যোব 19
Job antwoordde, en sprak:
Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?
3 ৩ তোমালোকে এই দহবাৰ মোক অপমান কৰিলা; তোমালোকে যে মোলৈ নিষ্ঠুৰ ব্যৱহাৰ কৰিছা, ইয়াতে তোমালোকে লাজ নোপোৱা।
Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.
Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;
Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!
Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!
7 ৭ চোৱা, মই অন্যায়ৰ কাৰণে চিঞৰোঁ, কিন্তু কোনেও নুশুনে; মই উপকাৰ পাবলৈ কাতৰোক্তি কৰোঁ, কিন্তু সোধ বিচাৰ নাই।
Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!
Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;
Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.
Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,
Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.
Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!
Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;
Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.
Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;
Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.
Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;
Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.
Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;
Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.
Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;
Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!
O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,
Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:
Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;
Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!
27 ২৭ মই নিজেই তেওঁক দেখা পাম, আনৰ চকুৱে নহয়, মোৰ নিজৰ চকুৱেই তেওঁক দেখিব। হাবিয়াহ কৰোঁতে কৰোঁতে মোৰ অন্তৰত হৃদয় ক্ষীণ হৈ গৈছে।
Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,
En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;
29 ২৯ তেনেহলে তোমালোকে তৰোৱাললৈ ভয় কৰা; কিয়নো ক্রোধে তৰোৱালৰ দণ্ড আনে, গতিকে তোমালোকে জানিব লাগে যে, ন্যায় বিচাৰ এটা আছে।”
Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!
