Job 30

1 Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

Und jetzt verlachen mich solche, die jünger sind als ich, deren Väter ich meinen Herdenhunden nicht hätte beigesellen mögen.

2 Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

Was sollte mir auch ihrer Hände Kraft, da es für sie doch keine volle Reife giebt?

3 Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

Durch Mangel und durch Hunger ausgedörrt, benagen sie dürres Land, die unfruchtbare Wüste und Öde,

4 Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

sie, die Melde pflücken am Gesträuch und deren Speise Ginsterwurzeln sind.

5 Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

Aus der Gesellschaft werden sie fortgetrieben; man schreit über sie wie über einen Dieb.

6 Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

In schauerlichen Schluchten müssen sie wohnen, in Erdlöchern und Felsenhöhlen.

7 Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

Zwischen den Sträuchern brüllen sie, unter den Nesseln thun sie sich zusammen;

8 Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

eine ruchlose und ehrlose Brut wurden sie hinausgepeitscht aus dem Lande.

9 Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

Und jetzt bin ich ihr Spottlied geworden und diene ihnen zum Gerede.

10 Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

Sie verabscheuen mich, rücken fern von mir hinweg und scheuen sich nicht, mir ins Gesicht zu speien.

11 Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

Denn meine Sehne hat er gelöst und mich gebeugt, so lassen auch sie den Zügel vor mir schießen.

12 Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

Zur Rechten erhebt sich die Brut; meine Füße stoßen sie hinweg und schütten wider mich ihre Verderbensstraßen auf.

13 Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

Meinen Pfad haben sie aufgerissen, zu meinem Sturze helfen sie, die Helferlosen.

14 Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

Wie durch breite Bresche kommen sie, unter Trümmern wälzen sie sich heran.

15 Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

Schrecknisse haben sich gegen mich gewendet; dem Sturmwinde gleich jagen sie meinen Adel dahin, und wie eine Wolke ist mein Glück entschwunden.

16 Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

Und jetzt zerfließt in mir meine Seele, Tage des Elends halten mich fest.

17 Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

Die Nacht bohrt in meine Gebeine und löst sich von mir ab, und meine Nager schlafen nicht.

18 Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

Durch Allgewalt ist mein Gewand entstellt; wie die Halsöffnung meines Leibrocks umschließt es mich.

19 Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

Er hat mich in den Kot geworfen, und dem Staub und der Asche ward ich gleich.

20 Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

Ich schreie zu dir, doch du antwortest mir nicht; ich stehe da, du aber starrst mich an.

21 Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

Du wandelst dich in einen Grausamen für mich, mit deiner starken Hand befeindest du mich.

22 Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

Du hebst mich auf den Sturmwind, lässest mich dahinfahren und lässest mich vergehn in Sturmesbrausen.

23 Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

Ja, ich weiß zum Tode willst du mich führen und zum Versammlungshaus für alles Lebende.

24 Maar Hij zal tot den aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

Doch - streckt wohl einer nicht im Sturze seine Hand nach Rettung aus, oder giebts bei seinem Untergang nicht darob Hilfsgeschrei?

25 Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

Oder habe ich nicht um den geweint, der harte Tage hatte, und hat mein Herz des Armen nicht gejammert?

26 Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

Ja, auf Glück hoffte ich, aber Unheil kam; ich harrte auf Licht und es kam Dunkel.

27 Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

Mein Inneres siedet ohne Unterlaß, Tage des Elends überfielen mich.

28 Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

Geschwärzt gehe ich einher - doch nicht vom Sonnenbrand; ich stehe auf und schreie vor den Leuten.

29 Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

Der Schakale Bruder bin ich geworden und ein Genosse den Straußen.

30 Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

Meine Haut ist schwarz geworden und löst sich von mir ab, und meine Gebeine sind von Glut verbrannt.

31 Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.

Und so ward meine Zither zum Klagelaut und meine Schalmei zu lautem Weinen.