Job 30
1 Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.
Och nu le de åt mig, människor som äro yngre till åren än jag, män vilkas fäder jag aktade ringa, ja, ej ens hade velat sätta bland mina vallhundar.
2 Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.
Vad skulle de också kunna gagna mig med sin hjälp, dessa människor som sakna all manlig kraft?
3 Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.
Utmärglade äro de ju av brist och svält; de gnaga sin föda av torra öknen, som redan i förväg är öde och ödslig.
4 Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.
Saltörter plocka de där bland snåren, och ginströtter är vad de hava till mat.
5 Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),
Ur människors samkväm drives de ut, man ropar efter dem såsom efter tjuvar.
6 Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.
I gruvliga klyftor måste de bo, i hålor under jorden och i bergens skrevor.
7 Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.
Bland snåren häva de upp sitt tjut, under nässlor ligga de skockade,
8 Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.
en avföda av dårar och ärelöst folk, utjagade ur landet med hugg och slag.
9 Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.
Och för sådana har jag nu blivit en visa, de hava mig till ämne för sitt tal;
10 Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.
med avsky hålla de sig fjärran ifrån mig, de hava ej försyn för att spotta åt mig.
11 Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.
Nej, mig till plåga, lossa de alla band, alla tyglar kasta de av inför mig.
12 Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.
Invid min högra sida upphäver sig ynglet; mina fötter vilja de stöta undan. De göra sig vägar som skola leda till min ofärd.
13 Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.
Stigen framför mig hava de rivit upp. De göra sitt bästa till att fördärva mig, de som dock själva äro hjälplösa.
14 Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.
Såsom genom en bred rämna bryta de in; de vältra sig fram under murarnas brak.
15 Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.
Förskräckelser välvas ned över mig. Såsom en storm bortrycka de min ära, och såsom ett moln har min välfärd farit bort.
16 Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.
Och nu utgjuter sig min själ inom mig, eländesdagar hålla mig fast.
17 Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.
Natten bortfräter benen i min kropp, och kvalen som gnaga mig veta ej av vila.
18 Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.
Genom övermäktig kraft har mitt kroppshölje blivit vanställt, såsom en livklädnad hänger det omkring mig.
19 Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.
I orenlighet har jag blivit nedstjälpt, och själv är jag nu lik stoft och aska.
20 Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.
Jag ropar till dig, men du svarar mig icke; jag står här, men de bespejar mig allenast.
21 Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.
Du förvandlas för mig till en grym fiende, med din starka hand ansätter du mig.
22 Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.
Du lyfter upp mig i stormvinden och för mig hän, och i bruset låter du mig försmälta av ångest.
23 Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.
Ja, jag förstår att du vill föra mig till döden, till den boning dit allt levande församlas.
24 Maar Hij zal tot den aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?
Men skulle man vid sitt fall ej få sträcka ut handen, ej ropa efter hjälp, när ofärd har kommit?
25 Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?
Grät jag ej själv över den som hade hårda dagar, och ömkade sig min själ ej över den fattige?
26 Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.
Se, jag väntade mig lycka, men olycka kom; jag hoppades på ljus, men mörker kom.
27 Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.
Därför sjuder mitt innersta och får ingen ro, eländesdagar hava ju mött mig.
28 Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.
Med mörknad hud går jag, fastän ej bränd av solen; mitt i församlingen står jag upp och skriar.
29 Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.
En broder har jag blivit till schakalerna, och en frände är jag vorden till strutsarna.
30 Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.
Min hud har svartnat och lossnat från mitt kött, benen i min kropp äro förbrända av hetta.
31 Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.
I sorgelåt är mitt harpospel förbytt, mina pipors klang i högljudd gråt.
