Йов 10

1 Душата ми се отегчи от живота ми; За това, ще се предам на оплакването си, Ще говоря в горестта на душата си.

از زندگی بیزارم. پس بگذارید زبان به شکایت گشوده، از تلخی جانم سخن بگویم.

2 Ще река Богу: Недей ме осъжда; Покажи ми защо ми ставаш противен.

ای خدا مرا محکوم نکن؛ فقط به من بگو چه کرده‌ام که با من چنین می‌کنی؟

3 Добре ли Ти е да оскърбяваш, И да презираш делото на ръцете Си, А да осветляваш съвещаното от нечестивите?

آیا به نظر تو این درست است که به من ظلم روا داری و انسانی را که خود آفریده‌ای ذلیل سازی و شادی و خوشبختی را نصیب بدکاران بگردانی؟

4 Телесни ли очи имаш? Или гледаш както гледа човек?

آیا چشمان تو مانند چشمان انسان است؟ آیا فقط چیزهایی را می‌بینی که مردم می‌بینند؟

5 Твоите дни като дните на човека ли са, Или годините Ти като човешки дни,

آیا عمر تو به درازای عمر انسان است؟ آیا روزهای زندگی‌ات آنقدر کوتاه است

6 Та претърсваш беззаконието ми И издирваш греха ми,

که باید هر چه زودتر خطاهایم را بجویی، و گناهانم را جستجو کنی؟

7 При все че знаеш, че не съм нечестив, И че никой не може да ме избавя от ръката Ти?

هرچند می‌دانی که تقصیرکار نیستم، و کسی نیست که بتواند مرا از دست تو نجات دهد؟

8 Твоите ръце ме създадоха и усъвършенствуваха Кръгло в едно; а пак съсипваш ли ме?

دستهای تو بود که مرا سرشت و اکنون همان دستهاست که مرا نابود می‌کند.

9 Помни, моля, че като глина си ме създал; И в пръст ли ще ме възвърнеш?

به یاد آور که مرا از خاک به وجود آوردی؛ آیا به این زودی مرا به خاک برمی‌گردانی؟

10 Не си ли ме излял като мляко? Не си ли ме съсирил като сирене?

به پدرم قدرت بخشیدی تا مرا تولید نماید و گذاشتی در رحم مادرم رشد کنم.

11 С кожа и мускули си ме облякъл, И с кости и жили си ме оплел;

پوست و گوشت به من دادی و استخوانها و رگ و پی‌ام را به هم بافتی.

12 Живот и благоволение си ми подарил, И провидението Ти е запазило духа ми.

تو بودی که به من حیات بخشیدی و محبتت را نصیب من کردی. زندگی من در دستان تو محفوظ است.

13 Но при все туй, това си криел в сърцето Си; Зная, че това е било в ума Ти;

با وجود این، انگیزه واقعی تو این بوده که

14 Ако съгреша, наблюдаваш ме, И от беззаконието ми няма да ме считаш невинен,

مرا تحت نظر داشته باشی تا اگر مرتکب گناهی شدم از بخشیدنم امتناع ورزی.

15 Ако съм нечестив, горко ми! И ако съм праведен, пак няма да дигна главата си. Пълен съм с позор; но гледай Ти скръбта ми,

وای بر من اگر گناهی مرتکب شوم. اما حتی اگر بی‌گناه باشم نمی‌توانم سرم را بلند کنم چون پر از شرمساری و فلاکت هستم!

16 Защото расте. Гониш ме като лъв, И повтаряш да се показваш страшен против мене.

حتی اگر سرم را بلند کنم تو مانند شیر مرا شکار می‌کنی و قدرت مهیب خود را علیه من به نمایش می‌گذاری.

17 Повтаряш да издигаш против мене свидетелите Си, И увеличаваш гнева Си върху мене; Едно подир друго войнства ме нападат.

پیوسته علیه من شاهد می‌آوری؛ هر لحظه بر خشم خود نسبت به من می‌افزایی و نیروهای تازه نفس برای مبارزه با من می‌فرستی.

18 Защо прочее ме извади Ти из утробата? Иначе, бих издъхнал без да ме е виждало око;

چرا گذاشتی به دنیا بیایم؟ ای کاش قبل از اینکه چشمی مرا می‌دید، جان می‌دادم.

19 Бих бил като че не съм бил; От утробата бих бил отнесен в гроба.

انگار هرگز وجود نداشته‌ام و از رحم مادر به گور می‌رفتم.

20 Дните ми не са ли малко? Престани, прочее, И остави ме да си отдъхна малко

آیا نمی‌بینی که دیگر چیزی از عمرم باقی نمانده است؟ پس دیگر تنهایم بگذار. بگذار دمی استراحت کنم.

21 Преди да отида отдето няма да се върна, В тъмната земя и в смъртната сянка,

به‌زودی می‌روم و دیگر باز نمی‌گردم. به سرزمینی می‌روم که سرد و تاریک است

22 Земя, мрачна като самата тъмнина, Земя на мрачна сянка и без никакъв ред, Дето виделото е като тъмнина.

به سرزمین ظلمت و پریشانی، به جایی که خود نور هم تاریکی است.