Job 39
1 Nasayod ka ba kung kanus-a manganak sa ilang mga nati ang mga ilahas nga kanding sa kabukiran? Nakakita ka ba sa dihang ang mga binaw nakabaton sa ilang mga nati?
Knowest thou the season when the Wild Goats of the crags beget? The bringing forth of the hinds, canst thou observe?
2 Makaihap ka ba sa mga bulan nga nanamkon sila? Nasayod ka ba sa panahon nga nakabaton sila sa ilang mga nati?
Canst thou count the months they fulfil? Or knowest thou the time when they give birth?
3 Naglubog sila ug gianak ang ilang nati, ug unya natapos na ang kasakit sa ilang pagpanganak.
They kneel down, their young, they bring forth; their pains, they throw off;
4 Nahimong kusgan ang ilang mga nati ug mitubo diha sa kaumahan; manggawas sila ug dili na mamalik pag-sab.
Their young become strong, they grow up in the open field, they go out, and return not unto them.
5 Kinsa may nagpalingkawas sa ihalas nga asno? Kinsa man ang nagbadbad sa hikot sa paspas nga asno,
Who hath sent forth the Wild Ass free? And, the bands of the swift-runner, who hath loosed?
6 kansang puloy-anan akong gihimo sa Arabah, iyang balay sa parat nga yuta?
Whose house I have made the waste plain, and his dwellings, the land of salt:
7 Mikatawa siya sa pagtamay sa mga kasaba sa siyudad; wala niya nadunggan ang singgit sa nagmaneho.
He laugheth at the throng of the city, The shoutings of the driver, he heareth not;
8 Naglatagaw siya sa kabukiran isip iyang sibsibanan; didto nangita siya sa tanang lunhaw nga tanom aron kaonon.
He espieth the mountains, his pasture-ground, and, after every green thing, maketh search.
9 Malipayon bang moalagad kanimo ang ihalas nga torong baka? Magtugot ba siya nga magpabilin sa imong pasongan?
Will the Wild-Ox be pleased to be thy servant? or lodge for the night by thy crib?
10 Pinaagi sa pisi, madumalahan ba nimo ang ihalas nga torong baka aron darohon ang mga tudling? Darohon ba niya ang walog alang kanimo?
Canst thou bind the wild-ox, so that—with the ridge—shall run his cord? Or will he harrow the furrows after thee?
11 Saligan ba nimo siya tungod kay kusgan kaayo siya? Biyaan ba nimo ang imong bulohaton ngadto kaniya?
Wilt thou trust in him, because of the greatness of his strength? Wilt thou leave unto him thy toil?
12 Magsalig ka ba nga dad-on niya ang imong lugas sa balay, aron tigomon ang lugas sa imong giokanan?
Wilt thou put faith in him, that he will bring back thy seed? and that, corn for thy threshing-floor, he will gather?
13 Magarbohon ang ostrits nga mibukhad sa mga pako, apan tag-as ba ug nalukop ang ilang balahibo sa gugma?
The wing of the Ostrich that waveth itself joyfully, Is it the pinion of lovingkindness or the plumage?
14 Kay biyaan niya ang iyang mga itlog diha sa yuta, ug gipainitan niya sila diha sa abog;
For she leaveth—to the earth—her eggs, and, on the dust, she letteth them be warmed;
15 nalimot siya nga mahimong matamakan sila o nga madugmok sila sa usa ka mapintas nga mananap.
And hath forgotten, that, a foot, may crush them, —or, the wild beast, tread on them!
16 Dili maayo ang iyang pagtagad sa iyang mga piso nga daw dili kini iya; wala siya nahadlok nga mahimong kawang ang iyang paghago,
Dealing hardly with her young, as none-of-hers, In vain, her labour, without dread.
17 tungod kay gihikawan siya sa Dios sa kaalam ug wala siya gihatagan ug panabot.
For GOD hath suffered her to forget wisdom, and given her no share in understanding.
18 Sa dihang paspas siyang modagan, magkatawa siya nga magtamay sa kabayo ug sa nagsakay niini.
What time, on high, she vibrateth her wings, she laugheth at the horse and his rider.
19 Gihatagan mo ba ang kabayo sa iyang kusog? Gibistihan mo ba ang iyang liog sa iyang daw nag-awas nga buhok sa ulo?
Couldst thou give—to the Horse—strength? Couldst thou clothe his neck with the quivering mane?
20 Napalukso na ba nimo siya sama sa dulon? Gikahadlokan pag-ayo ang kahalangdon sa iyang pagpangusmo.
Couldst thou cause him to leap like a locust? The majesty of his snort, is a terror!
21 Nagpanikad siya sa tibuok niyang kusog ug nagmalipayon sa iyang kusog; nagdali siya sa pagsugat sa mga hinagiban.
He diggeth into the plain, and rejoiceth in vigour, he goeth forth to meet armour;
22 Gitamay niya ang kahadlok ug wala naluya; dili siya motalikod sa espada.
He laugheth at dread, and is not dismayed, neither turneth he back, from the face of the sword;
23 Ang sakoban nag-uyog diha sa iyang kiliran, uban sa nagpangidlap nga bangkaw.
Against him, whiz [the arrows of] the quiver, the flashing head of spear and javelin;
24 Gilamoy niya ang yuta sa kabangis ug hilabihang kasuko; sa tingog sa budyong, dili siya magpabilin ug barog sa usa lamang ka dapit.
With stamping and rage, he drinketh up the ground, —he will not stand still when the horn soundeth;
25 Sa tanang higayon nga motingog na ang budyong, moingon siya, 'Aha!' Nasimahoan na niya ang gubat sa layo pa lamang— ang daw dalugdog nga panagsinggit sa mga nagdumala sa kasundalohan ug sa mga singgit panahon sa gubat.
As oft as the horn soundeth, he saith, Aha! And, from afar, he scenteth the battle, —the thunder of commanders and the war-cry.
26 Pinaagi ba sa imong kaalam nga habog nga milupad ang banog, nga iyang gibukhad ang iyang mga pako alang sa habagatan?
Is it, by thine understanding, that the Bird of Passage betaketh him to his pinions? spreadeth out his wings to the south?
27 Pinaagi ba sa imong mga mando nga ang agila mipataas ug nagbuhat ug salag ngadto sa habog nga dapit?
Or, at thy bidding, that the Eagle mounteth, and that he setteth on high his nest?
28 Nagpuyo siya sa mga pangpang ug lig-on nga naghimo sa iyang panimalay sa kinatumyan sa pangpang.
The crag, he inhabiteth, and so lodgeth himself, on the tooth of the crag, and high fort;
29 Gikan didto nangita siya sa iyang mga dagitonon; nakita sila sa iyang mga mata gikan sa layo kaayo nga dapit.
From thence, he searcheth out food, far away, his eyes do pierce;
30 Ang iyang mga piso usab moinom ug dugo; kung diin ang mga patay nga tawo, atua usab siya.”
And, his young brood, suck up blood, and, where the slain are, there, is he.
