Job 30
1 Apan kadtong mga labing batan-on kay kanako nanagtamay kanako, Kansang mga amahan lud-on ako kong sila ipahaluna uban sa mga iro sa akong kahayupan.
But now they that are younger than I hold me in derision, Whose fathers I would have disdained to set with the dogs of my flock.
2 Oo, ang kabaskug sa ilang mga kamot, unsay kapuslanan niana kanako? Mga tawo nga kanila natapus ang kalig-on sa ilang panuigon.
Of what use to me would be even the strength of their hands, To whom old age is lost?
3 Sila maniwang sa kakulang ug sa kagutom; Sila managkitkit sa yuta nga mala, diha sa kangitngit nga awa-aw ug mamingaw.
By want and hunger they are famished; They gnaw the dry desert, The darkness of desolate wastes.
4 Sila nanag-ibut ug malbas sa kalibonan; Ug mga gamot sa hilbas makaon nila.
They gather purslain among the bushes, And the root of the broom is their bread.
5 Sila gipapahawa gikan sa taliwala sa mga tawo; Sila ginasuliyawan nila ingon sa usa ka kawatan;
They are driven from the society of men; There is a cry after them as after a thief.
6 Busa sila nanagpuyo sa mga walog nga makahahadlok, Sa mga langub sa yuta ug mga bato.
They dwell in gloomy valleys, In caves of the earth and in rocks.
7 Sa kalibonan sila nanagbihihi, Sa ilalum sa kasapinitan sila nanagtigum.
They bray among the bushes; Under the brambles are they stretched out.
8 Mga anak sa mga buang sila, oo, mga anak sa mga tawong bastos; Gikan sa yuta sila gipanaglatus.
An impious and low-born race, They are beaten out of the land.
9 Ug ako karon gihimo nilang usa ka alawiton, Oo, ako usa ka pagya alang kanila.
And now I am become their song; Yea, I am their by-word!
10 Sila gingil-aran kanako, sila nagpahalayo kanako, Ug dili moduhaduha sa pagluwa sa akong nawong.
They abhor me, they stand aloof from me; They forbear not to spit before my face.
11 Kay iyang gibadbad ang iyang pisi, ug gisakit ako; Ug sa akong atubangan ang bokado ilang gikuha.
Yea, they let loose the reins, and humble me; They cast off the bridle before me.
12 Sa akong toong kamot namangon ang mga balasubas; Ilang giduso ang akong mga tiil, Ug ilang gisalibay batok kanako ang ilang mga buhat sa kadautan.
On my right hand riseth up the brood; They thrust away my feet; They cast up against me their destructive ways.
13 Ilang giguba ang akong alagianan, Sa atubangan nanagpahimulos sila sa akong kagul-anan, Mga tawo sila nga walay magtatabang.
They break up my path; They hasten my fall, —They who have no helper!
14 Ingon sa pagsulod sa usa ka boho nga halapad ming-abut sila: Sa taliwala sa dakung kadautan sila nanaglibut kanako.
They come upon me as through a wide breach; Through the ruins they rush in upon me.
15 Mga kalisang gipahamlag kanako; Ingon sa hangin gigukod nila ang akong kadungganan; Ug ingon sa usa ka panganod, milabay ang akong kaayohan.
Terrors are turned against me; They pursue my prosperity like the wind, And my welfare passeth away like a cloud.
16 Ug karon ang kalag ko ginabubo sa sulod nako; Mga adlaw sa kagul-anan mingdakup kanako.
And now my soul poureth itself out upon me; Days of affliction have taken hold of me.
17 Sa magabii ang akong kabukogan gipanlagbasan sa sulod nako, Ug ang mga kasakit nga nagakitkit kanako dili mopahulay.
By night my bones are pierced; they are torn from me, And my gnawers take no rest.
18 Tungod sa dakung gahum sa Dios, ang akong saput nausab; Ingon sa asintos sa akong bisti ang pagbugkos niana kanako.
Through the violence of my disease is my garment changed; It bindeth me about like the collar of my tunic.
19 Iya akong gihulog sa lunangan, Ug ako nahimo nga ingon sa abug ug abo.
He hath cast me into the mire, And I am become like dust and ashes.
20 Ako nagatu-aw kanimo, ug ikaw dili motubag kanako: Ako motindog ug ikaw magatutok kanako.
I call upon Thee, but thou dost not hear me; I stand up before thee, but thou regardest me not.
21 Ikaw nahimo nga mabangis kanako; Ug sa kagahum sa imong kamot ikaw naglutos kanako.
Thou art become cruel to me; With thy strong hand dost thou lie in wait for me.
22 Imo akong gisakwat ngadto sa hangin, imo akong gipakabayo niana; Ug sa bagyo imo akong gitunaw.
Thou liftest me up, and causest me to ride upon the wind; Thou meltest me away in the storm.
23 Kay ako nasayud nga imo akong dad-on ngadto sa kamatayon, Ug ngadto sa balay nga ginatudlo alang sa tanan nga buhi.
I know that thou wilt bring me to death, To the place of assembly for all the living.
24 Bisan pa niana, siya nga nahulog dili ba motuboy sa iyang kamot? Kun sa iyang kagul-anan dili ba mosangpit sa pagpakitabang?
When He stretcheth out his hand, prayer availeth nothing; When He bringeth destruction, vain is the cry for help.
25 Wala ba ako magbakho alang kaniya nga anaa sa kagul-anan? Wala ba ang akong kalag masakit alang sa mga hangul?
Did not I weep for him that was in trouble? Was not my soul grieved for the poor?
26 Sa diha nga ako nangita sa maayo, unya midangat ang dautan; Sa diha nga ako naghulat sa kahayag, midangat ang kangitngit.
But when I looked for good, then evil came; When I looked for light, then came darkness.
27 Ang akong kasingkasing nagkaguol, ug dili mapahulay; Mga adlaw sa kasakitan ania mingdangat kanako.
My bowels boil, and have no rest; Days of anguish have come upon me.
28 Ako nagalakaw nga nagbangutan sa wala ang adlaw. Ako nagatindog sa taliwala sa katiguman, ug nagatu-aw sa pagpakitabang.
I am black, but not by the sun; I stand up, and utter my cries in the congregation.
29 Ako nahimong igsoon sa mga irong ihalas, Ug kauban sa mga avestruz.
I am become a brother to jackals, And a companion to ostriches.
30 Ang panit ko maitum, ug nagakapaksit gikan kanako, Ug ang akong kabukogan nasunog sa kainit.
My skin is black, and falleth from me, And my bones burn with heat.
31 Busa ang akong alpa nahimong tingog sa kasub-anan, Ug ang akong flauta nakigduyog sa tingog niadtong nanagbakho.
My harp also is turned to mourning, And my pipe to notes of grief.
