Salme 39

1 (Til sangmesteren. Til Jedutun. En salme af David.) Jeg sagde: "Mine Veje vil jeg vogte på, så jeg ikke synder med Tungen; min Mund vil jeg holde i Tømme, så længe den gudløse er mig nær!"

Ki he Takimuʻa ko Situtuni, ko e Saame ʻa Tevita. Naʻa ku pehē, “Te u vakai ki hoku ngaahi hala, telia naʻaku angahala ʻi hoku ʻelelo: te u ʻai ʻae noʻo ki hoku ngutu, ʻi he kei ʻi hoku ʻao ʻae angakovi.”

2 Jeg var stum og tavs, jeg tav for at undgå tomme Ord, men min Smerte naged,

Naʻaku noa, ʻi he fakalongo pē, naʻaku taʻofi au mei he lea, ʻio, mei he lelei; pea naʻe tupu ai ʻeku mamahi.

3 mit Hjerte brændte i Brystet, Ild lued op, mens jeg grunded; da talte jeg med min Tunge.

Naʻe vela hoku loto ʻiate au, pea lolotonga ʻeku fifili naʻe vela ʻae afi: pea u toki lea ʻaki hoku ʻelelo,

4 Lær mig, HERRE, at kende mit Endeligt, det Mål af Dage, jeg har, lad mig kende, hvor snart jeg skal bort!

“ʻE Sihova, ke ke fakaʻilo kiate au hoku ngataʻanga, mo hono fuofua ʻo hoku ngaahi ʻaho, pe ko e hā ia; koeʻuhi ke u ʻilo ki hono lahi ʻo ʻeku vaivai.”

5 Se, i Håndsbredder målte du mine Dage ud, mit Liv er som intet for dig, som et Åndepust står hvert Menneske der. (Sela)

Vakai, kuo ke ngaohi hoku ngaahi ʻaho ke tatau mo e ʻaofinima pe taha; pea ko ʻeku moʻui ʻoku hangē ko e meʻa noa pē ʻi ho ʻao: ko e moʻoni ko e tangata kotoa pē ʻi heʻene tuʻumaʻu ko e mātuʻaki vaʻinga ia. (Sila)

6 Kun som en Skygge er Menneskets Vandring, kun Tomhed er deres Travlhed; de samler og ved ej, hvem der får det.

Ko e moʻoni ʻoku ʻalu ʻae tangata kotoa pē ʻi he ʻata loi: ko e moʻoni kuo nau mamahi taʻeʻaonga: ʻoku ne tānaki ʻae koloa, pea ʻoku ʻikai te ne ʻilo pe ko hai te ne maʻu ia.

7 Hvad bier jeg, Herre, da efter? Mit Håb står ene til dig.

Pea ko eni, “ʻE Sihova, ko e hā ʻoku ou tatali ai? ʻOku ʻiate koe pē ʻeku ʻamanaki lelei.

8 Fri mig for al min Synd, gør mig ikke til Spot for Dårer!

Fakamoʻui au mei heʻeku ngaahi talangataʻa kotoa pē: ʻoua naʻa ke ngaohi au ko e manukiʻanga ʻoe vale.”

9 Jeg tier og åbner ikke min Mund, du voldte det jo.

Naʻaku noa, naʻe ʻikai te u mafaʻa hoku ngutu; koeʻuhi ko koe naʻa ke fai ia.

10 Borttag din Plage fra mig, under din vældige Hånd går jeg til.

Toʻo atu hoʻo tā ʻiate au: kuo u ʻauha ʻi he tā ʻaho nima.

11 Når du tugter en Mand med Straf for hans Brøde, smuldrer du hans Herlighed hen som Møl; kun et Åndepust er hvert Menneske. (Sela)

‌ʻOka ke ka tautea ʻae tangata ʻaki ʻae tākitala ʻi heʻene hia, ʻoku ke pule ke mole atu hono lelei ʻo hangē ko e ane: ko e moʻoni ko e vaʻinga ʻae tangata kotoa pē. (Sila)

12 Hør, o HERRE, min Bøn og lyt til mit Skrig, til mine Tårer tie du ej! Thi en fremmed er jeg hos dig, en Gæst som alle mine Fædre.

Fanongo mai ki heʻeku lotu, ʻE Sihova, mo ke fakafanongo ki heʻeku tangi; ʻoua naʻa ke fakalongo pē ʻi hoku ngaahi loʻimata: he ko e muli au ʻi ho ʻao, mo e ʻāunofo, ʻo hangē ko ʻeku ngaahi tamai kotoa pē.

13 Se bort fra mig, så jeg kvæges, før jeg går bort og ej mer er til!

Tuku siʻi ai pe au, koeʻuhi ke u toe maʻu ʻeku mālohi, ʻi he teʻeki ai te u ʻalu ʻi heni, pea te u ʻikai leva.