Job 41
1 Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
Taidatkos vetää Leviatanin ongella, ja sitoa hänen kielensä nuoralla?
2 Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
Taidatkos panna ongen hänen sierameensa, ja hänen leukaluunsa pistää naskalilla lävitse?
3 Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
Luuletkos, että hän sinua paljon rukoilee, ja liehakoitsee sinun edessäs?
4 Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
Luuletkos, että hän tekee liiton sinun kanssas, saadakses häntä alinomaiseksi orjakses?
5 Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
Taidatkos leikitä hänen kanssansa niinkuin linnun kanssa, eli sitoa hänen sinun piikais sekaan?
6 Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
Luuletkos hänen kumppaneilta leikattaman, jaettaa kauppamiehille.
7 Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
Taidatkos täyttää koko verkkohuoneen hänen nahallansa, eli kalamiesten kokkoin hänen päällänsä.
8 Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
Koska sinä häneen rupeet kädelläs, niin muista, ettäs tulet sotaan, josta et sinä mitään voita.
9 Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
Katso, hänen toivonsa pettää hänen; sillä koska hän hänen näkee, mukeltaneeko hän pois?
10 Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
Ei ole niin rohkiaa, kuin tohtii hänen herättää: kuka siis seisoo minun edessäni?
11 Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
Kuka on minulle jotakin ennen antanut, että minä sen hänelle maksaisin? Minun ovat kaikki, mitä kaikkein taivasten alla on.
12 Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
Minun täytyy puhua kuinka suuri, kuinka väkevä ja kuinka kaunis hän on.
13 Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
Kuka riisuu hänen vaatteensa? Kuka tohtii ruveta hänen hampaisiinsa?
14 Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
Kuka voi avata hänen leukaluunsa, jotka ovat hirmuiset hänen hammastensa ympäri?
15 Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
Hänen suomuksensa ovat pulskiat, kiinnitetyt toinen toiseensa, niinkuin sinetti.
16 Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
Yksi on kiinni toisessa, niin ettei tuuli pääse lävitse.
17 Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
Ne ovat kiinni toinen toisessansa ja pysyvät yhdessä, ettei heitä taideta eroittaa.
18 Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
Hänen aivastamisestansa kiiltää valkeus, ja hänen silmänsä ovat niinkuin aamuruskon silmälaudat.
19 Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
Hänen sunstansa käyvät tulisoitot ulos, ja tuliset kipinät sinkoilevat.
20 Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
Hänen sieraimistansa käy ulos savu, niinkuin kiehuvasta padasta ja kattilasta.
21 Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
Hänen henkensä on niinkuin tulinen hiili, ja hänen suustansa käy liekki ulos.
22 In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
Hänen kaulansa on vahva; ja se on hänen ilonsa, kuin hän tekee jotakin vahinkoa.
23 Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
Hänen lihansa jäsenet ovat kiinni toinen toisessansa, ne ovat hänessä kiinni, ettei hän liikuteta.
24 Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
Hänen sydämensä on kova niinkuin kivi, ja niin vahva kuin alimmainen myllyn kivi.
25 Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
Kuin hän korottaa itsensä, niin väkevät peljästyvät; kuin hän joutuu edes, niin ei siellä armoa ole.
26 Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
Jos hänen tykönsä mennään miekalla eli keihäällä, aseilla eli haarniskoilla, niin ei hän itsiänsä liikuta.
27 Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
Ei hän rautaa tottele enempi kuin kortta, eikä vaskea enempi kuin lahopuuta.
28 Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
Ei häntä nuolet karkota, ja linkokivet ovat hänelle niinkuin akanat.
29 Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
Vasara on hänen edssänsä niinkuin korsi; hän pilkkaa liehuvia keihäitä.
30 Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
Ja hän taitaa maata terävällä kivellä, hän makaa terävällä niinkuin sontatunkiolla.
31 Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
Hän saattaa syvän meren kiehumaan niinkuin padan, ja liikuttaa yhteen niinkuin voiteen.
32 Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
Hänen jälkeensä polku valkenee; hän tekee syvyydet sangen harmaaksi.
33 Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
Ei ole maalla hänen vertaistansa; hän on tehty pelkäämättömäksi.
34 Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
Hän katsoo kaikki korkiat ylön; hän on kaikkein ylpeiden kuningas.
