Jób 7
1 Zdaliž nemá vyměřeného času člověk na zemi? A dnové jeho jako dnové nájemníka.
地上の人には、激しい労務があるではないか。またその日は雇人の日のようではないか。
2 Jako služebník, kterýž touží po stínu, a jako nájemník, jenž očekává skonání díla svého:
奴隷が夕暮を慕うように、雇人がその賃銀を望むように、
3 Tak jsou mi dědičně přivlastněni měsícové marní, a noci plné trápení jsou mi odečteny.
わたしは、むなしい月を持たせられ、悩みの夜を与えられる。
4 Jestliže ležím, říkám: Kdy vstanu? A pomine noc? Tak pln bývám myšlení až do svitání.
わたしは寝るときに言う、『いつ起きるだろうか』と。しかし夜は長く、暁までころびまわる。
5 Tělo mé odíno jest červy a strupem i prachem, kůže má puká se a rozpouští.
わたしの肉はうじと土くれとをまとい、わたしの皮は固まっては、またくずれる。
6 Dnové moji rychlejší byli nežli člunek tkadlce, nebo stráveni jsou bez prodlení.
わたしの日は機のひよりも速く、望みをもたずに消え去る。
7 Rozpomeň se, ó Pane, že jako vítr jest život můj, a oko mé že více neuzří dobrých věcí,
記憶せよ、わたしの命は息にすぎないことを。わたしの目は再び幸を見ることがない。
8 Aniž mne spatří oko, jenž mne vídalo. Oči tvé budou ke mně, a mne již nebude.
わたしを見る者の目は、かさねてわたしを見ることがなく、あなたがわたしに目を向けられても、わたしはいない。
雲が消えて、なくなるように、陰府に下る者は上がって来ることがない。 (Sheol h7585)
10 Aniž se opět navrátí do domu svého, aniž ho již více pozná místo jeho.
彼は再びその家に帰らず、彼の所も、もはや彼を認めない。
11 Protož nemohuť já zdržeti úst svých, mluvím v ssoužení ducha svého, naříkám v hořkosti duše své.
それゆえ、わたしはわが口をおさえず、わたしの霊のもだえによって語り、わたしの魂の苦しさによって嘆く。
12 Zdali jsem já mořem čili velrybem, že jsi mne stráží osadil?
わたしは海であるのか、龍であるのか、あなたはわたしの上に見張りを置かれる。
13 Když myslím: Potěší mne lůže mé, poodejme naříkání mého postel má:
『わたしの床はわたしを慰め、わたしの寝床はわが嘆きを軽くする』とわたしが言うとき、
14 Tedy mne strašíš sny, a viděními děsíš mne,
あなたは夢をもってわたしを驚かし、幻をもってわたしを恐れさせられる。
15 Tak že sobě zvoluje zaškrcení duše má, a smrt nad život.
それゆえ、わたしは息の止まることを願い、わが骨よりもむしろ死を選ぶ。
16 Mrzí mne, nebuduť déle živ. Poodstupiž ode mne, nebo marní jsou dnové moji.
わたしは命をいとう。わたしは長く生きることを望まない。わたしに構わないでください。わたしの日は息にすぎないのだから。
17 Co jest člověk, že ho sobě tak vážíš, a že tak o něj pečuješ?
人は何者なので、あなたはこれを大きなものとし、これにみ心をとめ、
18 A že ho navštěvuješ každého jitra, a každé chvíle jej zkušuješ?
朝ごとに、これを尋ね、絶え間なく、これを試みられるのか。
19 Dokudž se neodvrátíš ode mne, a nedáš mi aspoň polknouti mé sliny?
いつまで、あなたはわたしに目を離さず、つばをのむまも、わたしを捨てておかれないのか。
20 Zhřešil jsem, což mám učiniti, ó strážce lidský? Proč jsi mne položil za cíl sobě, tak abych sám sobě byl břemenem?
人を監視される者よ、わたしが罪を犯したとて、あなたに何をなしえようか。なにゆえ、わたしをあなたの的とし、わたしをあなたの重荷とされるのか。
21 Nýbrž proč neodejmeš přestoupení mého, a neodpustíš nepravosti mé? Nebo již v zemi lehnu. Potom bys mne i pilně hledal, nebude mne.
なにゆえ、わたしのとがをゆるさず、わたしの不義を除かれないのか。わたしはいま土の中に横たわる。あなたがわたしを尋ねられても、わたしはいないでしょう」。
