Joba 37
1 He dongah ka lungbuei lakueng tih a hmuen lamloh cungpet.
For dette bivrar hjarta mitt og lyfter seg frå staden sin.
2 A ol dongkah khoponah te hnatun hnatun. A ka lamloh caitawknah thoeng.
Å, høyr på harmen i hans røyst, den dun som dundrar or hans munn!
3 Vaan boeih hmuiah a hlah tih a vangnah loh diklai hmoi duela pawk.
Det fer burt under himmelkvelv, men elden skin til heimsens endar.
4 A hnukkah a kawk ol khaw a hoemdamnah ol neh hum tih a ol a yaak vaengah rhaek uelh sak boeh.
So burar røysti etterpå, han torar med sitt stolte mod, og ljoni held han ikkje att når røysti si han ljoma let.
5 Pathen loh a ol neh khobaerhambae a saii khungdaeng tih hum dae m'ming uh moenih.
Gud torar underfullt med røysti, gjer storverk som me ei kann skyna.
6 Vuelsong neh khotlan khonal te, 'Diklai ah om saeh,’ a ti vaengah khotlan khonal khaw a sarhi tak.
Han snøen byd: «Fall ned til jord!» Til regnet og, sitt sterke silregn.
7 Amah kutngo hlang boeih ming sak ham hlang boeih kah kut te rhodaek a soei pah.
Han stengjer av for mannehand, so all hans skapning læra må.
8 Te vaengah mulhing khaw a khui la kun tih a khuisaek ah kho a sak.
Villdyri gjeng til sine hi og kvilar på sin legestad.
9 Cangpalam te imkhui lamloh, khosik te tlangpuei lamloh ha thoeng.
Or inste kammer kjem det storm, og kulde ut av vindarne.
10 Pathen kah hiil lamloh rhaelnu khaw a khueh tih tui daang mangdaeng mangtok la om.
Utav Guds ande gustar frost, dei vide vatni kjem i tvang.
11 Khomai te cingtui loh a rhih sak tih cingmai loh amah kah vangnah te a taekyak.
Han lastar skyi og med væta og breider sine elding-skyer,
12 Te khaw diklai kah lunglai hman ah a uen boeih te saii hamla a niing, a niing dongah kuluk la a hil.
og hit og dit dei hastar fram, og skifter leid som han det vil og set i verk det som han byd, utyver vide jordheims-kringen;
13 Te te caitueng lam khaw, a khohmuen ham khaw, sitlohnah ham khaw a thoeng sak.
anten til ris, når jordi treng det, ell’ og med nåde lyt dei råka.
14 Job, he he hnakaeng lah. Pai lamtah Pathen kah khobaerhambae he yakming lah.
Job, lyd på dette, statt no still, gjev gaum på undri Gud hev gjort!
15 Te rhoek soah Pathen loh a khueh tih a cingmai kah vangnah a sae te na ming a?
Veit du når Gud deim segjer fyre, og let sitt ljos or skyi skina?
16 Poeknah rhuemtuet, mangvawt khomai a haainah te na ming a?
Veit du vel korleis skyi sviv, um underi åt den Allvise?
17 Tuithim loh khohmuen a mong sak vaengah na himbai te aka bae sak,
Du som i heite klæde styn, når jordi brenn i sunnanvind?
18 Hmaidan a hlawn bangla khomong a thah la amah taengah na nulh thai aya?
Gjer du med honom himmelkvelven, som er so fast som støypte spegel?
19 Amah taengah metla n'thui ham khaw kaimih tueng lah. Hmaisuep hmai ah n'tawn uh thai pawt oe.
Lær oss, kva me skal segja honom! Me tegja lyt for berre myrker.
20 Hlang loh a dolh hamla thui cakhaw ka thui bangla amah taengah a tae pa aya?
Skal han få melding at eg talar? Vil nokon ynskja seg å tynast?
21 Tahae ah khaw vangnah a hmuh uh moenih. A aa te khohli loh a yawn tih a caihcil hnukkah khomong dongah tueng.
No kann ein ikkje ljoset sjå, um enn det klårt på himmeln skin, men vinden sopar skyi burt.
22 Tlangpuei lamkah sui te mueithennah rhih om Pathen taengla pawk.
Langt nordanfrå kjem gullet hit, ein fælsleg glans ligg yver Gud.
23 Tlungthang te thadueng a len dongah a tiktamnah m'hmuh lek moenih. Duengnah khaw a cungkuem dongah hlang a phaep moenih.
Til Allvald kann me ikkje nå, til han som er so stor i magt; men rett og rettferd ei han krenkjer.
24 Hlang rhoek loh amah te a rhih uh tangloeng dongah lungbuei aka cueih rhoek takuem khaw a sawt moenih,” a ti.
Difor ber folket age for han, han ansar ingen sjølvklok mann.»
