Psalmen 77
1 Voor muziekbegeleiding; voor Jedoetoen. Een psalm van Asaf. Luide roep ik tot Jahweh; Luide tot God, opdat Hij mij hore!
Ég ákalla Drottin. Ég hrópa og kalla til hans. Ó, að hann vildi hlusta!
2 Overdag zoek ik in mijn benauwdheid den Heer, ‘s Nachts strekken mijn handen zich uit, onvermoeid.
Ég er í miklum vanda og þarfnast mjög hjálpar hans. Alla nóttina er ég á bæn, ég lyfti höndum til himins, – ég bið og bið. Ég mun ekki eiga glaðan dag fyrr en Drottinn hefur hjálpað mér.
3 Mijn ziel weigert troost: denk ik aan God, ik moet kreunen; Peins ik na, mijn geest is verslagen.
Ég hugsa um Guð, mikið þrái ég hjálp hans!
4 Ik kan mijn ogen niet sluiten, En van onrust niet spreken.
Drottinn, mér mun ekki koma dúr á auga fyrr en þú hefur hjálpað mér. Ég er við það að gefast upp, jafnvel bænin er mér erfið.
5 Ik denk aan de oude dagen terug, En herinner me weer de vroegere jaren;
Góðar minningar liðinna ára leita sífellt á huga minn.
6 Ik lig er ‘s nachts over te peinzen, Te klagen, en in mijn gedachten te tobben.
Þá sungum við gleðiljóð langt fram á kvöld! Ég velti þessu fyrir mér, íhuga hve allt hefur breyst.
7 Zou de Heer dan voor altijd verstoten, En nooit genadig meer zijn;
Hefur Drottinn hafnað mér fyrir fullt og allt? Mun hann ekki miskunna mér framar?
8 Zou zijn liefde voorgoed zijn verdwenen, Zijn belofte verbroken, die Hij deed van geslacht tot geslacht;
Elskar hann mig ekki lengur og er umhyggja hans búin fyrir fullt og allt? Gekk hann á bak orða sinna?
9 Zou God zijn vergeten, Zich te ontfermen, Of in zijn toorn zijn hart hebben gesloten?
Gleymdi hann miskunn sinni við mig, vesalinginn? Hefur hann í reiðikasti lokað dyrum kærleika síns?
10 Maar ik sprak: Neen, dìt werp ik ver van mij af, Dat de hand van den Allerhoogste veranderd zou zijn!
„Þetta eru örlög mín, “sagði ég, „blessun Guðs hefur snúist í bölvun.“
11 Ik dacht dus aan uw daden, o Jahweh, Dacht terug aan uw vroegere wonderen;
Ég renni huganum yfir alla þá blessun sem ég hef notið frá Guði.
12 Peinsde over al uw werken, Overwoog, wat door U is verricht.
Sú gæfa gleymist seint! – Já, hún líður mér aldrei úr minni!
13 Ja, uw weg was heilig, o God; Welke God was ontzaglijk als Jahweh!
Guð minn, þínir vegir eru heilagir. Hvar skyldi aðra eins að finna?
14 Gij waart de God, die wonderen wrochtte, En uw macht aan de heidenen toonde!
Þú ert Guð undra og tákna. Stórvirki þín blasa við augum.
15 Gij hebt door uw arm uw volk verlost, De zonen van Jakob en Josef!
Með þinni voldugu hendi bjargaðir þú sonum Jakobs og Jósefs.
16 De wateren zagen U, o God, De wateren zagen U en beefden, Zelfs de zeeën begonnen te rillen;
Þegar Rauðahafið sá þig, ókyrrðist það! Jafnvel djúpið skalf af ótta!
17 De wolken goten stromen neer, Het zwerk daverde en dreunde, Langs alle kant vlogen uw schichten rond.
Það varð skýfall og þrumur bergmáluðu um himininn. Elding leiftraði.
18 Uw donder kraakte en rolde, Uw bliksems verlichtten de wereld, De aarde rilde en beefde!
Þrumurnar tjáðu reiði þína og eldingarnar lýstu upp jörðina!
19 Uw weg liep midden door de zee, Uw pad door onstuimige wateren; Toch bleven uw sporen onzichtbaar!
Þú lagðir veg gegnum hafið – veg sem enginn þekkti áður!
20 Zo hebt Gij uw volk als schapen geleid, Door de hand van Moses en Aäron!
Þú leiddir fólk þitt þessa leið eins og fjárhóp, undir leiðsögn Móse og Arons.
