Job 29
1 Job vervolgde zijn rede, en sprak
Йов а луат дин ноу кувынтул ын пилде ши а зис:
2 Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,
„О, кум ну пот сэ фиу ка ын луниле трекуте, ка ын зилеле кынд мэ пэзя Думнезеу,
3 Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;
кынд кандела Луй стрэлучя дясупра капулуй меу ши лумина Луй мэ кэлэузя ын ынтунерик!
4 Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!
Кум ну сунт ка ын зилеле путерий меле, кынд Думнезеу вегя ка ун приетен песте кортул меу,
5 Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;
кынд Чел Атотпутерник ынкэ ера ку мине ши кынд копиий мей стэтяу ын журул меу;
6 Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;
кынд ми се скэлдау паший ын смынтынэ ши стынка вэрса лынгэ мине пырае де унтделемн!
7 Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:
Дакэ ешям сэ мэ дук ла поарта четэций ши дакэ ымь прегэтям ун скаун ын пяцэ,
8 Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,
тинерий се трэӂяу ынапой ла апропиеря мя, бэтрыний се скулау ши стэтяу ын пичоаре.
9 Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.
Май-марий ышь опряу кувынтэриле ши ышь пуняу мына ла гурэ.
10 De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;
Гласул кэпетениилор тэчя ши ли се липя лимба де черул гурий.
11 Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!
Урекя каре мэ аузя мэ нумя феричит, окюл каре мэ ведя мэ лэуда.
12 Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;
Кэч скэпам пе сэракул каре черя ажутор ши пе орфанул липсит де сприжин.
13 Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;
Бинекувынтаря ненорочитулуй веня песте мине, умплям де букурие инима вэдувей.
14 Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.
Мэ ымбрэкам ку дрептатя ши-й служям де ымбрэкэминте, неприхэниря ымь ера манта ши турбан.
15 Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;
Орбулуй ый ерам окь ши шкьопулуй, пичор.
16 Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.
Челор ненорочиць ле ерам татэ ши черчетам причина челуй некуноскут.
17 Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.
Рупям фалка челуй недрепт ши-й смулӂям прада дин динць.
18 Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;
Атунч зичям: ‘Ын куйбул меу вой мури, зилеле меле вор фи мулте ка нисипул.
19 Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;
Апа ва пэтрунде ын рэдэчиниле меле, роуа ва ста тоатэ ноаптя песте рамуриле меле.
20 Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!
Слава мя ва ынверзи неынчетат ши аркул ымь ва ынтинери ын мынэ.’
21 Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;
Оамений мэ аскултау ши аштептау, тэчяу ынаинтя сфатурилор меле.
22 Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.
Дупэ кувынтэриле меле, ничунул ну рэспундя ши кувынтул меу ера пентру тоць о роуэ бинефэкэтоаре.
23 Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.
Мэ аштептау ка пе плоае, кэскау гура ка дупэ плоая де примэварэ.
24 Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.
Кынд ли се ынмуя инима, ле зымбям ши ну путяу изгони сенинэтатя де пе фрунтя мя.
25 Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.
Ымь плэчя сэ мэ дук ла ей ши мэ ашезам ын фрунтя лор; ерам ка ун ымпэрат ын мижлокул уней оштирь, ка ун мынгыетор лынгэ ниште ынтристаць.
