Jób 14
1 Èlověk narozený z ženy jest krátkého věku a plný lopotování.
Qadından doğulan insanın ömrü azdır, Həyatı sıxıntı ilə doludur.
2 Jako květ vychází a podťat bývá, a utíká jako stín, a netrvá.
Çiçək kimi açar, solar, Kölgə kimi keçib-gedər.
3 A však i na takového otvíráš oko své, a mne uvodíš k soudu s sebou.
Gözlərini beləsinəmi dikirsən? Mühakimə etmək üçünmü məni hüzuruna gətirirsən?
4 Kdo toho dokáže, aby čistý z nečistého pošel? Ani jeden.
Kim çirkab içindən təmiz bir şey tapar? Heç kim!
5 Poněvadž vyměřeni jsou dnové jeho, počet měsíců jeho u tebe, a cíles jemu položil, kterýchž by nepřekračoval:
İnsana ömür günləri müəyyən edilib, Aylarının sayını Sən bilirsən, Ömrü üçün müəyyən hədd qoymusan, Bu həddi keçən yoxdur.
6 Odvrať se od něho, ať oddechne sobě, a zatím aby přečekal jako nájemník den svůj.
Sən ondan gücünü çək, İş gününü bitirən zəhmətkeş kimi Bir az dincəlsin.
7 O stromu zajisté jest naděje, by i podťat byl, že se zase zotaví, a výstřelek jeho nevyhyne,
Bir ağac üçün ümid var, Kəsilsə belə, yenə pöhrəsini verər, Şaxələri əskilməz.
8 By se pak i sstaral v zemi kořen jeho, a v prachu již jako umřel peň jeho:
Kökü yerdə qocalsa da, Kötüyü torpaqda məhv olsa da,
9 Avšak jakž počije vláhy, zase se pučí, a zahustí jako keř.
Suyun iyini duyanda çiçəklənər, Cavan ağac kimi şaxələnər.
10 Ale člověk umírá, mdlobou přemožen jsa, a když vypustí duši člověk, kam se poděl?
Amma insan ölər, dəfn olunar, Son nəfəsini verər, yox olar.
11 Jakož ucházejí vody z jezera, a řeka opadá a vysychá:
Dəniz suları çəkilib getdiyi kimi, Çaylar azalıb quruduğu kimi
12 Tak člověk, když lehne, nevstává zase dotud, dokudž nebes stává. Nebývajíť vzbuzeni lidé, aniž se probuzují ze sna svého.
İnsan da yatar, bir daha qalxmaz, Göylər yox olanadək oyadılmaz, Yuxularından ayılmaz.
13 Ó kdybys mne v hrobě schoval, a skryl mne, dokudž by nebyl odvrácen hněv tvůj, ulože mi cíl, abys se rozpomenul na mne. (Sheol h7585)
Kaş ki məni ölülər diyarında gizlədəydin, Qəzəbin keçənədək saxlayaydın, Mənə möhlət verəydin, Sonra məni yada salaydın. (Sheol h7585)
14 Když umře člověk, zdaliž zase ožive? Po všecky tedy dny vyměřeného času svého očekávati budu, až přijde proměna při mně.
İnsan ölsə, dirilərmi? Növbəm çatanacan Bu əzabdan qurtulmaq üçün hər gün gözləyəcəyəm.
15 Zavoláš, a já se ohlásím tobě, díla rukou svých budeš žádostiv,
Sən çağıranda cavab verəcəyəm, Əllərinin bu işinin həsrətini çəkəcəksən.
16 Ačkoli nyní kroky mé počítáš, aniž shovíváš hříchům mým,
O zaman addımlarımı sayacaqsan, Günahımı nəzərə almayacaqsan.
17 Ale zapečetěné maje jako v pytlíku přestoupení mé, ještě přikládáš k nepravosti mé.
Üsyankarlığım torbada möhürlənəcək, Günahımın üstünü örtəcəksən.
18 Jistě že jako hora padnuc, rozdrobuje se, a skála odsedá z místa svého,
Amma dağın uçub dağılması kimi, Qayanın yerindən qopması kimi,
19 Jako kamení stírá voda, a povodní zachvacuje, což z prachu zemského samo od sebe roste: tak i ty naději člověka v nic obracíš.
Su daşları yuvarladığı kimi, Sellər torpağı yuyub apardığı kimi Sən də insanın ümidini yox edirsən.
20 Přemáháš jej ustavičně, tak aby odjíti musil; proměňuješ tvář jeho, a propouštíš jej.
Onu əbədi məğlub edirsən, o köçüb gedir. Görkəmini dəyişdirib yola salırsan.
21 Budou-li slavní synové jeho, nic neví; pakli v potupě, nic o ně nepečuje.
Övladları şərəflənəndə də onun xəbəri olmaz, Düşkün hala düşəndə də heç nəyi başa düşməz.
22 Toliko tělo jeho, dokudž živ jest, bolestí okouší, a duše jeho v něm kvílí.
Hamı öz canının ağrısını duyur, Yalnız özü üçün yas tutur».
