المَزامِير 120

١ 1 تَرْنِيمَةُ الْمَصَاعِدِ صَرَخْتُ إِلَى الرَّبِّ فِي ضِيقِي فَاسْتَجَابَ لِي.

Matkalaulu. Ahdistuksessani minä huudan Herraa, ja hän vastaa minulle.

٢ 2 نَجِّ نَفْسِي يَا رَبُّ مِنَ الشِّفَاهِ الْكَاذِبَةِ وَاللِّسَانِ الْمُنَافِقِ.

Herra, pelasta minun sieluni valheellisista huulista, petollisesta kielestä.

٣ 3 أَيُّ نَفْعٍ يَأْتِينِي مِنَ اللِّسَانِ الغَشَّاشِ؟

Mitä hän sinulle antaa ja mitä siihen vielä lisää, sinä petollinen kieli?

٤ 4 إِنَّهُ كَسِهَامِ الْجَبَّارِ الحَادَّةِ وَكَالْجَمْرِ الأَحْمَرِ الْمُلْتَهِبِ.

Väkivaltaisen teräviä nuolia ynnä kinsteripensaan tulisia hiiliä!

٥ 5 وَيْلِي لأَنِّي تَغَرَّبْتُ فِي مَاشِكَ، وَسَكَنْتُ فِي خِيَامِ قِيدَارَ.

Voi minua, että minun täytyy oleskella muukalaisena Mesekissä, asua Keedarin majojen keskellä!

٦ 6 طَالَ سَكَنِي مَعَ أُنَاسٍ يُبْغِضُونَ السَّلامَ.

Kauan on minun sieluni täytynyt asua niiden seurassa, jotka rauhaa vihaavat.

٧ 7 أَنَا رَجُلُ سَلامٍ، وَكُلَّمَا دَعَوْتُ إِلَيْهِ هَبُّوا هُمْ لِلْحَرْبِ.

Minä pidän rauhan, mutta jos sanan sanon, niin he ovat sotaan valmiit.