Job 20
1 Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:
Forsothe Sophar Naamathites answeride, and seide,
2 Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,
Therfor my thouytis dyuerse comen oon aftir anothir; and the mynde is rauyischid in to dyuerse thingis.
3 Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.
Y schal here the techyng, bi which thou repreuest me; and the spirit of myn vndurstondyng schal answere me.
4 Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,
Y woot this fro the bigynnyng, sithen man was set on erthe,
5 Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?
that the preisyng of wickid men is schort, and the ioie of an ypocrite is at the licnesse of a poynt.
6 Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:
Thouy his pride `stieth in to heuene, and his heed touchith the cloudis,
7 Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?
he schal be lost in the ende, as a dunghil; and, thei that sien hym, schulen seie, Where is he?
8 Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;
As a dreem fleynge awei he schal not be foundun; he schal passe as `a nyytis siyt.
9 Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.
The iye that siy hym schal not se; and his place schal no more biholde him.
10 Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;
Hise sones schulen be `al to-brokun with nedynesse; and hise hondis schulen yelde to hym his sorewe.
11 En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.
Hise boonys schulen be fillid with the vices of his yong wexynge age; and schulen slepe with hym in dust.
12 Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,
For whanne yuel was swete in his mouth, he hidde it vndur his tunge.
13 Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:
He schal spare it, and schal not forsake it; and schal hide in his throte.
14 Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;
His breed in his wombe schal be turned in to galle of snakis withynne.
15 Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.
He schal spue out the richessis, whiche he deuouride; and God schal drawe tho ritchessis out of his wombe.
16 Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;
He schal souke the heed of snakis; and the tunge of an addre schal sle hym.
17 Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.
Se he not the stremys of the flood of the stronde, of hony, and of botere.
18 Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;
He schal suffre peyne for alle thingis whiche he hath do, netheles he schal not be wastid; aftir the multitude of his fyndyngis, so and `he schal suffre.
19 Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.
For he brake, and made nakid the hows of a pore man; he rauyschide, and bildide it not.
20 Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,
And his wombe was not fillid; and whanne he hath that, that he couetide, he may not holde in possessioun.
21 En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!
`No thing lefte of his mete; and therfor no thing schal dwelle of his goodis.
22 Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;
Whanne he is fillid, he schal be maad streit; he schal `be hoot, and alle sorewe schal falle in on hym.
23 Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.
`Y wolde, that his wombe be fillid, that he sende out in to hym the ire of his strong veniaunce, and reyne his batel on hym.
24 Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,
He schal fle yrun armuris, and he schal falle in to a brasun boowe.
25 Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,
Led out, and goynge out `of his schethe, and schynynge, `ether smytinge with leit, `in to his bittirnesse; orrible fendis schulen go, and schulen come on hym.
26 De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.
Alle derknessis ben hid in hise priuytees; fier, which is not teendid, schal deuoure hym; he schal be turmentid left in his tabernacle.
27 De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;
Heuenes schulen schewe his wickidnesse; and erthe schal rise togidere ayens hym.
28 Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!
The seed of his hows schal be opyn; it schal be drawun doun in the dai of the strong veniaunce of the Lord.
29 Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!
This is the part of a wickid man, `which part is youun of God, and the eritage of hise wordis of the Lord.
