се ынгрижяскэ Думнезеу де еа дин чер ши сэ ну май стрэлучяскэ лумина песте еа!
5 Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!
С-о куприндэ ынтунерикул ши умбра морций, норь грошь сэ винэ песте еа ши негурь де песте зи с-о ынспэймынте!
6 Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!
Ноаптя ачея! С-о акопере ынтунерикул, сэ пярэ дин ан, сэ ну май фие нумэратэ ынтре лунь!
7 Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;
Да, стярпэ сэ фие ноаптя ачея, дукэ-се веселия дин еа!
8 Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;
Блестематэ сэ фие де чей че блестемэ зилеле, де чей че штиу сэ ынтэрыте левиатанул;
9 Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!
сэ се ынтунече стелеле дин амургул ей, ын задар сэ аштепте лумина ши сэ ну май вадэ ӂенеле зорилор зилей!
10 Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.
Кэч н-а ынкис пынтечеле каре м-а зэмислит, нич н-а аскунс суферинца динаинтя окилор мей.
11 Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?
Де че н-ам мурит ын пынтечеле мамей меле? Де че ну мь-ам дат суфлетул ла еширя дин пынтечеле ей?
12 Waarom zijn mij de knieen voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?
Де че ам гэсит ӂенункь каре сэ мэ примяскэ? Ши цыце каре сэ-мь дя лапте?
13 Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;
Акум аш фи кулкат, аш фи лиништит, аш дорми ши м-аш одихни
14 Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;
ку ымпэраций ши чей марь де пе пэмынт, каре шь-ау зидит фалниче морминте,
15 Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.
ку домниторий каре авяу аур ши шь-ау умплут каселе ку арӂинт.
16 Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.
Сау н-аш май фи ын вяцэ, аш фи ка о стырпитурэ ынгропатэ, ка ниште копий каре н-ау вэзут лумина!
17 Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;
Аколо ну те май некэжеск чей рэй, аколо се одихнеск чей слеиць де путерь.
18 Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.
Аколо чей пушь ын ланцурь сунт лэсаць тоць ын паче, ну май ауд гласул асуприторулуй;
19 De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.
чел май мик ши чел маре сунт тот уна аколо, ши робул скапэ де стэпынул сэу.
20 Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?
Пентру че дэ Думнезеу луминэ челуй че суферэ ши вяцэ челор амэрыць ла суфлет,
21 Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;
каре аштяптэ моартя, ши ну вине, мэкар кэ о дореск май мулт декыт о комоарэ,
22 Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;
каре н-ар май путя де букурие ши де веселие дакэ ар гэси мормынтул?
23 Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?
Пентру че, зик, дэ Ел луминэ омулуй каре ну штие ынкотро сэ мяргэ, пе каре ыл ынгрэдеште Думнезеу дин тоате пэрциле?
24 Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.
Суспинеле ымь сунт храна де тоате зилеле ши жаля ми се варсэ ка апа.
25 Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.
Де че мэ тем, ачея ми се ынтымплэ; де че мь-е фрикэ, де ачея ам парте!
26 Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.
Н-ам нич линиште, нич паче, нич одихнэ, ши неказул дэ песте мине.”
