Job 41
1 Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
“Livyatan'ı çengelle çekebilir misin, Dilini halatla bağlayabilir misin?
2 Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
Burnuna sazdan ip takabilir misin, Kancayla çenesini delebilir misin?
3 Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
Yalvarıp yakarır mı sana, Tatlı tatlı konuşur mu?
4 Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
Seninle antlaşma yapar mı, Onu ömür boyu köle edesin diye?
5 Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
Kuşla oynar gibi onunla oynayabilir misin, Hizmetçilerin eğlensin diye ona tasma takabilir misin?
6 Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
Balıkçılar onun üzerine pazarlık eder mi? Tüccarlar aralarında onu böler mi?
7 Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
Derisini zıpkınlarla, Başını mızraklarla doldurabilir misin?
8 Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
Elini üzerine koy da, çıkacak çıngarı gör, Bir daha yapmayacaksın bunu.
9 Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
Onu yakalamak için umutlanma, Görünüşü bile insanın ödünü patlatır.
10 Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
Onu uyandıracak kadar yürekli adam yoktur. Öyleyse benim karşımda kim durabilir?
11 Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
Kim benden hesap vermemi isteyebilir? Göklerin altında ne varsa bana aittir.
12 Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
“Onun kolları, bacakları, Zorlu gücü, güzel yapısı hakkında Konuşmadan edemeyeceğim.
13 Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
Onun giysisinin önünü kim açabilir? Kim onun iki katlı zırhını delebilir?
14 Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
Ağzının kapılarını açmaya kim yeltenebilir, Dehşet verici dişleri karşısında?
15 Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
Sımsıkı kenetlenmiştir Sırtındaki sıra sıra pullar,
16 Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
Öyle yakındır ki birbirine Aralarından hava bile geçmez.
17 Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
Birbirlerine geçmişler, Yapışmış, ayrılmazlar.
18 Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
Aksırması ışık saçar, Gözleri şafak gibi parıldar.
19 Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
Ağzından alevler fışkırır, Kıvılcımlar saçılır.
20 Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
Kaynayan kazandan, Yanan sazdan çıkan duman gibi Burnundan duman tüter.
21 Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
Soluğu kömürleri tutuşturur, Alev çıkar ağzından.
22 In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
Boynu güçlüdür, Dehşet önü sıra gider.
23 Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
Etinin katmerleri birbirine yapışmış, Sertleşmiş üzerinde, kımıldamazlar.
24 Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
Göğsü taş gibi serttir, Değirmenin alt taşı gibi sert.
25 Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
Ayağa kalktı mı güçlüler dehşete düşer, Çıkardığı gürültüden ödleri patlar.
26 Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
Üzerine gidildi mi ne kılıç işler, Ne mızrak, ne cirit, ne de kargı.
27 Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
Demir saman gibi gelir ona, Tunç çürük odun gibi.
28 Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
Oklar onu kaçırmaz, Anız gibi gelir ona sapan taşları.
29 Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
Anız sayılır onun için topuzlar, Vınlayan palaya güler.
30 Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
Keskin çömlek parçaları gibidir karnının altı, Düven gibi uzanır çamura.
31 Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
Derin suları kaynayan kazan gibi fokurdatır, Denizi merhem çömleği gibi karıştırır.
32 Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
Ardında parlak bir iz bırakır, İnsan enginin saçları ağarmış sanır.
33 Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
Yeryüzünde bir eşi daha yoktur, Korkusuz bir yaratıktır.
34 Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
Kendini büyük gören her varlığı aşağılar, Gururlu her varlığın kralı odur.”
