Spreuken 9
1 De wijsheid heeft zich een huis gebouwd, Haar zeven zuilen opgericht,
Visdomsmøyi hev bygt seg hus, hev hogge til sine stolpar sju.
2 Haar vee geslacht, haar wijn gemengd, Haar dis ook bereid.
Ho hev slagta sitt slagt og blanda sin vin og attåt duka sitt bord.
3 Nu laat ze haar dienstmaagden noden Op de hoogste punten der stad:
Sine ternor hev ho sendt ut, og ropar ovan frå haugarne i byen:
4 Wie onervaren is, kome hierheen, Wie onverstandig is, tot hem wil ik spreken.
«Den som er fåkunnig, vende seg hit!» Til den vitlause segjer ho:
5 Komt, eet van mijn spijzen, En drinkt van de wijn die ik mengde;
«Kom, og et av mitt brød og drikk av den vin eg hev blanda!»
6 Laat de onnozelheid varen, opdat gij moogt leven, Betreedt de rechte weg van het verstand!
Lat fåkunna fara so de kann liva og vandra på vegen til vit!
7 Wie een spotter vermaant, berokkent zich schande, En wie een booswicht bestraft, op hem komt een smet.
Den som refser ein spottar, fær skam yver seg, den som lastar ein gudlaus, fær seg ein flekk.
8 Ge moet geen spotter bestraffen, hij zal u erom haten, Bestraf een wijze, hij zal er u dankbaar voor zijn.
Lasta’kje spottaren, han vil hata deg! Lasta den vise, han vil elska deg!
9 Deel mee aan een wijze: hij wordt nog wijzer, Onderricht een rechtvaardige: hij zal zijn inzicht verdiepen.
Gjev ein vismann, so aukar hans visdom, lær ein rettferdig, so lærar han meir.
10 Ontzag voor Jahweh is de grondslag der wijsheid, Den Heilige kennen is inzicht.
Otte for Herren er upphav til visdom, og vit er å kjenna den Heilage.
11 Want door Jahweh worden uw dagen vermeerderd. Worden jaren van leven u toegevoegd.
«For ved meg dine dagar skal aukast, og fleire livs-år fær du.»
12 Zijt ge wijs, ge zijt wijs tot uw eigen voordeel; Zijt ge eigenwijs, gij alleen moet ervoor boeten!
Er du vis, so gagnar det deg sjølv, spottar du, so lyt du bera det åleine.
13 De dwaasheid is een wispelturige vrouw, Een verleidster, die geen schaamte kent.
Fru dårskap fer med ståk, fåkunnig som ho er og ingen ting veit.
14 Ze zit aan de deur van haar huis, In een zetel op de hoogten der stad;
Ho sit attmed husdøri si, på ein stol høgt uppe i byen,
15 Zij nodigt de voorbijgangers uit, Hen die recht huns weegs willen gaan:
og bed inn dei som ferdast på vegen, som gjeng sine stigar beint fram:
16 Wie onervaren is, kome hierheen, Wie onverstandig is, tot hem wil ik spreken!
«Den som er fåkunnig, vende seg hit!» Ja, til den vitlause segjer ho:
17 Gestolen water is zoet, Heimelijk gegeten brood smaakt lekker!
«Stole vatn er søtt, og ljuvlegt er løyn-ete brød.»
