Job 4
1 Teman mi Eliphaz chun Job chu adonbut in;
Saa tog Temaniten Elifaz til Orde og sagde:
2 Keiman thukhat seijinge, nangaida ding ham? Koiham thusei louva eikoi ding chu?
Ærgrer det dig, om man taler til dig? Men hvem kan her være tavs?
3 Phat chesa ho ah nangin mitam tah natil khoujin, alhasam ho nana hatdohsah jin ahi.
Du har selv talt mange til Rette og styrket de slappe Hænder,
4 Alhu ding ho jong nangma thusei chun atilkhou jin ahi, akhup kithinghojong na tilkhou ji'e.
dine Ord holdt den segnende oppe, vaklende Knæ gav du Kraft —
5 Ahinlah tua genthei nan nahin phah phat in lungthim nalhaso tai. Hiche hahsatnan nahin phah phat in kichat tijatnan nanei tai.
Men nu det gælder dig selv, saa taber du Modet, nu det rammer dig selv, er du slaget af Skræk!
6 Na Pathen ginna chun tahsan detna napeh hilou ham? Nachon phatna chun kinepna napeh hilou ham?
Er ikke din Gudsfrygt din Tillid, din fromme Færd dit Haab?
7 Khongaijin lang chule ngaito temin, themona bei mi hithi ngaiji ham? Itih a milungtheng sel ho kisumang jiem?
Tænk efter! Hvem gik uskyldig til Grunde, hvor gik retsindige under?
8 Keithil hetna in vang hahsatna muchi tua kitu ho leh thilse bol hon thakhatna aga akilo cheh diu ahi.
Men det har jeg set: Hvo Uret pløjer og saar Fortræd, de høster det selv.
9 Pathen hu haikhumchun asemgo jiuvin, alung hanna husa ginna chu mang del jiu ahi.
For Guds Aand gaar de til Grunde, for hans Vredes Pust gaar de til.
10 Keipi akitumin chule sangah in mi angih in ahin keipi thahattah hajouse kisubong ding ahi.
Løvens Brøl og Vilddyrets Glam Ungløvernes Tænder slaas ud;
11 Sahing neh ding lhahsam jeh in keipi bahkai hang leiloijin kel athohjin chule keipi bahkai noute jong kithecheh diu ahi.
Løven omkommer af Mangel paa Rov, og Løveungerne spredes.
12 Hiche thutah hi guhthim chan kana benga mao hiuheu vin ei kisei peh e.
Der sneg sig til mig et Ord mit Øre opfanged dets Hvisken
13 Mihem aimut lhuh pet tah jan laijin imut sunoh phah in hiche gaova mang thilmuna hi kahenga ahunge.
i Nattesynernes Tanker, da Dvale sank over Mennesker;
14 Kichatnan eiphan chule kagu kachang ho akithinge.
Angst og Skælven kom over mig, alle mine Ledemod skjalv;
15 Thilha hun kamai ahin jap in chule akichaijin katimul ahungkithou sotsotne.
et Pust strøg over mit Ansigt, Haarene rejste sig paa min Krop.
16 Thilha chu adingin ahinla kenla agongso kamuthei pon, agongso kamit teni masang kamaija agongso aum denne. Phat thip laitah chun hitia kisei o khat kajai.
Saa stod det stille! Jeg sansed ikke, hvordan det saa ud; en Skikkelse stod for mit Øje, jeg hørte en hviskende Stemme:
17 Thithei mihem hi mona beija Pathen anga umtheija, asempa masanga athenga umtheiding hinam?
»Har et Menneske Ret for Gud, mon en Mand er ren for sin Skaber?
18 Pathen in avantil ho jeng jong atahsan louva, athupole ho angol naova apho jia ahile,
End ikke sine Tjenere tror han, hos sine Engle finder han Fejl,
19 Nikhatna kisem mihem hi ichan gei tahsan na anei lhom ding ham? Amaho chu leivuija kisem bailam tah a suhchip thei mitthah tobangbep ahi.
endsige hos dem, der bor i en Hytte af Ler og har deres Grundvold i Støvet!
20 Amaho chu jingkah langleh ahing jiuvin ahinlah nilhah langleh athijiuvin, amelchihna beijin athiji tauve.
De knuses ligesom Møl, imellem Morgen og Aften, de sønderslaas uden at ænses, for evigt gaar de til Grunde.
21 Aponbuh henna akibo lhuh teng leh apon buh u alhujin chule hetna lhasam in athiden ji tauve.
Rives ej deres Teltreb ud? De dør, men ikke i Visdom.
