Spreuken 5
1 Mijn zoon, schenk uw aandacht aan mijn wijsheid, Neig uw oor tot mijn inzicht;
Synu můj, pozoruj moudrosti mé, k opatrnosti mé nakloň ucha svého,
2 Dat overleg en ervaring u mogen behoeden, En u bewaren voor de lippen van een vreemde vrouw.
Abys ostříhal prozřetelnosti, a rtové tvoji šetřili umění.
3 Want al druipen de lippen der vreemde van honing, En is haar gehemelte gladder dan olie,
Nebo rtové cizí ženy strdí tekou, a měkčejší nad olej ústa její.
4 Ten slotte is zij bitter als alsem, En scherp als een tweesnijdend zwaard.
Poslední pak věci její hořké jsou jako pelyněk, ostré jako meč na obě straně ostrý.
Nohy její sstupují k smrti, krokové její hrob uchvacují. (Sheol h7585)
6 Ze bakent de weg des levens niet af, Maar haar paden kronkelen ongemerkt!
Stezku života snad bys zvážiti chtěl? Vrtkéť jsou cesty její, neseznáš.
7 Welnu dan kinderen, luistert naar mij, Keert u niet af van mijn woorden.
Protož, synové, poslechněte mne, a neodstupujte od řečí úst mých.
8 Houd uw weg verre van haar, Nader niet tot de deur van haar huis:
Vzdal od ní cestu svou, a nepřibližuj se ke dveřím domu jejího,
9 Anders moet ge aan anderen uw frisheid afstaan, Uw jaren offeren aan een ongenadig mens
Abys snad nedal jiným slávy své, a let svých ukrutnému,
10 Verrijken zich vreemden met uw vermogen, En komt uw zuurverdiend loon in het huis van een ander.
Aby se nenasytili cizí úsilím tvým, a práce tvá nezůstala v domě cizím.
11 Dan slaat ge ten slotte aan ‘t jammeren, En moet ge, als heel uw lichaam op is, bekennen:
I řval bys naposledy, když bys zhubil tělo své a čerstvost svou,
12 Hoe heb ik toch de tucht kunnen haten, En de vermaning in de wind kunnen slaan?
A řekl bys: Jak jsem nenáviděl cvičení, a domlouváním pohrdalo srdce mé,
13 Waarom heb ik niet geluisterd naar hen, die mij onderwezen, Geen aandacht geschonken aan hen, die mij leerden?
A neposlouchal jsem hlasu vyučujících mne, a k učitelům svým nenaklonil jsem ucha svého!
14 Nu hebben mij haast alle rampen getroffen Midden in de kring van mijn volk!
O málo, že jsem nevlezl ve všecko zlé u prostřed shromáždění a zástupu.
15 Drink water uit uw eigen bron, Een koele dronk uit uw eigen put
Pí vodu z čisterny své, a prameny z prostředku vrchoviště svého.
16 Zoudt ge úw wellen over de rand laten stromen, Uw watergolven over de straten?
Nechť se rozlévají studnice tvé ven, a potůčkové vod na ulice.
17 Néén, u alleen behoren zij toe, Niet aan vreemden nevens u.
Měj je sám sobě, a ne cizí s tebou.
18 Houd dus uw bron voor u zelf, En geniet van de vrouw uwer jeugd:
Budiž požehnaný pramen tvůj, a vesel se z manželky mladosti své.
19 Die aanminnige hinde, Die bevallige gems; Haar borsten mogen u ten allen tijde bevredigen. Aan haar liefde moogt ge u voortdurend bedwelmen.
Laně milostné a srny utěšené; prsy její ať tě opojují všelikého času, v milování jejím kochej se ustavičně.
20 Waarom, mijn zoon, zoudt ge u aan een vreemde te buiten gaan, De boezem strelen van een onbekende?
Nebo proč bys se kochal, synu můj, v cizí, a objímal život postranní,
21 Voor de ogen van Jahweh liggen de wegen van iedereen open, Hij let op de paden van allen:
Poněvadž před očima Hospodinovýma jsou cesty člověka, a on všecky stezky jeho váží?
22 De boze wordt in zijn eigen wandaden verstrikt, In de banden van zijn zonden gevangen;
Nepravosti vlastní jímají bezbožníka takového, a v provazích hříchu svého uvázne.
23 Zijn losbandigheid brengt hem om het leven, Door zijn vele dwaasheden komt hij om.
Takovýť umře, proto že nepřijímal cvičení, a ve množství bláznovství svého blouditi bude.
