مَرْقُس 3

١ 1 وَدَخَلَ يَسُوعُ الْمَجْمَعَ مَرَّةً أُخْرَى. وَكَانَ هُنَالِكَ رَجُلٌ يَدُهُ يَابِسَةٌ.

ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਯੀਸ਼ੁਃ ਪੁਨ ਰ੍ਭਜਨਗ੍ਰੁʼਹੰ ਪ੍ਰਵਿਸ਼਼੍ਟਸ੍ਤਸ੍ਮਿਨ੍ ਸ੍ਥਾਨੇ ਸ਼ੁਸ਼਼੍ਕਹਸ੍ਤ ਏਕੋ ਮਾਨਵ ਆਸੀਤ੍|

٢ 2 فَأَخَذُوا يُرَاقِبُونَهُ لِيَرَوْا هَلْ يَشْفِي ذَلِكَ الرَّجُلَ فِي السَّبْتِ، فَيَتَمَكَّنُوا مِنْ أَنْ يَتَّهِمُوهُ.

ਸ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਵਾਰੇ ਤਮਰੋਗਿਣੰ ਕਰਿਸ਼਼੍ਯਤਿ ਨਵੇਤ੍ਯਤ੍ਰ ਬਹਵਸ੍ਤਮ੍ ਅਪਵਦਿਤੁੰ ਛਿਦ੍ਰਮਪੇਕ੍ਸ਼਼ਿਤਵਨ੍ਤਃ|

٣ 3 فَقَالَ لِلرَّجُلِ الَّذِي يَدُهُ يَابِسَةٌ: «قُمْ وَقِفْ فِي الْوَسَطِ!»

ਤਦਾ ਸ ਤੰ ਸ਼ੁਸ਼਼੍ਕਹਸ੍ਤੰ ਮਨੁਸ਼਼੍ਯੰ ਜਗਾਦ ਮਧ੍ਯਸ੍ਥਾਨੇ ਤ੍ਵਮੁੱਤਿਸ਼਼੍ਠ|

٤ 4 ثُمَّ سَأَلَهُمْ: «هَلْ يَحِلُّ فِي السَّبْتِ فِعْلُ الْخَيْرِ أَمْ فِعْلُ الشَّرِّ؟ تَخْلِيصُ نَفْسٍ أَوْ قَتْلُهَا؟» فَظَلُّوا صَامِتِينَ.

ਤਤਃ ਪਰੰ ਸ ਤਾਨ੍ ਪਪ੍ਰੱਛ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਵਾਰੇ ਹਿਤਮਹਿਤੰ ਤਥਾ ਹਿ ਪ੍ਰਾਣਰਕ੍ਸ਼਼ਾ ਵਾ ਪ੍ਰਾਣਨਾਸ਼ ਏਸ਼਼ਾਂ ਮਧ੍ਯੇ ਕਿੰ ਕਰਣੀਯੰ? ਕਿਨ੍ਤੁ ਤੇ ਨਿਃਸ਼ਬ੍ਦਾਸ੍ਤਸ੍ਥੁਃ|

٥ 5 فَأَدَارَ يَسُوعُ نَظَرَهُ فِيهِمْ غَاضِباً وَقَدْ تَضَايَقَ مِنْ صَلابَةِ قُلُوبِهِمْ، وَقَالَ لِلرَّجُلِ: «مُدَّ يَدَكَ!» فَمَدَّهَا، فَإِذَا هِيَ قَدْ عَادَتْ صَحِيحَةً.

ਤਦਾ ਸ ਤੇਸ਼਼ਾਮਨ੍ਤਃਕਰਣਾਨਾਂ ਕਾਠਿਨ੍ਯਾੱਧੇਤੋ ਰ੍ਦੁਃਖਿਤਃ ਕ੍ਰੋਧਾਤ੍ ਚਰ੍ਤੁਦਸ਼ੋ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਵਾਨ੍ ਤੰ ਮਾਨੁਸ਼਼ੰ ਗਦਿਤਵਾਨ੍ ਤੰ ਹਸ੍ਤੰ ਵਿਸ੍ਤਾਰਯ, ਤਤਸ੍ਤੇਨ ਹਸ੍ਤੇ ਵਿਸ੍ਤ੍ਰੁʼਤੇ ਤੱਧਸ੍ਤੋ(ਅ)ਨ੍ਯਹਸ੍ਤਵਦ੍ ਅਰੋਗੋ ਜਾਤਃ|

٦ 6 وَفِي الْحَالِ خَرَجَ الفَرِّيسِيُّونَ مِنَ الْمَجْمَعِ، وَمَعَهُمْ أَعْضَاءُ حِزْبِ هِيرُودُسَ، وَتَآمَرُوا عَلَيْهِ لِيَقْتُلُوهُ.

ਅਥ ਫਿਰੂਸ਼ਿਨਃ ਪ੍ਰਸ੍ਥਾਯ ਤੰ ਨਾਸ਼ਯਿਤੁੰ ਹੇਰੋਦੀਯੈਃ ਸਹ ਮਨ੍ਤ੍ਰਯਿਤੁਮਾਰੇਭਿਰੇ|

٧ 7 فَانْسَحَبَ يَسُوعُ وَتَلامِيذُهُ نَحْوَ الْبُحَيْرَةِ. وَتَبِعَهُ جَمْعٌ كَبِيرٌ مِنْ مَنَاطِقِ الْجَلِيلِ وَمِنَ الْيَهُودِيَّةِ

ਅਤਏਵ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤਤ੍ਸ੍ਥਾਨੰ ਪਰਿਤ੍ਯਜ੍ਯ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯੈਃ ਸਹ ਪੁਨਃ ਸਾਗਰਸਮੀਪੰ ਗਤਃ;

٨ 8 وَأُورُشَلِيمَ وَأَدُومِيَّةَ وَمَا وَرَاءَ الأُرْدُنِّ، وَجَمْعٌ كَبِيرٌ مِنْ نَوَاحِي صُورَ وَصَيْدَا، جَاءُوا إِلَيْهِ إِذْ كَانُوا قَدْ سَمِعُوا بِمَا فَعَلَ.

ਤਤੋ ਗਾਲੀਲ੍ਯਿਹੂਦਾ-ਯਿਰੂਸ਼ਾਲਮ੍-ਇਦੋਮ੍-ਯਰ੍ਦੰਨਦੀਪਾਰਸ੍ਥਾਨੇਭ੍ਯੋ ਲੋਕਸਮੂਹਸ੍ਤਸ੍ਯ ਪਸ਼੍ਚਾਦ੍ ਗਤਃ; ਤਦਨ੍ਯਃ ਸੋਰਸੀਦਨੋਃ ਸਮੀਪਵਾਸਿਲੋਕਸਮੂਹਸ਼੍ਚ ਤਸ੍ਯ ਮਹਾਕਰ੍ੰਮਣਾਂ ਵਾਰ੍ੱਤੰ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾ ਤਸ੍ਯ ਸੰਨਿਧਿਮਾਗਤਃ|

٩ 9 فَأَمَرَ يَسُوعُ تَلامِيذَهُ أَنْ يُعِدُّوا لَهُ قَارِباً صَغِيراً يُلازِمُهُ، لِئَلّا يَزْحَمَهُ الْجَمْعُ،

ਤਦਾ ਲੋਕਸਮੂਹਸ਼੍ਚੇਤ੍ ਤਸ੍ਯੋਪਰਿ ਪਤਤਿ ਇਤ੍ਯਾਸ਼ਙ੍ਕ੍ਯ ਸ ਨਾਵਮੇਕਾਂ ਨਿਕਟੇ ਸ੍ਥਾਪਯਿਤੁੰ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾਨਾਦਿਸ਼਼੍ਟਵਾਨ੍|

١٠ 10 لأَنَّهُ كَانَ قَدْ شَفَى كَثِيرِينَ، فَصَارَ كُلُّ مَنْ بِهِ مَرَضٌ يُسَارِعُ إِلَيْهِ لِيَلْمِسَهُ.

ਯਤੋ(ਅ)ਨੇਕਮਨੁਸ਼਼੍ਯਾਣਾਮਾਰੋਗ੍ਯਕਰਣਾਦ੍ ਵ੍ਯਾਧਿਗ੍ਰਸ੍ਤਾਃ ਸਰ੍ੱਵੇ ਤੰ ਸ੍ਪ੍ਰਸ਼਼੍ਟੁੰ ਪਰਸ੍ਪਰੰ ਬਲੇਨ ਯਤ੍ਨਵਨ੍ਤਃ|

١١ 11 وَكَانَتِ الأَرْوَاحُ النَّجِسَةُ حِينَ تَرَاهُ تَخُرُّ سَاجِدَةً لَهُ، صَارِخَةً: «أَنْتَ ابْنُ اللهِ!»

ਅਪਰਞ੍ਚ ਅਪਵਿਤ੍ਰਭੂਤਾਸ੍ਤੰ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟ੍ਵਾ ਤੱਚਰਣਯੋਃ ਪਤਿਤ੍ਵਾ ਪ੍ਰੋਚੈਃ ਪ੍ਰੋਚੁਃ, ਤ੍ਵਮੀਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਪੁਤ੍ਰਃ|

١٢ 12 فَكَانَ يُحَذِّرُهَا بِشِّدَةٍ مِنْ أَنْ تُذِيعَ أَمْرَهُ.

ਕਿਨ੍ਤੁ ਸ ਤਾਨ੍ ਦ੍ਰੁʼਢਮ੍ ਆਜ੍ਞਾਪ੍ਯ ਸ੍ਵੰ ਪਰਿਚਾਯਿਤੁੰ ਨਿਸ਼਼ਿੱਧਵਾਨ੍|

١٣ 13 ثُمَّ صَعِدَ إِلَى الْجَبَلِ، وَدَعَا الَّذِينَ أَرَادَهُمْ، فَأَقْبَلُوا إِلَيْهِ.

ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਸ ਪਰ੍ੱਵਤਮਾਰੁਹ੍ਯ ਯੰ ਯੰ ਪ੍ਰਤਿੱਛਾ ਤੰ ਤਮਾਹੂਤਵਾਨ੍ ਤਤਸ੍ਤੇ ਤਤ੍ਸਮੀਪਮਾਗਤਾਃ|

١٤ 14 فَعَيَّنَ اثْنَيْ عَشَرَ لِيُلازِمُوهُ وَيُرْسِلَهُمْ لِيُبَشِّرُوا،

ਤਦਾ ਸ ਦ੍ਵਾਦਸ਼ਜਨਾਨ੍ ਸ੍ਵੇਨ ਸਹ ਸ੍ਥਾਤੁੰ ਸੁਸੰਵਾਦਪ੍ਰਚਾਰਾਯ ਪ੍ਰੇਰਿਤਾ ਭਵਿਤੁੰ

١٥ 15 وَتَكُونَ لَهُمْ سُلْطَةٌ عَلَى طَرْدِ الشَّيَاطِينِ.

ਸਰ੍ੱਵਪ੍ਰਕਾਰਵ੍ਯਾਧੀਨਾਂ ਸ਼ਮਨਕਰਣਾਯ ਪ੍ਰਭਾਵੰ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤੁੰ ਭੂਤਾਨ੍ ਤ੍ਯਾਜਯਿਤੁਞ੍ਚ ਨਿਯੁਕ੍ਤਵਾਨ੍|

١٦ 16 وَالاِثْنَا عَشَرَ الَّذِينَ عَيَّنَهُمْ، هُمْ: سِمْعَانُ، وَقَدْ سَمَّاهُ بُطْرُسَ،

ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਨਾਮਾਨੀਮਾਨਿ, ਸ਼ਿਮੋਨ੍ ਸਿਵਦਿਪੁਤ੍ਰੋ

١٧ 17 وَيَعْقُوبُ بْنُ زَبَدِي، وَيُوحَنَّا أَخُوهُ، وَقَدْ سَمَّاهُمَا بُوَانَرْجِسَ، أَيْ ابْنَيِ الرَّعْدِ،

ਯਾਕੂਬ੍ ਤਸ੍ਯ ਭ੍ਰਾਤਾ ਯੋਹਨ੍ ਚ ਆਨ੍ਦ੍ਰਿਯਃ ਫਿਲਿਪੋ ਬਰ੍ਥਲਮਯਃ,

١٨ 18 وَأَنْدَرَاوُسُ، وَفِيلِبُّسُ، وَبَرْثُلَمَاوُسُ، وَمَتَّى وَتُومَا، وَيَعْقُوبُ بْنُ حَلْفَى، وَتَدَّاوُسَ، وَسِمْعَانُ الْقَانَوِيُّ،

ਮਥੀ ਥੋਮਾ ਚ ਆਲ੍ਫੀਯਪੁਤ੍ਰੋ ਯਾਕੂਬ੍ ਥੱਦੀਯਃ ਕਿਨਾਨੀਯਃ ਸ਼ਿਮੋਨ੍ ਯਸ੍ਤੰ ਪਰਹਸ੍ਤੇਸ਼਼੍ਵਰ੍ਪਯਿਸ਼਼੍ਯਤਿ ਸ ਈਸ਼਼੍ਕਰਿਯੋਤੀਯਯਿਹੂਦਾਸ਼੍ਚ|

١٩ 19 وَيَهُوذَا الإِسْخَرْيُوطِيُّ الَّذِي خَانَهُ.

ਸ ਸ਼ਿਮੋਨੇ ਪਿਤਰ ਇਤ੍ਯੁਪਨਾਮ ਦਦੌ ਯਾਕੂਬ੍ਯੋਹਨ੍ਭ੍ਯਾਂ ਚ ਬਿਨੇਰਿਗਿਸ਼੍ ਅਰ੍ਥਤੋ ਮੇਘਨਾਦਪੁਤ੍ਰਾਵਿਤ੍ਯੁਪਨਾਮ ਦਦੌ|

٢٠ 20 ثُمَّ رَجَعُوا إِلَى الْبَيْتِ، فَاحْتَشَدَ الْجَمْعُ أَيْضاً، وَلَمْ يَقْدِرْ يَسُوعُ وَتَلامِيذُهُ حَتَّى عَلَى أَكْلِ الطَّعَام.

ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਤੇ ਨਿਵੇਸ਼ਨੰ ਗਤਾਃ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਤਤ੍ਰਾਪਿ ਪੁਨਰ੍ਮਹਾਨ੍ ਜਨਸਮਾਗਮੋ (ਅ)ਭਵਤ੍ ਤਸ੍ਮਾੱਤੇ ਭੋਕ੍ਤੁਮਪ੍ਯਵਕਾਸ਼ੰ ਨ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤਾਃ|

٢١ 21 فَلَمَّا سَمِعَ أَقْرِبَاؤُهُ، جَاءُوا لِيَأْخُذُوهُ، إِذْ كَانَ أُشِيعَ أَنَّهُ فَقَدَ صَوَابَهُ.

ਤਤਸ੍ਤਸ੍ਯ ਸੁਹ੍ਰੁʼੱਲੋਕਾ ਇਮਾਂ ਵਾਰ੍ੱਤਾਂ ਪ੍ਰਾਪ੍ਯ ਸ ਹਤਜ੍ਞਾਨੋਭੂਦ੍ ਇਤਿ ਕਥਾਂ ਕਥਯਿਤ੍ਵਾ ਤੰ ਧ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾਨੇਤੁੰ ਗਤਾਃ|

٢٢ 22 وَأَمَّا الْكَتَبَةُ الَّذِينَ نَزَلُوا مِنْ أُورُشَلِيمَ، فَقَالُوا: «إِنَّ بَعْلَزَبُولَ يَسْكُنُهُ، وَإِنَّهُ بِرَئِيسِ الشَّيَاطِينِ يَطْرُدُ الشَّيَاطِينَ!»

ਅਪਰਞ੍ਚ ਯਿਰੂਸ਼ਾਲਮ ਆਗਤਾ ਯੇ ਯੇ(ਅ)ਧ੍ਯਾਪਕਾਸ੍ਤੇ ਜਗਦੁਰਯੰ ਪੁਰੁਸ਼਼ੋ ਭੂਤਪਤ੍ਯਾਬਿਸ਼਼੍ਟਸ੍ਤੇਨ ਭੂਤਪਤਿਨਾ ਭੂਤਾਨ੍ ਤ੍ਯਾਜਯਤਿ|

٢٣ 23 فَدَعَاهُمْ إِلَيْهِ وَكَلَّمَهُمْ بِالأَمْثَالِ، قَالَ: «كَيْفَ يَقْدِرُ شَيْطَانٌ أَنْ يَطْرُدَ شَيْطَاناً؟

ਤਤਸ੍ਤਾਨਾਹੂਯ ਯੀਸ਼ੁ ਰ੍ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਾਨ੍ਤੈਃ ਕਥਾਂ ਕਥਿਤਵਾਨ੍ ਸ਼ੈਤਾਨ੍ ਕਥੰ ਸ਼ੈਤਾਨੰ ਤ੍ਯਾਜਯਿਤੁੰ ਸ਼ਕ੍ਨੋਤਿ?

٢٤ 24 فَإِذَا انْقَسَمَتْ مَمْلَكَةٌ مَّا عَلَى ذَاتِهَا، فَإِنَّهَا لَا تَقْدِرُ أَنْ تَصْمُدَ.

ਕਿਞ੍ਚਨ ਰਾਜ੍ਯੰ ਯਦਿ ਸ੍ਵਵਿਰੋਧੇਨ ਪ੍ਰੁʼਥਗ੍ ਭਵਤਿ ਤਰ੍ਹਿ ਤਦ੍ ਰਾਜ੍ਯੰ ਸ੍ਥਿਰੰ ਸ੍ਥਾਤੁੰ ਨ ਸ਼ਕ੍ਨੋਤਿ|

٢٥ 25 وَإذَا انْقَسَمَ بَيْتٌ مَا عَلَى ذَاتِهِ، فَإِنَّهُ لَا يَقْدِرُ أَنْ يَصْمُدَ.

ਤਥਾ ਕਸ੍ਯਾਪਿ ਪਰਿਵਾਰੋ ਯਦਿ ਪਰਸ੍ਪਰੰ ਵਿਰੋਧੀ ਭਵਤਿ ਤਰ੍ਹਿ ਸੋਪਿ ਪਰਿਵਾਰਃ ਸ੍ਥਿਰੰ ਸ੍ਥਾਤੁੰ ਨ ਸ਼ਕ੍ਨੋਤਿ|

٢٦ 26 فَإِذَا انْقَلَبَ الشَّيْطَانُ عَلَى نَفْسِهِ وَانْقَسَمَ، فَإِنَّهُ لَا يَقْدِرُ أَنْ يَصْمُدَ، بَلَ يَنْتَهِيَ أَمْرُهُ!

ਤਦ੍ਵਤ੍ ਸ਼ੈਤਾਨ੍ ਯਦਿ ਸ੍ਵਵਿਪਕ੍ਸ਼਼ਤਯਾ ਉੱਤਿਸ਼਼੍ਠਨ੍ ਭਿੰਨੋ ਭਵਤਿ ਤਰ੍ਹਿ ਸੋਪਿ ਸ੍ਥਿਰੰ ਸ੍ਥਾਤੁੰ ਨ ਸ਼ਕ੍ਨੋਤਿ ਕਿਨ੍ਤੂੱਛਿੰਨੋ ਭਵਤਿ|

٢٧ 27 لَا يَقْدِرُ أَحَدٌ أَنْ يَدْخُلَ بَيْتَ قَوِيٍّ وَيَنْهَبَ أَمْتِعَتَهُ إِلّا إِذَا قَيَّدَ الْقَوِيَّ أَوَّلاً. وَبَعْدَئِذٍ يَنْهَبُ بَيْتَهُ.

ਅਪਰਞ੍ਚ ਪ੍ਰਬਲੰ ਜਨੰ ਪ੍ਰਥਮੰ ਨ ਬੱਧਾ ਕੋਪਿ ਤਸ੍ਯ ਗ੍ਰੁʼਹੰ ਪ੍ਰਵਿਸ਼੍ਯ ਦ੍ਰਵ੍ਯਾਣਿ ਲੁਣ੍ਠਯਿਤੁੰ ਨ ਸ਼ਕ੍ਨੋਤਿ, ਤੰ ਬਦ੍ੱਵੈਵ ਤਸ੍ਯ ਗ੍ਰੁʼਹਸ੍ਯ ਦ੍ਰਵ੍ਯਾਣਿ ਲੁਣ੍ਠਯਿਤੁੰ ਸ਼ਕ੍ਨੋਤਿ|

٢٨ 28 الْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ جَمِيعَ الْخَطَايَا تُغْفَرُ لِبَنِي الْبَشَرِ، حَتَّى كَلامِ الْكُفْرِ الَّذِي يَقُولُونَهُ.

ਅਤੋਹੇਤੋ ਰ੍ਯੁਸ਼਼੍ਮਭ੍ਯਮਹੰ ਸਤ੍ਯੰ ਕਥਯਾਮਿ ਮਨੁਸ਼਼੍ਯਾਣਾਂ ਸਨ੍ਤਾਨਾ ਯਾਨਿ ਯਾਨਿ ਪਾਪਾਨੀਸ਼੍ਵਰਨਿਨ੍ਦਾਞ੍ਚ ਕੁਰ੍ੱਵਨ੍ਤਿ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਤਤ੍ਸਰ੍ੱਵੇਸ਼਼ਾਮਪਰਾਧਾਨਾਂ ਕ੍ਸ਼਼ਮਾ ਭਵਿਤੁੰ ਸ਼ਕ੍ਨੋਤਿ,

٢٩ 29 وَلَكِنْ مَنْ يَزْدَرِ بالرُّوحِ الْقُدُسِ، فَلا غُفْرَانَ لَهُ أَبَداً، بَلْ إِنَّهُ يَقَعُ تَحْتَ عِقَابِ خَطِيئَةٍ أَبَدِيَّةٍ». (aiōn g165, aiōnios g166)

ਕਿਨ੍ਤੁ ਯਃ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਪਵਿਤ੍ਰਮਾਤ੍ਮਾਨੰ ਨਿਨ੍ਦਤਿ ਤਸ੍ਯਾਪਰਾਧਸ੍ਯ ਕ੍ਸ਼਼ਮਾ ਕਦਾਪਿ ਨ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ ਸੋਨਨ੍ਤਦਣ੍ਡਸ੍ਯਾਰ੍ਹੋ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ| (aiōn g165, aiōnios g166)

٣٠ 30 ذَلِكَ لأَنَّهُمْ قَالُوا: «إِنَّ رُوحاً نَجِساً يَسْكُنُهُ!»

ਤਸ੍ਯਾਪਵਿਤ੍ਰਭੂਤੋ(ਅ)ਸ੍ਤਿ ਤੇਸ਼਼ਾਮੇਤਤ੍ਕਥਾਹੇਤੋਃ ਸ ਇੱਥੰ ਕਥਿਤਵਾਨ੍|

٣١ 31 وَجَاءَ إِخْوَتُهُ وَأُمُّهُ، فَوَقَفُوا خَارِجَ الْبَيْتِ وَأَرْسَلُوا إِلَيْهِ يَدْعُونَهُ.

ਅਥ ਤਸ੍ਯ ਮਾਤਾ ਭ੍ਰਾਤ੍ਰੁʼਗਣਸ਼੍ਚਾਗਤ੍ਯ ਬਹਿਸ੍ਤਿਸ਼਼੍ਠਨਤੋ ਲੋਕਾਨ੍ ਪ੍ਰੇਸ਼਼੍ਯ ਤਮਾਹੂਤਵਨ੍ਤਃ|

٣٢ 32 وَكَانَ قَدْ جَلَسَ حَوْلَهُ جَمْعٌ كَبِيرٌ، فَقَالُوا لَهُ: «هَا إِنَّ أُمَّكَ وَإِخْوَتَكَ فِي الْخَارِجِ يَطْلُبُونَكَ!»

ਤਤਸ੍ਤਤ੍ਸੰਨਿਧੌ ਸਮੁਪਵਿਸ਼਼੍ਟਾ ਲੋਕਾਸ੍ਤੰ ਬਭਾਸ਼਼ਿਰੇ ਪਸ਼੍ਯ ਬਹਿਸ੍ਤਵ ਮਾਤਾ ਭ੍ਰਾਤਰਸ਼੍ਚ ਤ੍ਵਾਮ੍ ਅਨ੍ਵਿੱਛਨ੍ਤਿ|

٣٣ 33 فَأَجَابَهُمْ: «مَنْ أُمِّي وَإِخْوَتِي؟»

ਤਦਾ ਸ ਤਾਨ੍ ਪ੍ਰਤ੍ਯੁਵਾਚ ਮਮ ਮਾਤਾ ਕਾ ਭ੍ਰਾਤਰੋ ਵਾ ਕੇ? ਤਤਃ ਪਰੰ ਸ ਸ੍ਵਮੀਪੋਪਵਿਸ਼਼੍ਟਾਨ੍ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾਨ੍ ਪ੍ਰਤਿ ਅਵਲੋਕਨੰ ਕ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਕਥਯਾਮਾਸ

٣٤ 34 ثُمَّ أَدَارَ نَظَرَهُ فِي الْجَالِسِينَ حَوْلَهُ وَقَالَ: «هؤُلاءِ هُمْ أُمِّي وَإِخْوَتِي،

ਪਸ਼੍ਯਤੈਤੇ ਮਮ ਮਾਤਾ ਭ੍ਰਾਤਰਸ਼੍ਚ|

٣٥ 35 لأَنَّ مَنْ يَعْمَلُ بِإِرَادَةِ اللهِ هُوَ أَخِي وَأُخْتِي وَأُمِّي!»

ਯਃ ਕਸ਼੍ਚਿਦ੍ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯੇਸ਼਼੍ਟਾਂ ਕ੍ਰਿਯਾਂ ਕਰੋਤਿ ਸ ਏਵ ਮਮ ਭ੍ਰਾਤਾ ਭਗਿਨੀ ਮਾਤਾ ਚ|

Jesus Preaches in the Synagogue