Job 15

1 Elifaz van Teman nam het woord en sprak:

Da svarede Elifas, Themaniten, og sagde:

2 Antwoordt een wijze met bluf, En blaast hij zich op met oostenwind;

Skal en viis svare med Kundskab, som kun er Vejr, og fylde sin Bug med Blæst,

3 Verdedigt hij zich met beuzelpraat En met holle frasen?

idet han fører Bevis med Ord, som ikke gavne, og med Taler, som intet baade!

4 Gij breekt zowaar de godsvrucht af, En verstoort de overpeinzing voor het aanschijn van God.

Ja, du tilintetgør Gudsfrygt og svækker Bønnen for Guds Ansigt.

5 Daar uw schuldig geweten uw mond onderricht, En gij de taal van bedriegers kiest,

Thi din egen Mund beviser din Misgerning, og du vælger de træskes Tunge.

6 Is het uw eigen mond, die u vonnist: niet ik, Zijn het uw eigen lippen, die tegen u getuigen.

Din egen Mund dømmer dig skyldig og ikke jeg, og dine Læber vidne imod dig.

7 Zijt gij als eerste der mensen geboren, Nog vóór de heuvelen ter wereld gebracht;

Mon du er født som det første Menneske var, og er du avlet førend Højene?

8 Luistert ge toe in de raad van God, En hebt ge beslag op de Wijsheid gelegd?

Mon du har hørt til i Guds hemmelige Raad og har revet Visdommen til dig?

9 Wat weet gij, wat wij niet weten, Wat begrijpt gij, wat wij niet verstaan?

Hvad ved du, som vi ikke vide? hvad forstaar du, og det skulde ikke være os bekendt?

10 Ook onder ons zijn bejaarden en grijsaards, Ouder van dagen nog dan uw vader!

Der er baade graahærdede og bedagede iblandt os, Mænd, som have levet længere end din Fader.

11 Zijn soms voor ú de vertroostingen Gods te gering, Het woord, met zachtheid tot u gesproken?

Er Guds Trøst dig for ringe og det Ord, som han i Mildhed har talt med dig?

12 Hoe sleept uw hartstocht u mee, En hoe rollen uw ogen:

Hvorfor betager dit Hjerte dig, og hvorfor blinke dine Øjne?

13 Dat ge uw wrevel tegen God durft keren, En zulke woorden aan uw mond laat ontglippen!

Thi du vender din Harme imod Gud, og du har ladet Taler udfare af din Mund.

14 Wat is een mens, dat hij rein zou zijn, Rechtschapen, die uit een vrouw is geboren?

Hvad er et Menneske, at det skulde være rent? eller at den skulde være retfærdig, som er født af en Kvinde?

15 Zie, zelfs op zijn Heiligen kan Hij niet bouwen, En de hemel is niet rein in zijn oog;

Se, han tror ikke sine hellige, og Himlene ere ikke rene for hans Øjne:

16 Hoeveel minder de mens, afschuwelijk, bedorven, Die de ongerechtigheid als water drinkt!

Hvor meget mindre den, som er vederstyggelig og fordærvet, den Mand, der drikker Uretfærdighed som Vand?

17 Ik zal het u tonen, luister naar mij; Wat ik gezien heb, u gaan vertellen.

Jeg vil kundgøre dig det, hør mig; og hvad jeg har set, vil jeg fortælle:

18 Het is hetzelfde, wat de wijzen verkonden, En wat hun vaderen hun niet hadden verborgen,

Hvad de vise have forkyndt, og hvad de ikke have dulgt som en Arv fra deres Fædre,

19 Aan wie alleen het land was geschonken, En bij wie nog geen vreemde was binnengedrongen

dem alene blev Landet givet, og ingen fremmed trængte ind iblandt dem.

20 De goddeloze verkeert heel zijn leven in angst, De tyran al de jaren, die voor hem zijn bedongen;

Den ugudelige bæver alle sine Dage, og faa Aar i Tallet ere henlagte til en Voldsmand.

21 Schrikgeluiden treffen zijn oren, In volle vrede stormt de plunderaar op hem af.

Rædsler lyde for hans Øren; midt i Freden kommer en Ødelægger over ham.

22 Hij hoopt niet eens, aan de duisternis te ontsnappen, En is bestemd voor het zwaard;

Han kan ikke tro paa, at han vil komme tilbage fra Mørket, og han er udset til at omkomme ved Sværdet.

23 Hij wordt als een aas voor de gieren geworpen, En weet, dat sombere dagen hem wachten.

Han vanker hid og did efter Brødet og siger: Hvor er det? han ved, at Mørkheds Dag er bestemt, ja er ved hans Side.

24 Benauwdheid en angst grijpt hem aan, Als een koning ten aanval gereed:

Angest og Nød forfærde ham, det overvælder ham, som var det en Konge, der er rede til Striden;

25 Want hij heeft zijn hand tegen God opgeheven, Den Almachtige durven trotseren;

thi han har udrakt sin Haand imod Gud og har vældig sat sig op imod den Almægtige;

26 Is met trotse nek op Hem afgestormd, Met zijn zwaar beslagen rondas!

han løb med oprakt Hals imod ham under sine Skjoldes tætte Tag;

27 Omdat hij zijn gelaat met vet heeft bedekt, En een vetlaag gelegd op zijn lenden:

thi han har lagt Fedt paa sit Ansigt og lagt sig ud over sin Lænd med Fedme,

28 Daarom vestigt hij zich in verwoeste steden, In onbewoonbare huizen, die tot puin zijn vervallen;

og han boede i Stæder, som vare ødelagte, i Huse, som man ikke bor i, som ere bestemte til Grushobe.

29 Hij blijft niet rijk, En zijn vermogen houdt geen stand;

Han skal ikke blive rig, og hans Formue skal ikke bestaa; og hvad de have erhvervet, skal ikke udbredes i Landet.

30 Zijn schaduw breidt zich niet uit op de grond, En hij ontsnapt de duisternis niet; Het vuur zal zijn loten verschroeien, De wind zijn bloesem verwaaien!

Han skal ikke komme bort fra Mørket, en Lue skal tørre hans Kvist; men han skal komme bort ved hans Munds Aande.

31 Laat hem niet op zijn gestalte vertrouwen, Hij komt bedrogen uit, ze is enkel schijn.

Han skal ikke forlade sig paa Forfængelighed, han skuffer sig; thi Forfængelighed skal vorde ham Betaling.

32 Zijn ranken verdorren vóór de tijd, En zijn twijgen groenen niet meer;

Før hans Dag kommer, skal det opfyldes, og hans Gren skal ikke grønnes.

33 Hij is als de wijnstok, die zijn druiven laat vallen, En als de olijf, die zijn bloesem verliest!

Som Vintræet skal han afryste sine sure Druer og som Olietræet kaste sit Blomster.

34 Ja, de bent der goddelozen is onvruchtbaar, En het vuur verteert de tenten der omkoperij;

Thi den vanhelliges Forsamling skal blive øde, og Ild fortærer Bestikkelsens Telte.

35 Ze gaan zwanger van ellende, en baren onheil, Hun schoot draagt ontgoocheling!

De undfange Uret og føde Udaad, og deres Inderste bereder Svig.