Ezekiel 31
1 Saning hathlaito, khrah thumto haih ni tangsuek naah, Angraeng ih lok kai khaeah angzoh,
In het elfde jaar, op de eerste van de derde maand, werd het woord van Jahweh tot mij gericht.
2 kami capa, Izip siangpahrang Faro hoi angmah ih kaminawk khaeah hae tiah thui paeh; na lensawkhaih loe mi hoiah maw anghmong?
Mensenkind, ge moet tot Farao en tot zijn drommen zeggen: Aan wie waart ge in uw grootheid gelijk?
3 Khenah, Assyria loe tanghang kahoih, aqam kasai, akung kasang, ranui koek ah tadok kacawn Lebanon sidar thing ah oh.
Zie, Ik maakte u tot een Libanon-ceder, Met mooie takken, schaduwrijk loof en rijzige stam; Tussen de wolken reikte zijn kruin.
4 Tui mah anih to qoengsak tahang moe, kathuk tui mah anih to sangsak tahang, vapuinawk loe anih patit ih akungnawk taengah longh o moe, azawn ah thling ih thingkungnawk boih khaeah vapui tui to a longsak.
Water deed hem gedijen, De oceaan liet hem groeien; Die liet zijn stromen vloeien over zijn wortels, Liet zijn kanalen lopen over het hele veld.
5 To pongah anih loe azawn ah thling ih thingnawk boih pong kasang koek ah oh; tui to pop pongah tanghangnawk to sang o moe, tadoknawk doeh cawnh o.
Daarom rees zijn stam Boven alle bomen des velds, Kreeg hij veel takken, lange twijgen: Van het vele water in zijn scheuten.
6 Van ih tavaanawk loe anih ih tahangnawk pongah tabu boh o boih, azawn ah kaom moinawk loe anih ih tanghangnawk tlim ah caasak o boih, kalen parai praenawk loe anih tahlip tlim ah oh o boih.
In zijn takken nestelden alle vogels uit de lucht, Onder zijn twijgen wierpen alle wilde dieren haar jongen; En in zijn schaduw zetten Allerlei talrijke volken zich neer.
7 Anih loe tui pophaih ahmuen ah tangzun sak pongah, tanghangnawk to sang o tahang moe, kranghoihaih hoi lensawkhaih hoiah akoep.
Hij was een prachtige boom om zijn hoogte, En door de lengte van zijn takken; Want zijn wortels stonden Aan overvloedige wateren.
8 Sithaw takha thung ih Sidar thingnawk mah anih to vingh thai ai; hmaica thingnawk mah doeh anih ih tanghangnawk to pha ai, cypress thingnawk mah doeh tanghangnawk to pha thai ai, Sithaw takha thung ih kawbaktih thingnawk mah doeh a kranghoihaih to pha o thai ai.
De ceders in Gods tuin evenaarden hem niet, Cypressen konden niet op tegen zijn twijgen; Geen plataan had zulke takken als hij, Geen boom in Gods tuin bereikte zijn pracht!
9 Sithaw takha thungah kaom, Eden thingnawk boih mah, anih to ut o hanah, tanghang popsak moe, krang ka hoihsak.
Ik had hem heerlijk gemaakt, Met zijn talloze takken; Hij werd door alle bomen van Eden benijd, Die in Gods tuin staan.
10 To pongah Angraeng Sithaw mah, Kasang parai ah na qoeng tahang, thingnawk boih nuiah tadok na cawnh, anih mah a sanghaih to amoek haih pongah, poekhaih palungthin to sang;
Daarom zegt Jahweh, de Heer: Omdat hij groot ging op zijn stam, Omdat hij zijn kruin tussen de wolken stak, En hij trots werd op zijn lengte:
11 anih to Sithaw panoek ai thacak kaminawk khaeah ka paek boeh; a sethaih baktiah to kami mah anih nuiah sah tih; a sethaih pongah anih to ka haek boeh.
Daarom geef Ik hem in de macht Van een geweldige onder de volken; Die zal de hand aan hem slaan; Ik ruk hem uit om zijn boosheid.
12 Tahmenhaih tawn ai kalah prae kaminawk mah anih to hum moe, caeh o taak; anih ih tanghangnawk loe mae nui hoiah tahawt thungah krak moe, anih ih tadoknawk doeh prae thung ih vapuinawk mah angkhaehsak boih boeh; long kaminawk boih anih tahlip tlim hoiah tacawt o moe, anih to caeh o taak boeh.
Vreemde, barbaarse volken houwen hem om, En smakken hem neer op de bergen; In alle dalen vallen zijn takken, Zijn geknakte twijgen in alle kloven der aarde. Alle volken der aarde vluchten weg uit zijn schaduw, En smijten hem weg;
13 Van ih tavaanawk hoi moi kasannawk boih loe anih ih angkhaek tanghangnawk nuiah oh o.
Op zijn gevelde stam laten allerlei vogels uit de lucht zich neer, Allerlei wilde dieren zitten op zijn twijgen.
14 To pongah tui taengah kaom thingnawk boih thungah a sanghaih pongah amoek han ai, tanghangnawk ranuiah tadok cawnh pongah amoek han ai, tui kanae thingkungnawk boih thungah a sanghaih kam oek haih thingah oh han ai ah, to thingkungnawk duek o boih hanah, tangqom thungah caeh tathuk kaminawk hoi nawnto long thungah ka pakhrak tathuk boeh, tiah thuih.
Zo gaat geen rijkbevloeide boom meer groot op zijn stam, Steekt zijn kroon niet meer tussen de wolken; En geen zal er zich meer op zijn grootheid verheffen, Van alles wat water opzuigt. Want ze zijn allen bestemd voor de dood, Voor de diepten der aarde; Temidden van de kinderen der mensen, Die al in het graf zijn gedaald.
15 Angraeng Sithaw mah, Anih taprong thungah caeh tathuk naah palung ka boengsak; anih hanah kathuk tui to ka khuk pae, tui to ka khah pae khoep moe, kalen parai tuinawk to kang haksak; anih hanah Lebanon palung ka setsak, anih pongah taw ih thingnawk to ka zaisak boih. (Sheol h7585)
Dit zegt Jahweh, de Heer: Op de dag dat hij naar de onderwereld afdaalde, Liet Ik de oceaan in rouwkleed om hem treuren, Heb Ik zijn oevers verstopt, En het overvloedige water hield op. Ik hulde om hem de Libanon in rouw, En alle bomen van het veld verlepten; (Sheol h7585)
16 Anih to tangqom thungah caeh tathuk kaminawk hoi nawnto hell thungah ka vah naah, anih pakhrakhaih atuen mah prae kaminawk boih ka tasoehsak; to naah Eden ih thingnawk boih, kahoih koek qoih ih Lebanon thingnawk hoi tui kanae thingnawk boih long thungah kamong ah oh o. (Sheol h7585)
Door de dreun van zijn val heb Ik volken verschrikt, Toen Ik hem de diepte instiet, bij hen die in het graf zijn gedaald. Nu troosten zich in de diepte der aarde Alle bomen van Eden, Het puik en de keur van de Libanon, Alles wat water opzuigt. (Sheol h7585)
17 Anih ih bantha cakhaih ah kaom, Sithaw panoek ai kaminawk, anih ih tahlip tlim ah kaom kaminawk loe, sumsen hoi hum ih kaminawk caehhaih ahmuen, hell thungah anih hoi nawnto caeh o tathuk. (Sheol h7585)
Ook zij moesten met hem mee, het dodenrijk in, Naar hen, die door het zwaard zijn getroffen: Naar zijn bondgenoten, die in zijn schaduw zaten Te midden der volken. (Sheol h7585)
18 Na lensawkhaih loe Eden ih thing kawbaktih hoiah maw patah thai tih? Toe nang loe Eden ih thingnawk hoi nawnto long thungah na caeh tathuk tih; nang loe sumsen hoi hum ih kaminawk hoi nawnto tangyat hin aat ai kaminawk salakah nang song tih. Hae loe Faro hoi anih ih kaminawk boih thuih koehhaih ih ni, tiah Angraeng Sithaw mah thuih, tiah thui paeh, tiah ang naa.
Op wien gelijkt ge nu nog in pracht En in grootheid onder de bomen van Eden? Gij zijt neergesmakt met de bomen van Eden, In de diepten der aarde. Tussen onbesnedenen ligt ge nu neer, Bij hen, die door het zwaard zijn getroffen. Zo gaat het Farao met al zijn drommen, Is de godsspraak van Jahweh, den Heer!
