Joba 31

1 Paipi te ka mik neh ka saii dongah, me tlam lae oila te ka yakming eh?

Med augo hev eg gjort ei pakt; eg skal’kje skygna etter møy.

2 A so lamkah Pathen khoyo neh, hmuensang lamkah Tlungthang rho te menim?

Kva gav meg elles Gud der uppe? Kva arv gav Allvald frå det høge?

3 Boethae ham rhainah neh boethae aka saii ham yoethaenah moenih a?

Kjem ikkje udådsmann i naud? Og illgjersmenn i ulukka?

4 Amah loh ka longpuei a hmuh tih ka khokan boeih he a tae moenih a?

Ser ikkje han på mine vegar? Tel ikkje han kvart stig eg gjeng?

5 A poeyoek taengah ka pongpa tih, ka kho loh a hlangthai palat taengla a tawn uh atah,

Dersom eg fram med fals hev fare, og foten sprunge etter svik

6 Duengnah cooi dongah kai n'khiing saeh lamtah, Pathen loh ka muelhtuetnah ming saeh.

- Gud vege meg på rettferds vegt, so han kann sjå eg skuldlaus er! -

7 Longpuei lamloh ka khokan a buung atah, ka mik hnukah ka lungbuei cet tih, ka kut dongah a lolhmaih a kap atah,

Veik mine stig frå vegen av, hev hjarta etter augo gjenge, var det ein flekk på mine hender,

8 ka soem vaengah a tloe loh ca saeh lamtah, ka cadil rhoek te ha uh saeh.

so gjev ein annan et mitt såd, og riv mi planting upp med rot!

9 Huta loh ka lungbuei a hlae tih, ka hui kah thohka ah ka rhongngol atah,

Let eg min hug av kvinna dåra, sneik eg til grannens dør meg fram,

10 Ka yuu loh a tloe la kuelh saeh lamtah, a taengah hlang tloe bakop mai saeh.

so lat mitt viv åt andre mala, og andre yver ho seg bøygje!

11 Te dongah te khonuen rhamtat neh, te te thaesainah rhokhan ni.

For dette er ei skjemdarferd, eit brot som dom og straff fortener,

12 Te hmai loh Abaddon duela a hlawp tih, ka cangvuei te boeih ha.

ein eld som eta vil til avgrunns og øydeleggja all mi eiga.

13 Ka salpa neh ka salnu loh kai taengah, a tuituk vaengah tiktamnah ka hnawt atah,

Vanvyrd’ eg retten åt min træl og trælkvinna i trætta med deim?

14 Pathen a thoh vaengah balae ka saii vetih, n'hip vaengah amah te metlam ol ka mael eh?

- Kva gjord’ eg då, når Gud reis upp? Kva svara eg, når han meg klaga?

15 Bungko khuiah kai aka saii loh anih a saii moenih a? Kaimih he bung khuiah pakhat la n'cuen sak.

Dei er som meg i morsliv skapte; ein forma oss i moderfang -

16 Tattloel kah kongaih te ka hloh pah tih, nuhmai mik te ka khah sak koinih,

Um eg sagde nei når arming bad, og let enkja gråtande gå burt,

17 Kamah buhkam te kamah bueng loh ka caak tih, cadah loh ca pawt koinih,

hev eg mitt brød åleine ete, so farlaus inkje fekk ein bit,

18 Ka camoe lamloh napa bangla ka taengah pantai tih, nuhmai khaw a nu bung lamloh ka mawt.

- nei, far for han eg var frå yngdi, frå morsliv var eg hennar førar -

19 Pueinak mueh tih himbai tling la aka milh, khodaeng te ka hmuh mai tih,

Såg eg ein stakar utan klæde, ein fatig utan yverplagg,

20 A pumpu a pumpu ah kai n'uem uh vaengah, ka tu mul neh ka hlung pawt mai koinih,

og so hans lender ei meg signa, og ei mi saueull han vermde,

21 Vongka ah kai bomkung te ka hmuh vaengah, ka kut he cadah soah ka thueng atah,

hev eg mot farlaus handi lyft, av di eg medhald fekk i retten:

22 ka laengpang he a hnuk lamloh rhul saeh lamtah ka ban a cung dong lamloh tlawt mai saeh.

Let herdi mi or led då losna, og armen brotna frå sitt bein!

23 Pathen taengkah rhainah te, kai ham ka birhihnah la a om dongah, a boeimangnah te ka noeng moenih.

For eg var ovleg rædd Guds straff, eg magtlaus stod framfor hans velde.

24 Sui te ka uepnah la ka khueh tih, sui cilh te ka pangtungnah la ka thui koinih,

Um eg mi lit til gullet sette, og voni til det fine gull,

25 Ka thadueng len tih ka kut loh a khuet la a hmuh dongah ka kokhahnah atah,

Gledde eg meg ved auka rikdom, og alt eg vann meg med mi hand,

26 Vangnah dongah a thangthen tih hla vang a thoeih te ka hmuh vaengah,

såg eg på ljoset når det stråla, på månen der han skreid i glans,

27 ka lungbuei he yinhnuk ah hloih tih ka kut loh ka ka te mok koinih.

vart hjarta mitt i løyndom dåra, so kyss på hand til deim eg sende,

28 He khaw a so kah Pathen taengah, ka basa la om vetih thaesainah lai la om ni.

so var det og straffande brot, då neitta eg min Gud der uppe.

29 Ka lunguet kah yoethaenah dongah ka kohoe tih yoethae loh anih taengla a thoeng te ka haenghang puei atah,

Hev eg meg gledt ved uvens uferd, og jubla når han kom i skade,

30 A hinglu te thaephoeinah neh hoe hamla ka ka he laihmu la ka khueh aih moenih.

- men eg let ikkje munnen synda og banna honom ifrå livet -

31 Ka dap kah hlang rhoek loh, “U long nim a maeh te a cung pawt la a paek eh?” a ti uh moenih a?

hev ei mitt husfolk stendigt sagt: «Kven gjekk vel svolten frå hans bord?»

32 Ka thohkhaih kah yinlai te caehlong ka ong pah tih, vongvoel ah a rhaeh moenih.

- Eg let’kje framand natta ute; for ferdamann eg opna døri -

33 Hlang bangla ka boekoeknah ka dah tih, kai kah thaesainah he ka thindang ah ka det mai akhaw,

hev eg som Adam dult mi synd, og løynt mi misgjerd i min barm,

34 hlangping te yet taengah ka sarhing tih, huiko kah nueihbu loh kai n'rhihyawp sak. Te dongah ka kuemsuem tih, thohka la ka moe pawh.

di eg var rædd den store hop og ottast spott frå ættefrendar, so stilt eg heldt meg innum dører?

35 Kai taengkah aka hnatun la kamah taengah u long nim m'paek lah mako? Ka kutha he Tlungthang loh kai n'doo saeh lamtah ka tuituknah he hlang loh cabu la daek saeh.

Å, vilde nokon høyra på meg! Sjå her er underskrifti mi, lat berre Allvald svara meg! Fekk eg den skrift min motpart skreiv,

36 Te te ka laengpang ah ka koh vetih te te ka soah rhuisam la ka laikoeinah het mahpawt nim?

den skulde eg på oksli bera og binda på meg som ein krans

37 Ka khokan tarhing la a taengah ka puen lah vetih anih te rhaengsang bangla ka paan lah mako.

eg melde honom kvart mitt stig, og som ein hovding møta honom.

38 Ka khohmuen loh kai m'pang thil tih a kong te rhenten rhap koinih,

Dersom min åker klagar meg, og um plogforerne lyt gråta,

39 A thadueng te tangka mueh la ka caak tih, a kungmah kah hinglu ka yawn sak atah,

åt eg hans grøda ubetalt, tok livet eg av eigarmannen:

40 Cang yueng la mutlo hling, cangtun yueng la saeldol khaw poe saeh,” a ti. Job kah ol bawt coeng.

Lat då for kveite klunger gro, og ugras der eg sådde bygg!» Her endar Jobs tale.