Job 18
1 Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:
Na Suhini Bildad buae se,
2 Wanneer maakt gij eindelijk eens een eind aan uw praten, Wordt gij verstandig, en laat ons aan het woord;
“Bere bɛn na wubegyae kasa tenten yi? Dwene ho yiye, na afei yebetumi akasa.
3 Waarom worden wij als vee beschouwd, En zijn wij zo dom in uw ogen?
Adɛn nti na wofa yɛn sɛ anantwi na wususuw sɛ yennim nyansa yi?
4 Gij, die in uw woede uzelf verscheurt: Zou om uwentwil de aarde worden ontvolkt, Een rots van haar plaats verwijderd, Een berg van zijn grondslag gerukt?
Wo a wode abufuw tetew wo mu nketenkete, wo nti na yemfi asase so anaasɛ wonnwiriw abotan mfi wɔn sibea ana?
5 Waarachtig, het licht van den boze dooft uit, De vlam van zijn vuur blijft niet schijnen;
“Omumɔyɛfo kanea adum; na ne gya nnɛw bio.
6 Het licht wordt donker in zijn tent, De lamp gaat boven hem uit.
Hann a ɛwɔ ne ntamadan mu duru sum; kanea a esi ne ho no dum.
7 Zijn krachtige tred wordt verlamd, Zijn eigen beleid doet hem struikelen;
Nʼanammɔntu mu ahoɔden ano bɛbrɛ ase; nʼankasa nhyehyɛe hwe no ase.
8 Want door zijn eigen voeten wordt hij in het net gedreven, En wandelt hij over de mazen.
Nʼanammɔn de no kɔ afiri mu, na okyinkyin kɔtɔ ne tan mu.
9 Een klem grijpt zijn hiel, een net houdt hem vast.
Afiri so ne nantin na eso ne mu dennen.
10 Zijn strik ligt in de grond verborgen, een val op zijn pad;
Wɔasum no afiri ahintaw wɔ fam; afiri wɔ ne kwan mu.
11 Verschrikkingen beangstigen hem van alle kant, En vervolgen hem, stap voor stap.
Ahunahuna ma ɔbɔ huboa wɔ ne ho nyinaa na ɛhaw no wɔ nʼanammɔntu biara mu.
12 Het onheil hongert naar hem, De rampspoed staat aan zijn zijde gereed;
Atoyerɛnkyɛm kɔn dɔ no; na sɛ ɔhwe ase a, amanehunu retwɛn no.
13 Zijn huid wordt door ziekte verteerd, De eersteling van de dood slokt zijn leden op.
Ɛwewe ne honam ani baabi; na owu di kan sɛe nʼakwaa.
14 Hij wordt uit zijn tent gerukt, waar hij zich veilig waande, En zij sleept hem naar den vorst der verschrikking
Wɔtwe no fi ne ntamadan bammɔ mu na wɔde no brɛ ahunahunahene.
15 Zij woont in zijn tent, die hem niet langer behoort, En over zijn woning wordt zwavel gestrooid.
Ogya te ne ntamadan mu; na wɔabɔ sufre a ɛredɛw apete nʼatenae.
16 Van onderen verdorren zijn wortels, Van boven verwelken zijn twijgen;
Ne ntin wuwu wɔ ase na ne mman nso wu wɔ soro.
17 Zijn gedachtenis verdwijnt uit het land, Zelfs in de steppe heeft hij geen naam.
Wɔnnkae no asase so bio; na onni din wɔ asase so.
18 Men stoot hem uit het licht de duisternis in, Men jaagt hem uit de wereld weg;
Wɔka no fi hann mu kɔ sum mu na wɔpam no fi wiase.
19 Hij heeft onder zijn volk geen kroost, geen geslacht, In zijn woonplaats geen, die hem rest.
Onni mma anaa nananom wɔ ne nkurɔfo mu, na nʼaseni biara renka wɔ baabi a ɔtenae.
20 Over zijn lot staat het Westen ontsteld, En het Oosten siddert er van:
Nnipa a wofi atɔe fam ho adwiriw wɔn wɔ nea ato no no ho; na aninyanne bunkam wɔn a wɔwɔ apuei fam no so.
21 Waarachtig, zo gaat het met het verblijf van den boze, Met de woonplaats van hem, die God miskent!
Ampa ara, sɛɛ na omumɔyɛfo atenae te; sɛɛ ne beae a nea onnim Onyankopɔn no te.”
