Spreuken 19
1 Beter een arme, die onberispelijk wandelt, Dan een rijke, die verkeerde wegen gaat.
En fattig man, den i sine fromhet vandrar, är bättre än en vrång man med sina läppar, den dock en dåre är.
2 Zonder verstand deugt zelfs de ijver niet; Wie te haastig loopt, doet een misstap.
Der man icke med förnuft handlar, der går det intet väl till; och den som snar är på fötterna, han stöter sig.
3 Door zijn dwaasheid komt de mens op het verkeerde pad, Maar hij zelf wijt het aan Jahweh!
Ens menniskos galenskap förförer hans väg, att hans hjerta emot Herran vredgas.
4 Rijkdom maakt vele vrienden, Een arme raakt zijn vrienden kwijt.
Gods gör många vänner; men den fattige varder af sinom vännom förlåten.
5 Een onbetrouwbaar getuige blijft niet ongestraft; Wie leugens verspreidt, zal niet ontkomen.
Ett falskt vittne blifver icke ostraffadt; och den der lögn dristeliga talar, han skall icke undslippa.
6 Velen dingen naar de gunst van een voorname; Wie geschenken geeft, heeft allen tot vriend.
Månge vakta uppå Förstans person; och alle äro dens vänner, som skänker gifver.
7 Als een arme al door zijn broers wordt gehaat, Hoever zullen zijn vrienden zich dan van hem terugtrekken! Wie te veel spreekt, wordt een meester in de boosheid; Wie woorden najaagt, ontkomt niet.
Den fattiga hata alle hans bröder, ja, ock hans vänner draga sig långt ifrå honom; och den som sig uppå ord förlåter, han får intet.
8 Wie verstand verwerft, heeft zichzelven lief; Wie inzicht bewaart, zal het goede ondervinden.
Den der klok är, han älskar sitt lif; och den förståndige finner godt.
9 Een onbetrouwbaar getuige blijft niet ongestraft; Wie leugens verspreidt, zal omkomen.
Ett falskt vittne blifver icke ostraffadt; och den der lögn dristeliga talar, han skall förgås.
10 Weelde staat een dwaas evenmin, Als een knecht het heersen over vorsten.
Dem galna höfves icke väl goda dagar, mycket mindre enom tjenare att råda öfver Förstar.
11 Wijsheid maakt den mens lankmoedig; Hij gaat er groot op, een misstap te vergeven.
Den der tålig är, han är en klok menniska; och det är honom ärligit, att han odygd öfverse kan.
12 Een toornig koning brult als een leeuw, Maar als dauw op het groen is zijn gunst.
Konungens ogunst är såsom ens ungs lejons rytande; men hans gunst är såsom dagg på gräs.
13 Een dwaas kind is een ramp voor zijn vader, Het getwist van een vrouw een gestadig druppelend lek.
En galen son är sins faders sorg, och en trätosam qvinna ett stadigt drypande.
14 Huis en have worden van vader geërfd, Maar een verstandige vrouw komt van Jahweh.
Hus och ägodelar ärfvas af föräldrom; men en förnuftig hustru kommer af Herranom.
15 Luiheid verwekt een diepe slaap, Een trage geest moet honger lijden.
Lathet hafver sömn med sig, och en fåfäng själ skall hunger lida.
16 Wie de geboden in acht neemt, behoedt zichzelf; Wie niet past op zijn wandel, zal sterven.
Den som budet bevarar, han bevarar sitt lif; men den sin väg föraktar, han skall dö.
17 Wie goed is voor een arme, leent aan Jahweh; Hij zal hem zijn weldaad vergelden.
Den som förbarmar sig öfver den fattiga, han lånar Herranom; han skall vedergälla honom godt igen.
18 Tuchtig uw kind, zo lang er nog hoop is; Maar laat u niet vervoeren tot toorn.
Tukta din son, medan något hopp är; men låt icke dina själ dragas till att döda honom;
19 Een driftig mens zal moeten boeten; Wilt ge hem helpen, ge maakt het nog erger.
Ty stor harm kommer skada åstad; derföre låt honom lös, så kan du mer tukta honom.
20 Luister naar raad, en neem vermaning aan, Opdat ge tenslotte wijs moogt zijn.
Hör råd, och tag vid tuktan, att du sedan må vis varda.
21 Vele plannen gaan er om in den mens, Maar het besluit van Jahweh, dàt komt tot stand.
Mång anslag äro uti ens mans hjerta; men Herrans råd blifver beståndandes.
22 Goedheid strekt den mens tot gewin, Beter arm te zijn dan wreed
Menniskona pryder hennes välgerning; och en fattig man är bättre än en ljugare.
23 Het ontzag voor Jahweh leidt ten leven; Men rust dan tevreden, niet door rampen bezocht.
Herrans fruktan fordrar till lifs; och skall mätt varda, att intet ondt skall hemsöka henne.
24 Als een luiaard zijn hand in de schotel heeft gestoken, Brengt hij haar nog niet eens naar de mond.
Den late gömmer sina hand i barmen, och förer henne icke till munnen igen.
25 Slaat ge een spotter, dan wordt de onervarene wijs; Vermaant ge een verstandig mens, hij leert er nog uit.
Slår man bespottaren, så blifver den fåkunnige vis; straffar man en förståndigan, så varder han förnuftig.
26 Wie zijn vader mishandelt, zijn moeder verjaagt, Is een kind, dat beschaamt en te schande maakt.
Den som fadren förlägger, och modrena fördrifver, han är ett skamligit och förbannadt barn.
27 Mijn zoon, houdt ge op, naar vermaning te luisteren, Dan dwaalt ge af van verstandige taal.
Låt af, min son, att höra den tuktan, som förer ifrå förnuftig Iäro.
28 Een kwaadwillige getuige spot met het recht, De mond der bozen stort onrecht uit.
Ett vrångt vittne bespottar domen; och de ogudaktigas mun uppslukar orätthetena.
29 Voor de spotters liggen roeden gereed, En slagen voor de rug van de dwazen.
Bespottarom är straff beredt, och slag på de dårars rygg.
