مَتَّى 8
| وَلَمَّا نَزَلَ مِنَ الْجَبَلِ، تَبِعَتْهُ جُمُوعٌ كَثِيرَةٌ. | ١ 1 |
ਯਦਾ ਸ ਪਰ੍ੱਵਤਾਦ੍ ਅਵਾਰੋਹਤ੍ ਤਦਾ ਬਹਵੋ ਮਾਨਵਾਸ੍ਤਤ੍ਪਸ਼੍ਚਾਦ੍ ਵਵ੍ਰਜੁਃ|
| وَإذَا رَجُلٌ مُصَابٌ بِالْبَرَصِ، تَقَدَّمَ إِلَيْهِ وَسَجَدَ لَهُ قَائِلاً: «يَا سَيِّدُ، إِنْ كُنْتَ تُرِيدُ، فَأَنْتَ قَادِرٌ أَنْ تُطَهِّرَنِي!» | ٢ 2 |
ਏਕਃ ਕੁਸ਼਼੍ਠਵਾਨ੍ ਆਗਤ੍ਯ ਤੰ ਪ੍ਰਣਮ੍ਯ ਬਭਾਸ਼਼ੇ, ਹੇ ਪ੍ਰਭੋ, ਯਦਿ ਭਵਾਨ੍ ਸੰਮਨ੍ਯਤੇ, ਤਰ੍ਹਿ ਮਾਂ ਨਿਰਾਮਯੰ ਕਰ੍ੱਤੁੰ ਸ਼ਕ੍ਨੋਤਿ|
| فَمَدَّ يَدَهُ وَلَمَسَهُ وَقَالَ: «أُرِيدُ، فَاطْهُرْ!» وَفِي الْحَالِ طَهُرَ الرَجُل مِنْ بَرَصِهِ. | ٣ 3 |
ਤਤੋ ਯੀਸ਼ੁਃ ਕਰੰ ਪ੍ਰਸਾਰ੍ੱਯ ਤਸ੍ਯਾਙ੍ਗੰ ਸ੍ਪ੍ਰੁʼਸ਼ਨ੍ ਵ੍ਯਾਜਹਾਰ, ਸੰਮਨ੍ਯੇ(ਅ)ਹੰ ਤ੍ਵੰ ਨਿਰਾਮਯੋ ਭਵ; ਤੇਨ ਸ ਤਤ੍ਕ੍ਸ਼਼ਣਾਤ੍ ਕੁਸ਼਼੍ਠੇਨਾਮੋਚਿ|
| وَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «انْتَبِهْ! لَا تُخْبِرْ أَحَداً، بَلِ اذْهَبْ وَاعْرِضْ نَفْسَكَ عَلَى الْكَاهِنِ، وَقَدِّمِ الْقُرْبَانَ الَّذِي أَمَرَ بِهِ مُوسَى، فَيَكُونَ ذلِكَ شَهَادَةً لَهُمْ!» | ٤ 4 |
ਤਤੋ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤੰ ਜਗਾਦ, ਅਵਧੇਹਿ ਕਥਾਮੇਤਾਂ ਕਸ਼੍ਚਿਦਪਿ ਮਾ ਬ੍ਰੂਹਿ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਯਾਜਕਸ੍ਯ ਸੰਨਿਧਿੰ ਗਤ੍ਵਾ ਸ੍ਵਾਤ੍ਮਾਨੰ ਦਰ੍ਸ਼ਯ ਮਨੁਜੇਭ੍ਯੋ ਨਿਜਨਿਰਾਮਯਤ੍ਵੰ ਪ੍ਰਮਾਣਯਿਤੁੰ ਮੂਸਾਨਿਰੂਪਿਤੰ ਦ੍ਰਵ੍ਯਮ੍ ਉਤ੍ਸ੍ਰੁʼਜ ਚ|
| وَحَالَمَا دَخَلَ يَسُوعُ مَدِينَةَ كَفْرَنَاحُومَ، جَاءَهُ قَائِدُ مِئَةٍ يَتَوَسَّلُ إِلَيْهِ | ٥ 5 |
ਤਦਨਨ੍ਤਰੰ ਯੀਸ਼ੁਨਾ ਕਫਰ੍ਨਾਹੂਮ੍ਨਾਮਨਿ ਨਗਰੇ ਪ੍ਰਵਿਸ਼਼੍ਟੇ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਸ਼ਤਸੇਨਾਪਤਿਸ੍ਤਤ੍ਸਮੀਪਮ੍ ਆਗਤ੍ਯ ਵਿਨੀਯ ਬਭਾਸ਼਼ੇ,
| قَائِلاً: «يَا سَيِّدُ! إِنَّ خَادِمِي مَشْلُولٌ طَرِيحُ الْفِرَاشِ فِي الْبَيْتِ، يُعَانِي أَشَدَّ الآلامِ». | ٦ 6 |
ਹੇ ਪ੍ਰਭੋ, ਮਦੀਯ ਏਕੋ ਦਾਸਃ ਪਕ੍ਸ਼਼ਾਘਾਤਵ੍ਯਾਧਿਨਾ ਭ੍ਰੁʼਸ਼ੰ ਵ੍ਯਥਿਤਃ, ਸਤੁ ਸ਼ਯਨੀਯ ਆਸ੍ਤੇ|
| فَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «سَأَذْهَبُ وَأَشْفِيهِ!» | ٧ 7 |
ਤਦਾਨੀਂ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤਸ੍ਮੈ ਕਥਿਤਵਾਨ੍, ਅਹੰ ਗਤ੍ਵਾ ਤੰ ਨਿਰਾਮਯੰ ਕਰਿਸ਼਼੍ਯਾਮਿ|
| فَأَجَابَ قَائِدُ الْمِئَةِ: «يَا سَيِّدُ، أَنَا لَا أَسْتَحِقُّ أَنْ تَدْخُلَ تَحْتَ سَقْفِ بَيْتِي. إِنَّمَا قُلْ كَلِمَةً، فَيُشْفَى خَادِمِي. | ٨ 8 |
ਤਤਃ ਸ ਸ਼ਤਸੇਨਾਪਤਿਃ ਪ੍ਰਤ੍ਯਵਦਤ੍, ਹੇ ਪ੍ਰਭੋ, ਭਵਾਨ੍ ਯਤ੍ ਮਮ ਗੇਹਮਧ੍ਯੰ ਯਾਤਿ ਤਦ੍ਯੋਗ੍ਯਭਾਜਨੰ ਨਾਹਮਸ੍ਮਿ; ਵਾਙ੍ਮਾਤ੍ਰਮ੍ ਆਦਿਸ਼ਤੁ, ਤੇਨੈਵ ਮਮ ਦਾਸੋ ਨਿਰਾਮਯੋ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ|
| فَأَنَا أَيْضاً رَجُلٌ تَحْتَ سُلْطَةٍ أَعْلَى مِنِّي، وَلِي جُنُودٌ تَحْتَ إِمْرَتِي؛ أَقُولُ لأَحَدِهِمْ: اذْهَبْ! فَيَذْهَبُ، وَلِآخَرَ: تَعَالَ! فَيَأْتِي، وَلِعَبْدِي: افْعَلْ هَذَا! فَيَفْعَلُ». | ٩ 9 |
ਯਤੋ ਮਯਿ ਪਰਨਿਧ੍ਨੇ(ਅ)ਪਿ ਮਮ ਨਿਦੇਸ਼ਵਸ਼੍ਯਾਃ ਕਤਿ ਕਤਿ ਸੇਨਾਃ ਸਨ੍ਤਿ, ਤਤ ਏਕਸ੍ਮਿਨ੍ ਯਾਹੀਤ੍ਯੁਕ੍ਤੇ ਸ ਯਾਤਿ, ਤਦਨ੍ਯਸ੍ਮਿਨ੍ ਏਹੀਤ੍ਯੁਕ੍ਤੇ ਸ ਆਯਾਤਿ, ਤਥਾ ਮਮ ਨਿਜਦਾਸੇ ਕਰ੍ੰਮੈਤਤ੍ ਕੁਰ੍ੱਵਿਤ੍ਯੁਕ੍ਤੇ ਸ ਤਤ੍ ਕਰੋਤਿ|
| فَلَمَّا سَمِعَ يَسُوعُ ذلِكَ، تَعَجَّبَ وَقَالَ لِمَنْ يَتْبَعُونَهُ: «الْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: لَمْ أَجِدْ أَحَداً فِي إِسْرَائِيلَ لَهُ هَذَا الإِيمَانُ الْعَظِيمُ! | ١٠ 10 |
ਤਦਾਨੀਂ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤਸ੍ਯੈਤਤ੍ ਵਚੋ ਨਿਸ਼ਮ੍ਯ ਵਿਸ੍ਮਯਾਪੰਨੋ(ਅ)ਭੂਤ੍; ਨਿਜਪਸ਼੍ਚਾਦ੍ਗਾਮਿਨੋ ਮਾਨਵਾਨ੍ ਅਵੋੱਚ, ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਤਥ੍ਯੰ ਵਚ੍ਮਿ, ਇਸ੍ਰਾਯੇਲੀਯਲੋਕਾਨਾਂ ਮਧ੍ਯੇ(ਅ)ਪਿ ਨੈਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ੋ ਵਿਸ਼੍ਵਾਸੋ ਮਯਾ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤਃ|
| وَأَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ كَثِيرِينَ سَيَأْتُونَ مِنَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَيَتَّكِئُونَ مَعَ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ فِي مَلَكُوتِ السَّمَاوَاتِ. | ١١ 11 |
ਅਨ੍ਯੱਚਾਹੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਵਦਾਮਿ, ਬਹਵਃ ਪੂਰ੍ੱਵਸ੍ਯਾਃ ਪਸ਼੍ਚਿਮਾਯਾਸ਼੍ਚ ਦਿਸ਼ ਆਗਤ੍ਯ ਇਬ੍ਰਾਹੀਮਾ ਇਸ੍ਹਾਕਾ ਯਾਕੂਬਾ ਚ ਸਾਕਮ੍ ਮਿਲਿਤ੍ਵਾ ਸਮੁਪਵੇਕ੍ਸ਼਼੍ਯਨ੍ਤਿ;
| أَمَّا بَنُو الْمَلَكُوتِ، فَيُطْرَحُونَ فِي الظُّلْمَةِ الْخَارِجِيَّةِ، هُنَاكَ يَكُونُ الْبُكَاءُ وَصَرِيرُ الأَسْنَانِ!» | ١٢ 12 |
ਕਿਨ੍ਤੁ ਯਤ੍ਰ ਸ੍ਥਾਨੇ ਰੋਦਨਦਨ੍ਤਘਰ੍ਸ਼਼ਣੇ ਭਵਤਸ੍ਤਸ੍ਮਿਨ੍ ਬਹਿਰ੍ਭੂਤਤਮਿਸ੍ਰੇ ਰਾਜ੍ਯਸ੍ਯ ਸਨ੍ਤਾਨਾ ਨਿਕ੍ਸ਼਼ੇਸ੍ਯਨ੍ਤੇ|
| ثُمَّ قَالَ يَسُوعُ لِقَائِدِ الْمِئَةِ: «اذْهَبْ، وَلْيَكُنْ لَكَ مَا آمَنْتَ بِأَنْ يَكُونَ!» وَفِي تِلْكَ السَّاعَةِ شُفِيَ خَادِمُهُ. | ١٣ 13 |
ਤਤਃ ਪਰੰ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤੰ ਸ਼ਤਸੇਨਾਪਤਿੰ ਜਗਾਦ, ਯਾਹਿ, ਤਵ ਪ੍ਰਤੀਤ੍ਯਨੁਸਾਰਤੋ ਮਙ੍ਗਲੰ ਭੂਯਾਤ੍; ਤਦਾ ਤਸ੍ਮਿੰਨੇਵ ਦਣ੍ਡੇ ਤਦੀਯਦਾਸੋ ਨਿਰਾਮਯੋ ਬਭੂਵ|
| وَذَهَبَ يَسُوعُ إِلَى بَيْتِ بُطْرُسَ، فَوَجَدَ حَمَاتَهُ تَرْقُدُ مَرِيضَةً تُعَانِي مِنَ الْحُمَّى. | ١٤ 14 |
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਯੀਸ਼ੁਃ ਪਿਤਰਸ੍ਯ ਗੇਹਮੁਪਸ੍ਥਾਯ ਜ੍ਵਰੇਣ ਪੀਡਿਤਾਂ ਸ਼ਯਨੀਯਸ੍ਥਿਤਾਂ ਤਸ੍ਯ ਸ਼੍ਵਸ਼੍ਰੂੰ ਵੀਕ੍ਸ਼਼ਾਞ੍ਚਕ੍ਰੇ|
| فَلَمَسَ يَدَهَا، فَذَهَبَتْ عَنْهَا الْحُمَّى، وَنَهَضَتْ وَأَخَذَتْ تَخْدِمُهُ. | ١٥ 15 |
ਤਤਸ੍ਤੇਨ ਤਸ੍ਯਾਃ ਕਰਸ੍ਯ ਸ੍ਪ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਤਵਾਤ੍ ਜ੍ਵਰਸ੍ਤਾਂ ਤਤ੍ਯਾਜ, ਤਦਾ ਸਾ ਸਮੁੱਥਾਯ ਤਾਨ੍ ਸਿਸ਼਼ੇਵੇ|
| وَعِنْدَ حُلُولِ الْمَسَاءِ، أَحْضَرَ إِلَيْهِ النَّاسُ كَثِيرِينَ مِنَ الْمَسْكُونِينَ بِالشَّيَاطِينِ. فَكَانَ يَطْرُدُ الشَّيَاطِينَ بِكَلِمَةٍ مِنْهُ. وَشَفَى الْمَرْضَى جَمِيعاً، | ١٦ 16 |
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਸਨ੍ਧ੍ਯਾਯਾਂ ਸਤ੍ਯਾਂ ਬਹੁਸ਼ੋ ਭੂਤਗ੍ਰਸ੍ਤਮਨੁਜਾਨ੍ ਤਸ੍ਯ ਸਮੀਪਮ੍ ਆਨਿਨ੍ਯੁਃ ਸ ਚ ਵਾਕ੍ਯੇਨ ਭੂਤਾਨ੍ ਤ੍ਯਾਜਯਾਮਾਸ, ਸਰ੍ੱਵਪ੍ਰਕਾਰਪੀਡਿਤਜਨਾਂਸ਼੍ਚ ਨਿਰਾਮਯਾਨ੍ ਚਕਾਰ;
| لِكَيْ يَتِمَّ مَا قِيلَ بِلِسَانِ النَّبِيِّ إِشَعْيَاءَ الْقَائِلِ: «هُوَ أَخَذَ أَسْقَامَنَا، وَحَمَلَ أَمْرَاضَنَا». | ١٧ 17 |
ਤਸ੍ਮਾਤ੍, ਸਰ੍ੱਵਾ ਦੁਰ੍ੱਬਲਤਾਸ੍ਮਾਕੰ ਤੇਨੈਵ ਪਰਿਧਾਰਿਤਾ| ਅਸ੍ਮਾਕੰ ਸਕਲੰ ਵ੍ਯਾਧਿੰ ਸਏਵ ਸੰਗ੍ਰੁʼਹੀਤਵਾਨ੍| ਯਦੇਤਦ੍ਵਚਨੰ ਯਿਸ਼ਯਿਯਭਵਿਸ਼਼੍ਯਦ੍ਵਾਦਿਨੋਕ੍ਤਮਾਸੀਤ੍, ਤੱਤਦਾ ਸਫਲਮਭਵਤ੍|
| وَحِينَ رَأَى يَسُوعُ أَنَّ الجُمُوعَ قَدِ احْتَشَدَتْ حَوْلَهُ، أَمَرَ تَلامِيذَهُ أَنْ يَعْبُرُوا إِلَى الضَّفَّةِ الْمُقَابِلَةِ. | ١٨ 18 |
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਯੀਸ਼ੁਸ਼੍ਚਤੁਰ੍ਦਿਕ੍ਸ਼਼ੁ ਜਨਨਿਵਹੰ ਵਿਲੋਕ੍ਯ ਤਟਿਨ੍ਯਾਃ ਪਾਰੰ ਯਾਤੁੰ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾਨ੍ ਆਦਿਦੇਸ਼|
| فَتَقَدَّمَ إِلَيْهِ أَحَدُ الْكَتَبَةِ وَقَالَ: «يَا مُعَلِّمُ، سَأَتْبَعُكَ حَيْثُمَا تَذْهَبُ!» | ١٩ 19 |
ਤਦਾਨੀਮ੍ ਏਕ ਉਪਾਧ੍ਯਾਯ ਆਗਤ੍ਯ ਕਥਿਤਵਾਨ੍, ਹੇ ਗੁਰੋ, ਭਵਾਨ੍ ਯਤ੍ਰ ਯਾਸ੍ਯਤਿ ਤਤ੍ਰਾਹਮਪਿ ਭਵਤਃ ਪਸ਼੍ਚਾਦ੍ ਯਾਸ੍ਯਾਮਿ|
| فَأَجَابَهُ يَسُوعُ: «لِلثَّعَالِبِ أَوْجَارٌ، وَلِطُيُورِ السَّمَاءِ أَوْكَارٌ؛ أَمَّا ابْنُ الإِنْسَانِ، فَلَيْسَ لَهُ مَكَانٌ يُسْنِدُ إِلَيْهِ رَأْسَهُ». | ٢٠ 20 |
ਤਤੋ ਯੀਸ਼ੁ ਰ੍ਜਗਾਦ, ਕ੍ਰੋਸ਼਼੍ਟੁਃ ਸ੍ਥਾਤੁੰ ਸ੍ਥਾਨੰ ਵਿਦ੍ਯਤੇ, ਵਿਹਾਯਸੋ ਵਿਹਙ੍ਗਮਾਨਾਂ ਨੀਡਾਨਿ ਚ ਸਨ੍ਤਿ; ਕਿਨ੍ਤੁ ਮਨੁਸ਼਼੍ਯਪੁਤ੍ਰਸ੍ਯ ਸ਼ਿਰਃ ਸ੍ਥਾਪਯਿਤੁੰ ਸ੍ਥਾਨੰ ਨ ਵਿਦ੍ਯਤੇ|
| وَقَالَ لَهُ آخَرُ مِنْ تَلامِيذِهِ: «يَا سَيِّدُ، اسْمَحْ لِي أَنْ أَذْهَبَ أَوَّلاً فَأَدْفِنَ أَبِي!» | ٢١ 21 |
ਅਨਨ੍ਤਰਮ੍ ਅਪਰ ਏਕਃ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਸ੍ਤੰ ਬਭਾਸ਼਼ੇ, ਹੇ ਪ੍ਰਭੋ, ਪ੍ਰਥਮਤੋ ਮਮ ਪਿਤਰੰ ਸ਼੍ਮਸ਼ਾਨੇ ਨਿਧਾਤੁੰ ਗਮਨਾਰ੍ਥੰ ਮਾਮ੍ ਅਨੁਮਨ੍ਯਸ੍ਵ|
| فَأَجَابَهُ يَسُوعُ: «اتْبَعْنِي الآنَ، وَدَعِ الْمَوْتَى يَدْفِنُونَ مَوْتَاهُمْ!» | ٢٢ 22 |
ਤਤੋ ਯੀਸ਼ੁਰੁਕ੍ਤਵਾਨ੍ ਮ੍ਰੁʼਤਾ ਮ੍ਰੁʼਤਾਨ੍ ਸ਼੍ਮਸ਼ਾਨੇ ਨਿਦਧਤੁ, ਤ੍ਵੰ ਮਮ ਪਸ਼੍ਚਾਦ੍ ਆਗੱਛ|
| ثُمَّ رَكِبَ الْقَارِبَ، وَتَبِعَهُ تَلامِيذُهُ. | ٢٣ 23 |
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਤਸ੍ਮਿਨ੍ ਨਾਵਮਾਰੂਢੇ ਤਸ੍ਯ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾਸ੍ਤਤ੍ਪਸ਼੍ਚਾਤ੍ ਜਗ੍ਮੁਃ|
| وَإذَا عَاصِفَةٌ شَدِيدَةٌ قَدْ هَبَّتْ عَلَى الْبُحَيْرَةِ، حَتَّى كَادَتِ الْمِيَاهُ أَنْ تَبْتَلِعَ الْقَارِبَ. وَكَانَ هُوَ نَائِماً. | ٢٤ 24 |
ਪਸ਼੍ਚਾਤ੍ ਸਾਗਰਸ੍ਯ ਮਧ੍ਯੰ ਤੇਸ਼਼ੁ ਗਤੇਸ਼਼ੁ ਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ਃ ਪ੍ਰਬਲੋ ਝਞ੍ਭ੍ਸ਼ਨਿਲ ਉਦਤਿਸ਼਼੍ਠਤ੍, ਯੇਨ ਮਹਾਤਰਙ੍ਗ ਉੱਥਾਯ ਤਰਣਿੰ ਛਾਦਿਤਵਾਨ੍, ਕਿਨ੍ਤੁ ਸ ਨਿਦ੍ਰਿਤ ਆਸੀਤ੍|
| فَأَسْرَعَ التَّلامِيذُ إِلَيْهِ يُوْقِظُونَهُ قَائِلِينَ: «يَا سَيِّدُ، نَجِّنَا! إِنَّنَا نَهْلِكُ!» | ٢٥ 25 |
ਤਦਾ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾ ਆਗਤ੍ਯ ਤਸ੍ਯ ਨਿਦ੍ਰਾਭਙ੍ਗੰ ਕ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਕਥਯਾਮਾਸੁਃ, ਹੇ ਪ੍ਰਭੋ, ਵਯੰ ਮ੍ਰਿਯਾਮਹੇ, ਭਵਾਨ੍ ਅਸ੍ਮਾਕੰ ਪ੍ਰਾਣਾਨ੍ ਰਕ੍ਸ਼਼ਤੁ|
| فَقَالَ لَهُمْ: «لِمَاذَا أَنْتُمْ خَائِفُونَ، يَا قَلِيلِي الإِيمَانِ؟» ثُمَّ نَهَضَ وَزَجَرَ الرِّيحَ وَالْبَحْرَ، فَسَادَ هُدُوءٌ تَامٌّ. | ٢٦ 26 |
ਤਦਾ ਸ ਤਾਨ੍ ਉਕ੍ਤਵਾਨ੍, ਹੇ ਅਲ੍ਪਵਿਸ਼੍ਵਾਸਿਨੋ ਯੂਯੰ ਕੁਤੋ ਵਿਭੀਥ? ਤਤਃ ਸ ਉੱਥਾਯ ਵਾਤੰ ਸਾਗਰਞ੍ਚ ਤਰ੍ਜਯਾਮਾਸ, ਤਤੋ ਨਿਰ੍ੱਵਾਤਮਭਵਤ੍|
| فَتَعَجَّبَ النَّاسُ وَقَالُوا: «تُرَى، مَنْ هَذَا حَتَّى إِنَّ الرِّيحَ وَالْبَحْرَ يُطِيعَانِهِ؟». | ٢٧ 27 |
ਅਪਰੰ ਮਨੁਜਾ ਵਿਸ੍ਮਯੰ ਵਿਲੋਕ੍ਯ ਕਥਯਾਮਾਸੁਃ, ਅਹੋ ਵਾਤਸਰਿਤ੍ਪਤੀ ਅਸ੍ਯ ਕਿਮਾਜ੍ਞਾਗ੍ਰਾਹਿਣੌ? ਕੀਦ੍ਰੁʼਸ਼ੋ(ਅ)ਯੰ ਮਾਨਵਃ|
| وَلَمَّا وَصَلَ يَسُوعُ إِلَى الضَّفَّةِ الْمُقَابِلَةِ، فِي بَلْدَةِ الْجَدَرِيِّينَ، لاقَاهُ رَجُلانِ تَسْكُنُهُمَا الشَّيَاطِينُ، كَانَا خَارِجَيْنِ مِنْ بَيْنِ الْقُبُورِ، وَهُمَا شَرِسَانِ جِدّاً حَتَّى لَمْ يَكُنْ أَحَدٌ يَجْرُؤُ عَلَى الْمُرُورِ مِنْ تِلْكَ الطَّرِيقِ. | ٢٨ 28 |
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਸ ਪਾਰੰ ਗਤ੍ਵਾ ਗਿਦੇਰੀਯਦੇਸ਼ਮ੍ ਉਪਸ੍ਥਿਤਵਾਨ੍; ਤਦਾ ਦ੍ਵੌ ਭੂਤਗ੍ਰਸ੍ਤਮਨੁਜੌ ਸ਼੍ਮਸ਼ਾਨਸ੍ਥਾਨਾਦ੍ ਬਹਿ ਰ੍ਭੂਤ੍ਵਾ ਤੰ ਸਾਕ੍ਸ਼਼ਾਤ੍ ਕ੍ਰੁʼਤਵਨ੍ਤੌ, ਤਾਵੇਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ੌ ਪ੍ਰਚਣ੍ਡਾਵਾਸ੍ਤਾਂ ਯਤ੍ ਤੇਨ ਸ੍ਥਾਨੇਨ ਕੋਪਿ ਯਾਤੁੰ ਨਾਸ਼ਕ੍ਨੋਤ੍|
| وَفَجْأَةً صَرَخَا قَائِلَيْنِ: «مَا شَأْنُكَ بِنَا يَا يَسُوعُ ابْنَ اللهِ؟ أَجِئْتَ إِلَى هُنَا قَبْلَ الأَوَانِ لِتُعَذِّبَنَا؟» | ٢٩ 29 |
ਤਾਵੁਚੈਃ ਕਥਯਾਮਾਸਤੁਃ, ਹੇ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਸੂਨੋ ਯੀਸ਼ੋ, ਤ੍ਵਯਾ ਸਾਕਮ੍ ਆਵਯੋਃ ਕਃ ਸਮ੍ਬਨ੍ਧਃ? ਨਿਰੂਪਿਤਕਾਲਾਤ੍ ਪ੍ਰਾਗੇਵ ਕਿਮਾਵਾਭ੍ਯਾਂ ਯਾਤਨਾਂ ਦਾਤੁਮ੍ ਅਤ੍ਰਾਗਤੋਸਿ?
| وَكَانَ قَطِيعٌ كَبِيرٌ مِنَ الْخَنَازِيرِ يَرْعَى عَلَى مَسَافَةٍ مِنْهُمَا، | ٣٠ 30 |
ਤਦਾਨੀਂ ਤਾਭ੍ਯਾਂ ਕਿਞ੍ਚਿਦ੍ ਦੂਰੇ ਵਰਾਹਾਣਾਮ੍ ਏਕੋ ਮਹਾਵ੍ਰਜੋ(ਅ)ਚਰਤ੍|
| فَقَالَتِ الشَّيَاطِينُ لِيَسُوعَ: «إِنْ كُنْتَ سَتَطْرُدُنَا، فَأَرْسِلْنَا إِلَى قَطِيعِ الْخَنَازِيرِ». | ٣١ 31 |
ਤਤੋ ਭੂਤੌ ਤੌ ਤਸ੍ਯਾਨ੍ਤਿਕੇ ਵਿਨੀਯ ਕਥਯਾਮਾਸਤੁਃ, ਯਦ੍ਯਾਵਾਂ ਤ੍ਯਾਜਯਸਿ, ਤਰ੍ਹਿ ਵਰਾਹਾਣਾਂ ਮਧ੍ਯੇਵ੍ਰਜਮ੍ ਆਵਾਂ ਪ੍ਰੇਰਯ|
| فَقَالَ لَهُمْ: «اذْهَبُوا!» فَخَرَجُوا وَانْتَقَلُوا إِلَى قَطِيعِ الْخَنَازِيرِ، فَانْدَفَعَ الْقَطِيعُ مُسْرِعاً مِنْ عَلَى حَافَةِ الْجَبَلِ إِلَى الْبُحَيْرَةِ، وَمَاتَ فِيهَا غَرَقاً. | ٣٢ 32 |
ਤਦਾ ਯੀਸ਼ੁਰਵਦਤ੍ ਯਾਤੰ, ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਤੌ ਯਦਾ ਮਨੁਜੌ ਵਿਹਾਯ ਵਰਾਹਾਨ੍ ਆਸ਼੍ਰਿਤਵਨ੍ਤੌ, ਤਦਾ ਤੇ ਸਰ੍ੱਵੇ ਵਰਾਹਾ ਉੱਚਸ੍ਥਾਨਾਤ੍ ਮਹਾਜਵੇਨ ਧਾਵਨ੍ਤਃ ਸਾਗਰੀਯਤੋਯੇ ਮੱਜਨ੍ਤੋ ਮਮ੍ਰੁਃ|
| وَهَرَبَ رُعَاةُ الْخَنَازِيرِ إِلَى الْمَدِينَةِ، وَنَقَلُوا خَبَرَ كُلِّ مَا جَرَى، وَمَا حَدَثَ لِلْمَسْكُونَيْنِ. | ٣٣ 33 |
ਤਤੋ ਵਰਾਹਰਕ੍ਸ਼਼ਕਾਃ ਪਲਾਯਮਾਨਾ ਮਧ੍ਯੇਨਗਰੰ ਤੌ ਭੂਤਗ੍ਰਸ੍ਤੌ ਪ੍ਰਤਿ ਯਦ੍ਯਦ੍ ਅਘਟਤ, ਤਾਃ ਸਰ੍ੱਵਵਾਰ੍ੱਤਾ ਅਵਦਨ੍|
| وَإذَا الْمَدِينَةُ كُلُّهَا قَدْ خَرَجَتْ لِلِقَاءِ يَسُوعَ. وَلَمَّا وَجَدَهُ أَهْلُهَا، طَلَبُوا إِلَيْهِ أَنْ يَرْحَلَ عَنْ دِيَارِهِمْ. | ٣٤ 34 |
ਤਤੋ ਨਾਗਰਿਕਾਃ ਸਰ੍ੱਵੇ ਮਨੁਜਾ ਯੀਸ਼ੁੰ ਸਾਕ੍ਸ਼਼ਾਤ੍ ਕਰ੍ੱਤੁੰ ਬਹਿਰਾਯਾਤਾਃ ਤਞ੍ਚ ਵਿਲੋਕ੍ਯ ਪ੍ਰਾਰ੍ਥਯਾਞ੍ਚਕ੍ਰਿਰੇ ਭਵਾਨ੍ ਅਸ੍ਮਾਕੰ ਸੀਮਾਤੋ ਯਾਤੁ|
